Τετάρτη 19 Ιουλίου 2017

Λείπεις εσύ και η εποχή σου Νεκτάριε…





Είναι στιγμές που αναρωτιέσαι γιατί; Είναι φορές που πολλά δεν μπορείς να καταλάβεις. Είναι κι ο χρόνος βλέπεις που γιατρεύει που σε κάνει και ξεχνάς που όμως κάποιες φορές σε ξαναγυρίζει. Η φιλία θα μπορούσε να είναι η δίδυμη αδελφή της αγάπης. Για τι φιλία είναι αμοιβαία αγάπη, αλληλοεκτίμηση, σεβασμός επιλογή που έκανες μόνος σου. Φιλία είναι μια εσωτερική ρωγμή από μια εφήμερη αφορμή που σε συνδέει πάντα με κάποιον-κάποιους άλλους. Η φιλία στεριώνει σε πρόσωπα με διαφορετικά χαρακτηριστικά, με αντίθετες απόψεις με ιδιοσυγκρασίες συγκρουόμενες. Πού όλα μαζί όμως αν ενωθούν διαμορφώνουν ένα ολόκληρο. Δύο η και περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να γίνουν αδέρφια και να χτίσουν μια δεύτερη οικογένεια. Η φιλά θα σε βρει όπου κι αν είσαι δεν απαιτεί χρόνο και δεν έχει σημασία αν γνωρίζεις τον άλλον πολύ, λίγο η χρόνια τώρα δεν είναι κοντά σου για λόγους που και οι δύο δεν επιλέξατε. Φίλος είναι αυτός ο ώμος της παρηγοριάς για τις δύσκολες μέρες, ένα χέρι βοήθειας όταν κάναμε λάθος, ένα αυτί που μπορεί να κάθεται να ακούει για ώρες χωρίς να κατακρίνει. Ο φίλος είναι σημαντικό κομμάτι της ευτυχίας της ζωής σου, βάζει το δικό του λιθαράκι στο οικοδόμημα της προσωπικότητας σου. Αν η αγάπη είναι το καρφί απ’ το οποίο κρέμεται η ευτυχία μας, τότε το σφυρί είναι συνήθως στα χέρια του άλλου. Αυτό είναι ο φίλος. Δεν έχει σημασία πόσο πολύ έζησες τον άλλον, ο χρόνος δεν γράφει για όλους μας τις ίδιες αποστάσεις. Είναι το «κάτι» που δεν μπορείς να εξηγήσεις απλά συμβαίνει.


Και έρχεται κάποτε αυτή η μοναδική στιγμή στο χρόνο και όλα για λίγο σταματάνε. Τα ερωτήματα βασανιστικά. Πού πήγες; Δεν θα σε ξαναδώ; Μα δεν προλάβαμε να μιλήσουμε, δεν σε χαιρέτησα καν. Ακίνητη μια εικόνα στο μυαλό, η τελευταία συνάντηση ίσως; Η τελευταία κουβέντα; Το τελευταίο πείραγμα; Σταματάει ο χρόνος – που δεν υπάρχει στ’ αλήθεια – όταν σταματάς να αναπνέεις, όταν χάνεται το οξυγόνο και προσπαθείς να πάρεις ανάσα… θα αναπνεύσεις ξανά αλλά ο αέρας θα είναι αλλιώς, γιατί τίποτα δεν θα είναι όπως πριν…Και έρχονται οι αναμνήσεις. δύσκολες επειδή ξέρεις πως δεν θα τις ξαναζήσεις. Δεν θα έχει άλλο πρωί να του λες καλημέρα, δεν θα τον ξανασυναντήσεις ποια  στην εκκλησία, στη γειτονία. Δεν θα έχει άλλο απόγευμα να κουβεντιάσεις πίνοντας τον καφέ σας και να λέτε για τα όνειρα που σας βασανίζουν. Δεν θα υπάρξει άλλο βράδυ που μετά το απόδειπνό εκεί στην στροφή της Παπανικολή 1 θα πεις καληνύχτα.
                                  
 Ο χρόνος θα μας προσπεράσει, η καθημερινότητα θα μας αναγκάσει να ζήσουμε, οι σκέψεις θα μας πάρουν μακριά. Τι να θυμηθώ; Την απλότητα σου; Την καλοσύνη σου; Τις ώρες των ακολουθιών που έπαιρνες το απλό ρασάκι και διακονούσες στο Ναό; Την καταπληκτική ερμηνεία στο θεατρικό έργο το Μετερίζι του γένους; Τις στιγμές χρόνια μετά που λειτουργούσες ως κληρικός; Και τι να σου πω; Αυτό που είναι η αυτά που θα ήθελα να είναι;

Αυτά που θα ήθελα. Ο παπά Ιγνάτιος έχει αρχίσει το «ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός» και ο Πρόδρομος έχει ανέβει στο ψαλτήρι μαζί με την κ. Ειρήνη, τον Μάνθο, τη κ. Κονδύλη, τη Φώφη. Ο Μανώλης με τα αγόρια δίπλα στο εικονοστάσι του Αγίου Βασιλείου και η Πελαγία με τα κοριτσόπουλα στο γυναικωνίτη. Στο ιερό ο Νίκος να διακονεί και τα παπαδάκια έτοιμα, στολισμένα. Η γιορτή Νεολαίας θα γίνει πάλι στην πλατεία του Ναού μας και ο Σαράντος όπως πάντα έχει σκαρφαλώσει στις κολώνες για να κρεμάσει τις σημαίες. Ο Γιώργος η Ανθή, η Αγνή, έχουν συγκεντρώσει τα παιδιά και βγάζουν τις καρέκλες στην πλατεία. Θα γίνουν όλα όπως πάντα, αγώνας δρόμου, τραγούδια από τη χορωδία, χορούς από το χορευτικό, ομιλίες, απονομές. Ο Γέροντα θα έρθει. Ο Νίκος πάντα μέσα σε όλα και ανήσυχος. Φέτος θα ξανάρθει στην γιορτή μας ο Δημητριάδος Χριστόδουλος. Τα κατηχητικά έχουν γεμίσει παιδιά και τα απογεύματα, καθημερινά το πνευματικό κέντρο αντηχεί από τις παιδικές φωνές. Ο πολύγραφος ξανά χάλασε μα η εφημερίδα σκίζει. Το βράδυ συγκεντρωνόμαστε για το απόδειπνο. Του Αγίου Νικολάου στο σπίτι του Νίκου έγινε πάλι χαλασμός. Κόσμος πολύς. Οι Γκαλημανάδες πήραν τις κιθάρες και ο Γιάννης ο Κατσαμπάκης άρχισε τα αστεία. Πολλά βράδια πάμε για πίστες στη «Ζέα» και το σαββατόβραδο σουλατσάρουμε στο Πασαλιμάνι.

Ξέρεις; ίσως δεν είναι έτσι. Ο χρόνος τα άλλαξε όλα η ζωή προχωράει αυτή είναι η φυσική συνέχεια της ζωής. Τώρα το ξέρεις καλά εσύ που είσαι στην «όντως ζωή» Πατέρα Νεκτάριε και είμαι σίγουρος πως τα ξέρεις όλα.

Δεν είπαμε πολλά μεταξύ μας μα η παρουσία σου έγραψε στη ζωή μου. Λείπεις φίλε. Και μαζί σου λείπει  αυτή η εποχή. Ίσως κάποτε ξανασυναντηθούμε, ίσως πούμε «κάπου σε έχω ξαναδεί, νομίζω σε ξέρω»… Θα είναι μια άλλη ζωή, μια άλλη διάσταση, ένα άλλο φως. Και θα έχουμε να πούμε πολλά. Εμείς εδώ τρέχουμε  να ξανά αναστήσουμε τα όνειρα μας. Είναι μικρή η ζωή εσύ το ξέρεις καλά. « Μια αστραπή είναι η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε…».

Κώστας Ζουρδός

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου