Θαυμαστές διασώσεις μου κατά την εφηβική και νεανική ηλικία!...

 

Του Μακαριστού Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

 A! ΜΕΡΟΣ

Στην ηλικία τον ογδόντα ετών και ενώ εφησύχαζε στην Παιανία Αττικής, στις κατασκηνώσεις της Μητροπόλεως Πειραιώς, ο Μακαριστός Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος άρχισε να καταγράφει τις μεγάλες στιγμές της ζωής του με τίτλο: «Αναμνήσεις». Μέσα από τον γλαφυρό του λόγο γνωρίζουμε μια εποχή και μαθαίνουμε τους αγώνες και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε για να πραγματοποιήσει το σπουδαίο του έργο!

Ζωηρές παραμένουν στη μνήμη μου περιπτώσεις, όπου διέτρεξα κίνδυνο βεβαίου θανάτου και ο Θεός με ελέησε και με έσωσε. Ήταν το έτος 1942. χειμώνας. Μαύρη Κατοχή, στερήσεις, δυστυχία. Ήμουν δεκαέξι ετών. Ο πατέρας μου με έστειλε στη μικρή πολίχνη Ανδραβίδα, σε κάποιον γνωστό του, να ανταλλάξω δύο δοχεία λάδι με καλαμπόκι, πολύτιμο προϊόν στην εποχή εκείνη, που δεν υπήρχε σιτάρι. Φθάνω με το υποζύγιο και με τα δοχεία το λάδι στις δέκα η ώρα το πρωί στην Ανδραβίδα. Ο άνθρωπος όμως, προς συνάντηση του οποίου πήγαινα, απουσίαζε από το σπίτι του. Τότε δεν υπήρχε η ευχέρεια της τηλεφωνικής επικοινωνίας που υπάρχει σήμερα. Περίμενα απ’ έξω από το σπίτι του πεινασμένος, ώσπου να έρθει. Ήρθε το βράδυ με δέκα ώρες καθυστέρηση. Έγινε η ανταλλαγή, του έδωσα το λάδι και μου έδωσε το καλαμπόκι, το φόρτωσα στο ζώο και βράδυ, νυχτωμένα πλέον, ξεκίνησα πεζοπορών, επιστρέφοντας στο Βαρθολομιό με το πολύτιμο φορτίο. Έφθασα στο ενδιάμεσο χωριό Καβάσιλα και από εκεί πήρα το μονοπάτι δίπλα στη σιδηροδρομική γραμμή που συνέδεε τα Καβάσιλα με το Βαρθολομιό. Δρόμος δημόσιο Καβάσιλα – Βαρθολομιό δεν υπήρχε. Υπήρχε ένας λασπόδρομος Γαστούνη – Βαρθολομιό, αλλά διεκόπτετο από τον Πηνειό Ποταμό, που δεν είχε τότε γέφυρα. Τον χειμώνα ήταν αδιάβατος, ήταν γεμάτος νερό. Το καλοκαίρι η διάβαση γινόταν με μια βάρκα. Μοναδική λοιπόν διάβαση ήταν το μονοπάτι δίπλα στη σιδηροδρομική γραμμή Καβασίλων – Βαρθολομιού. Το μονοπάτι κάθε λίγο διακόπτετο από μικρούς χείμαρρους που είχαν λίγο νερό και αρκετή λάσπη. Περνούσα τους χειμάρρους μέσα στο νερό και τη λάσπη με το ζώο. Είχα γίνει μούσκεμα. Έφθασα στο άκρον του Βαρθολομιού στις δώδεκα η ώρα τα μεσάνυχτα. Και έπρεπε να περάσω από ένα στενό γιοφύρι, το γιοφύρι του Κάρδαρη, όπως λεγόταν, πλάτους τότε δύο μέτρων, που ήταν τότε η μοναδική διάβαση μεγάλου χειμάρρου, παραποτάμου του Πηνειού. Σε λίγα μέτρα από εκεί διήρχετο ο Πηνειός, ο οποίος ήταν γεμάτος νερό. Αλλά και ο παραπόταμος ήταν γεμάτος νερό, μέχρι τα κράσπεδα της μικρής και στενής γέφυρας. Με το αμυδρό φως της σελήνης γυάλιζε το νερό δίπλα μου και προκαλούσε τρόμο. Καθώς περνούσα με φορτωμένο το ζώο, στην είσοδο του μικρού γεφυριού υπήρχε λάσπη πολλή. Το ζώο βούλιαξε στη λάσπη και έγειρε προς το χείλος του χειμάρρου, σε μισό μέτρο από το υπερχειλίζον νερό. Άμεσος κίνδυνος να πέσει εντός του υπερχειλισμένου με νερό χειμάρρου το ζώο! Δίπλα ήταν τα απειλητικά νερά του Πηνειού και ο χείμαρρος είχε βάθος τρία μέτρα. Θυμάμαι την τραγική εκείνη στιγμή και με καταλαμβάνει ρίγος και τώρα. Έπιασα, με μια υπεράνθρωπη δύναμη, το σαμάρι του ζώου και κατάφερα να το γείρω προς το εσωτερικό του γεφυριού. Ήταν θαύμα αυτό που έγινε. Οι δυνάμεις μου οι σωματικές ήταν ελάχιστες και εξαντλημένες. Εάν υπερίσχυε το κλίνον βάρος του ζώου μαζί με το φορτίο, θα πέφταμε εντός του χειμάρρου και το ζώο και εγώ. Με έσωσε ο Θεός! Δεν θα λησμονήσω ποτέ την τραγική εκείνη στιγμή. Διότι όχι μόνο μπόρεσα να γυρίσω το ζώο προς το εσωτερικό του γεφυριού, αντίθετα από το νερό, αλλά και κατόρθωσα να σηκώσω από τη λάσπη όρθιο το ζώο, που ήταν βουλιαγμένο. Το ζώο ήταν πολύ γέρικο, όμως με μια υπεράνθρωπη προσπάθεια μπορέσαμε να περάσουμε πλέον στο στενό γεφύρι και  μία ώρα μεσάνυχτα να φθάσω στο σπίτι μου. Οι γονείς μου με περίμεναν άγρυπνοι με αγωνία. Δεν γνώριζαν αν ζούσα. Τα κινητά τηλέφωνα ήταν τότε άγνωστα. Με έσωσε ο Θεός εκ φοβερού κινδύνου να πνιγώ. Το σκέφτομαι και ριγώ. «Τι ανταποδώσω το Κυρίω;» ( Ψαλμ. ριε΄, 3).

Συνεχίζεται....

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός