Ένας Οκτώβρης πολλά χρόνια πριν…

                                      5^η Γιορτή Νεολαίας Αγίου Βασιλείου Πειραιώς

Η πλατεία έβαλε τα καλά της. Τα σημαιάκια στολίστηκαν ψηλά και η εξέδρα στήθηκε στο βάθος φορτωμένη συνθήματα και όνειρά. Τα παιδία ένα σύννεφο να τρέχουν διαρκώς για να εκπληρώσουν τα καθήκοντα που τους έχουν ανατεθεί και τα στελέχη της ενορίας στο ρόλο του μαέστρου σε αυτήν την όμορφη πολυφωνική ορχήστρα. Μια ολόκληρη συνοικία ζει στους έντονους ρυθμούς μιας γιορτής που σηματοδοτεί την έναρξη μιας μεγάλης και έντονης δραστηριότητας που φανερώνει την αγάπη για τον γείτονα, το φίλο, το παιδί.

Η νεανική χορωδία του Αγίου Βασιλείου σε έντονους ρυθμούς πρόβας ανεβαίνει στην σκηνή και παρουσιάζει τα τραγούδια στους διερχόμενους διαβάτες. Σε λίγες ώρες τα μελωδικά της τραγούδια θα ομορφύνουν την βραδιά της γιορτής και θα μας ταξιδεύσουν σε όνειρα, σε συναισθήματα, σε ελπίδες. Οι τελευταίες πινελιές ολοκληρώνονται, το πρόγραμμα εφαρμόζετε, όλα είναι στην εντέλεια. Τα πάντα περιλαμβάνει και αυτή η γιορτή. Όλοι είναι στα πόστα τους. Ο καθένας έχει το ρόλο του. Και η γιορτή περιλαμβάνει πολλά. Έκθεση βιβλίου, αγώνα δρόμου, μουσικοχορευτική βραδιά, ομιλίες και παρουσιάσεις. Όλα είναι έτοιμα. Όλοι είναι εκεί.

Η χαρά των παιδιών είναι ο αγώνας δρόμου. Όχι για το έπαθλο. Όχι για την χαρά της νίκης. Αλλά για την συμμετοχή. Την συμμετοχή σε μια γιορτή που τους αφορά και που γίνεται μόνο για αυτούς. Μόνο για τους νέους που μπορούν και πρέπει να ανατείλουν ένα καινούργιο αύριο. Και βήμα-βήμα να στήσουν μια καλύτερη ζωή. Όλοι στην αφετηρία. Σε λίγο η κυκλοφορία θα διακοπεί και ένα σμήνος από παιδιά θα ξεχυθεί στους δρόμους για έναν αγώνα ζωής. Στις γειτονιές οι γιαγιάδες με τα κεφαλομάντηλα σταυρώνουν τα παιδιά που περνάνε από τα σπίτια τους και σκουπίζουν κρυφά τα δάκρια χαράς. Κάποιος κερδίζει μα είναι όλοι νικητές.

Το βράδυ σαν σήμερα ξεκινάει η μεγάλη γιορτή. Ξέρω πέρασαν τα χρόνια και οι έγνοιες και τα προβλήματα μας έχουν συνεπάρει. Πρέπει να θυμηθείς. Πρέπει να θυμηθούμε. Ξέρω πέρασαν τα χρόνια, τα φώτα της πλατείας είναι σβηστά, τα σημαιάκια πολυκαιρίζουν σε κάποια αποθήκη, οι φίλοι σκόρπισαν και τα όνειρα έμειναν μισοτελειωμένα ή χάθηκαν. Αλήθεια χάνονται τα όνειρα; Σήμερα το βράδυ εκεί που θα κλείνεις τα παραθυρόφυλλα και ο αέρας θα σου κρυώνει το πρόσωπο κοίτα λίγο ψηλά και σκέψου. Αλήθεια χάνονται τα όνειρα; Ένας Οκτώβρης πολλά χρόνια πριν, ίσως κάποιος ανάψει τα φώτα της πλατειάς. Ίσως ανάψουν τα φώτα της καρδιάς...

Κώστας Ζουρδός