Όλους εκείνους τους «μεγάλους», τους σοφούς και τους πολυάσχολους,
τους κυβερνήτες και τους εργάτες, τους επιστήμονες και τους δασκάλους να γίνονται
για λίγο «μικροί». Να αποκτούν και πάλι την αθωότητα τους, το χιούμορ τους, το
ανυπόκριτο στις σχέσεις τους, την χαρά του παιχνιδιού και της δημιουργίας, την
ειλικρίνεια στους λόγους τους και την χαρά να ονειρεύονται και να βλέπουν με
ελπίδα το μέλλον.
Γιατί μόνον έτσι θα καταλάβουν οι «μεγάλοι» ότι αν και μεγάλωσαν,
δεν κατάφεραν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Τα χείλη των ανθρώπων να χαμογελούν.
Τις σχέσεις των ανθρώπων ειλικρινείς. Τα παιδιά να πιστεύουν σε αξίες και
ιδανικά. Να ζουν και να πιστεύουν τον αληθινό Θεό. Ονειρεύομαι όλους εκείνους τους
«μεγάλους» να βρίσκουν αυτό που έχασαν ή διέγραψαν από την καρδιά τους. Να ονειρεύονται
– έστω και μεγάλοι – σαν τότε που ήτανε παιδιά.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον
Ιούνιο του 1992
Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου