Ο Τραμπάκουλας δεν μένει πια εδώ….

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 κάνει την εμφάνιση του ο αφελής Έλληνας της υπαίθρου που όλα του φαίνονται πιθανά και σίγουρα με μια έμφυτη κληρονομική ευφάνταστη μυθική διήγηση. Την φιγούρα αυτή όπως και άλλες πολλές ενσαρκώνει ο μοναδικός ηθοποιός Χάρρυ Κλυνν, ένας μοναδικός σατυρικός καλλιτέχνης που άφησε το δικό του στίγμα στον πολιτισμό μας. Ο Χάρρυ Κλυνν ήταν η επιτομή του σατυρικού πρωτοποριακού λόγου, δρώντας κυρίως την δεκαετία του 1980, την περίοδο της Αλλαγής την εποχή δηλαδή που o Έλληνας της επαρχίας έγινε ο Έλληνας των κοινοτικών κονδυλίων, την εποχή που μας προέκυψε η εικόνα του νεόπλουτου νεοέλληνα των σκυλάδικων και των υπερβολών αλλά και την εποχή της οξείας πολιτικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στη ΝΔ  και στο ΠΑΣΟΚ. Μέσα από τους διάφορους ρόλους του περιέγραψε μια κοινωνία που μετατράπηκε από την εποχή της ανάγκης στην εποχή της επιθυμίας. Ένα φτωχόπαιδο προσφυγόπουλο από τον Πόντο με τεράστια ευφυΐα και μεγάλο ταλέντο και υποκριτική δεινότητα που σφράγισε με τον σατυρικό του λόγο την πολιτική και πνευματική μας στασιμότητα και που προφήτευσε την μελλοντική μας κατάντια μέσα από τον έκλυτο και ανεξέλεγκτο βίο του πολιτικού προσωπικού και του κιμπάρι αεριτζή νεοέλληνα νεόπλουτου. Θεωρώ πως το ταλέντο του ήταν μεγαλύτερο από το έργο του αλλά εγκλωβίστηκε σε ένα και μόνο ουσιαστικά θεατρικό είδος στερώντας μας τις τεράστιες πτυχές της υποκριτικής του δεινότητας. Θυμάμαι ακόμα τις κασέτες με τα έργα που ακούγαμε πιτσιρικάδες από το μοναδικό κασετόφωνο αποσβολωμένοι στην κουζίνα του σπιτιού μας εγώ και ο αδερφός μου ο Γιάννης που του είχε τρελή αδυναμία στα μικρά μας χρόνια.

Ο Χάρρυ Κλυνν έφυγε σήμερα σε ηλικία 78 ετών μετά από περιπέτεια με την υγεία του που είχε καθηλώσει αυτόν τον ζωντανό και αεικίνητο άνθρωπο σε αναπηρικό καροτσάκι αφού πρώτα, δύο χρόνια πριν είχε χάσει τον γιό του Νίκο βιώνοντας την τραγική απώλεια ενός γονιού να χάνει το παιδί του. Ήταν λάτρης του ποδοσφαίρου και του Απόλλωνα Καλαμαριάς ενώ ήταν και αξιόλογος ζωγράφος πιστοποιώντας παράλληλα το πολύπλευρο των ικανοτήτων του. Με το θάνατο του Χάρρυ Κλυνν τερματίζετε μια εποχή της εφηβικής μας αθωότητας που την παρέσερνε ο αέρας της εφήμερης όπως αποδείχθηκε στις μέρες μας αλλαγής με τις καταστροφικές της συνέπειες να τις  ζούμε  σήμερα, σαν μια ξεχασμένη σειρήνα συνείδησης  μέσα από  την φωνή του ήρωα του, του Τραμπάκουλα.

 Σε ευχαριστούμε για όλες τις στιγμές γέλιου Χάρρυ, και για όλες τις αλήθειες που ξεστόμισες με την φωνή των ηρώων σου και με του αθώου αφελή Τραμπάκουλα που δεν μένει πια μαζί μας…   



Κώστας Ζουρδός