Captain, my captain

 Χρήστος Μιχαηλίδης

Σε μια άκρη του κοιμητηρίου στάθηκα πλάι σε δύο κυβερνήτες της Aegean. Ο ένας πέταξε επάνω στο φέρετρο, που ήταν ήδη σκεπασμένο από λευκά άνθη, το πηλίκιό του. Ο άλλος, έβγαλε από το σακάκι την καρφίτσα με τα φτερά της εταιρείας, και μαζί με το πηλίκιο και αυτός, τα παρέδωσε στον πραγματικό καπετάνιο του, τον Θεόδωρο Βασιλάκη

Είδα ένα στεφάνι που τα λόγια επάνω στη κορδέλα μου φάνηκαν υπερβολικά: «Καλό ταξίδι, με τα φτερά της Aegean». Υπογραφή, ένας φίλος του. Αυτό, στην αρχή της κηδείας του Θεόδωρου Βασιλάκη, Σάββατο μεσημέρι, στη Κηφισιά.
Το ξέχασα, ώσπου είδα έξω από την πλαϊνή πόρτα της εκκλησίας στο Κεφαλάρι καμιά εικοσαριά πιλότους της εταιρείας να λένε στους ανθρώπους του γραφείου τελετών: «Εμείς θα μεταφέρουμε το φέρετρο». «Θέλουμε έξι», τους είπαν οι επαγγελματίες και δεν έμεινε ένας που να μην πει «εγώ».
Φορούσαν τη στολή τους και πλαισιώνονταν και από άλλα μέλη του πληρώματος. Ήταν οικογένεια.
«Για μας ήταν προσωπική απώλεια», μου είπε ο Δημήτρης Γερογιάννης, Διευθύνων Σύμβουλος της Aegean. «Είναι σαν να έχασα τον πατέρα μου», μού είπε ένα στέλεχος της εταιρείας, σε μια άκρη του κοιμητηρίου, λίγα λεπτά μετά την ταφή.
Εκεί, στάθηκα πλάι σε δύο κυβερνήτες που έτυχε να γνωρίσω το 2016 σε ένα ταξίδι παραλαβής ακόμη ενός καινούργιου αεροσκάφους της Aegean στη Τουλούζη. Ο ένας πέταξε επάνω στο φέρετρο, που ήταν ήδη σκεπασμένο από λευκά άνθη, το πηλίκιό του. Ο άλλος, έβγαλε από το σακάκι την καρφίτσα με τα φτερά της εταιρείας, και μαζί με το πηλίκιο και αυτός, τα παρέδωσε στον πραγματικό καπετάνιο του.
Τότε, ξαναθυμήθηκα τα λόγια επάνω στην κορδέλα του στεφανιού ενός φίλου του. Και εκ των υστέρων λέω πως αν υπάρχει πράγματι ταξίδι μετά θάνατον, ο Θόδωρος Βασιλάκης όντως πετάει προς τον προορισμό του με τα φτερά της Aegean. Δίχως υπερβολή.
«Στον αγαπημένο μας Πρόεδρο. Η Διοίκηση & το Προσωπικό της Aegean». Το τελευταίο στεφάνι, φεύγοντας από το κοιμητήριο.
Η οικογένειά του, τελικά, ήταν πελώρια. Και με μέλη που, εκ πρώτης όψεως, είναι αταίριαστα. Ήξερα ότι ο κύκλος ενός επιτυχημένου επιχειρηματία είναι πάντοτε μεγάλος, αλλά αυτός εδώ, μέσα από την μη συνοχή του, φαίνεται πως είχε, και έχει πλέον, μια απίστευτη δύναμη «συνάντησης αξιών».


Δεν ταιριάζουν όλοι μεταξύ τους, αλλά κάποια σημεία αναφοράς σίγουρα θα υπάρχουν. Σκανάρισα σχεδόν όλα τα στεφάνια. Μερικά από αυτά, τα ζευγάρωσα αυθαίρετα. «Βαρδής και Μαριάνα Βαρδινογιάννη» – «Οι φίλοι σου του Γκολφ». «Χρηματιστήριο Αθηνών» – Εθνική Πινακοθήκη».
Κι ακόμα: Δυο λόγια αποχαιρετισμού από τον Οικουμενικό Πατριάρχη, κι άλλα δύο από μοναχό της Μονής Σινά, εκ μέρους του Αρχιεπισκόπου Δαμιανού. Τρεις κουβέντες από τον γιο του Γιώργο, που δεν ακούγονταν γιατί ήταν χαμηλόφωνες, αλλά σαν να ένοιωθαν όλοι τι έκρυβε αυτός ο σχεδόν ψιθυριστός θρήνος. Και μία μη… αποδεκτή προσφώνηση αποθανόντος, «κύριε Θόδωρε», από τον Αχιλλέα Κωνσταντακόπουλο του Costa Navarino όπου, παρόλα αυτά, θα γίνει στις αρχές του Ιουνίου το 13ο ProAm τουρνουά γκολφ της Aegean. Δεν μπορεί ένα θάνατος να σβήνει το «κύριε» από τέτοιους ανθρώπους.
Όταν τέλειωσε το περσινό τουρνουά και μαζεύτηκαν όλοι οι καλοί φίλοι στο «Κτήμα με τα Ρόδια» του Ανδρέα Ρέππα, ο «κύριος Θόδωρος» ήταν ανήσυχος. «Μήπως το αναβάλουμε το επόμενο, ρε παιδιά;», είπε, εξηγώντας ότι το «13», που είναι το φετινό, είναι γρουσούζικο νούμερο και δεν του αρέσει. Κάποιοι γέλασαν, κάποιοι έριξαν την ιδέα «να μην το πούμε 13ο τότε, και να το πούμε 12+, ή ακόμα και 14ο;».
Τον περασμένο Μάρτιο, βρεθήκαμε σε μία ψαροταβέρνα της Νέας Ερυθραίας, σε διαφορετικές παρέες. Τον βρήκα καλά. Με βρήκε καλά. «Προετοιμάζεσαι;», με ρώτησε. «Άρχισα μαθήματα με τον Βαγγέλη, τον Γκίνη, για να ξαναμπώ στο κλίμα», απάντησα.
Γέλασε. «Χρήστο, εμένα το γκολφ μου άλλαξε τη ζωή, και τώρα με κρατά στη ζωή», ήταν τα τελευταία λόγια που άκουσα από το στόμα του.
Τελικά, ο κύριος Θόδωρος δεν μένει πια εδώ.
Πλάι στα πηλίκια των κυβερνητών και τα λευκά τριαντάφυλλα των άπειρων φίλων του, ίσως βρει και δύο λευκά μπαλάκια, που άφησα στα κρυφά, να ‘χει να παίζει.

Πηγή: www.protagon.g