Πίτσα;

 Κυριακή. Πάντα μονότονη και μελαγχολική. Όταν γλυκό σουρούπωνε ένα σύννεφο πλησίαζε στη καρδιά μας. Ήταν η Δευτέρα που έρχεται; Η καινούργια εβδομάδα; Το σχολείο η δουλεία; Ότι και να ήταν πάντα το συναίσθημα το ίδιο. Όσα χρόνια και αν πέρασαν. Και σήμερα. Δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Ένα τηλεφώνημα αρκούσε. Στις 7:00  στη πλατεία. Η παρέα έτοιμη. Οι φωνές χαλούσαν τις γειτονιές και το στέκι πάντα το γνωστό. Πίτσα Ζέας. Στο χώρο αυτό έχουν ειπωθεί οι καλύτερες ιστορίες οι σημαντικότερες πλάκες, έχουν χτισθεί οι στερεότερες φιλίες. Δεν ήταν το φαγητό  ( μόνο)  ήταν η επικοινωνία, η συντροφικότητα, η παρέα. Το μαγαζί απλόχωρο με μια μεγάλη ταπετσαρία της Φρεαττύδας και τα τραπέζια στήνονταν για να δεχθούν  μεγάλη παρέα. Ερχόντουσαν πολλοί και από παντού. Γέλια, ιστορίες, τραγούδια.

Τα χρόνια πέρασαν, το μαγαζί άλλαξε και εμείς επίσης, κάποιοι δεν μένουν πια εδώ μα οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουν στο τόπο της ιστορίας. Ωραίες Κυριακές καθόλου μελαγχολικές και φωτεινές μιας άλλης εποχής που ζητούσε την απλότητα και την επικοινωνία. Μια παρέα, ένα θέμα, ένα αστείο, ένα τραγούδι και ένα όνειρο και ο κόσμος άλλαζε. Α! και πίτσα… 

Κώστας Ζουρδός