Δευτέρα 21 Μαΐου 2018

Του Αγίου Κωνσταντίνου...κάποτε...


Όταν είσαι νεότερος και ανέμελος οι γιορτές είναι πάντα χαρούμενες και σημαντικές. Καθώς μεγαλώνεις είναι αναπόφευκτο να μετράς πληγές και απώλειες. Μπορεί να κουβαλάς περισσότερη εμπειρία αλλά η νοσταλγία σε κάνει πάντα να αναπολείς να θέλεις να δεις ποιος είσαι και που βρίσκεσαι. Τελικά οι γιορτές είναι μια ευκαιρία για να ανασυγκροτηθείς να ξανα βρείς τον εαυτό σου. Να μετρήσεις τα όνειρά σου. Να δεις αν πήραν σαρκα και οστά. Γιατί κάποια τα εγκατέλειψες και που οφείλεται η φυγή τους. Να μετρήσεις  φίλους και απουσίες.  Να γεφυρώσεις αποστάσεις. Να πάρεις αποστάσεις. Όλα αυτά τελικά είναι λόγια που φανερώνουν ότι μεγάλωσες. Πως έπαψες να βλέπεις τα πράγματα με τα μάτια του παιδιού  που βαθιά φωλιάζει μέσα σου. Του Αγίου Κωνσταντίνου κάποτε σηκωνόμασταν το πρωί για να πάμε στην εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου απέναντι από το Δημοτικό Θέατρο που πανηγύριζε και να κοινωνήσουμε στο ιερό από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο που γιόρταζε και αυτός το πρώτο του όνομα, τρέχοντας  μετά στο σχολείο για να κεράσουμε τους συμμαθητές μας και να δεχθούμε τα πειράγματα τους. Και το βράδυ βόλτα στο πασαλιμάνι για κουβέντα και παγωτό. Με μια βραδιά που ολοκληρωνόταν στα σκαλιά του Αγίου Βασιλείου με ατελείωτο τραγούδι και φωνές που αναστάτωναν τις γειτονιές. Σήμερα μετράς φίλους, εμπειρίες, όνειρά ανεκπλήρωτα, νέες και δύσκολες καταστάσεις και προσανατολίζεις τον εαυτό σου στα σημερινά δεδομένα. Του Αγίου Κωνσταντίνου...κάποτε...τότε που κάναμε κοινά όνειρά, τότε που θέλαμε να αλλάξουμε τον κόσμο, τότε που εσύ, εγώ, ο άλλος ήταν ο κόσμος όλος. Χρόνια πολλά σε όλους. Γιατί κάθε γιορτή είναι μια καινούργια αρχή για όλους...

Κώστας Ζουρδός

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου