Μητροπολίτης Ειρηναίος Γαλανάκης: Ο μεγάλος Δάσκαλος, ο φλογερός ιεράρχης

του Αρχιμανδρίτη Ιγνατίου Θ.Χατζηνικολάου, Θεολόγου - τ.Λυκειάρχου

Με πολύ πόνο και οδύνη χαράσσω τις παρακάτω γραμμές. Λόγια παιδιού προς Πατέρα. Λόγια δακρύβρεχτα αποχαιρετώντας εκείνον τον Μέγα και ανεπανάληπτο Δάσκαλο και Επίσκοπό μου, τον οποίο εγνώρισα και αγάπησα από τα χρόνια που επήγαινα στο Δημοτικό και Εκείνος ήταν λαϊκός, ο από τότε ονομαστός Μιχάλης Γαλανάκης, καθηγητής στο Αʼ Γυμνάσιο Αρρένων Χανίων.
Τον έβλεπα καθημερινά που κατέβαινε στον δρόμο μπροστά από το σπίτι μας. Κάποτε 'τόλμησα' να τον πλησιάσω, σταμάτησε και ευγενικά με χάιδεψε στο κεφάλι. Και με ρώτησε πώς με λένε. Κάποτε με ρώτησε «Μανωλάκη, τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;». Του αποκρίθηκα «παπάς». Κι αυτός, αφού με χάιδεψε στο κεφάλι γελαστός, μʼ απήντησε «μπράβο Μανωλάκη κι εγώ θα γίνω παπάς».


Και επέρασαν τα χρόνια από τότε που απέκτησα έναν μεγάλο και θαυμάσιο φίλο. Εγώ το φτωχαδάκι και προσφυγάκι. Κι ο Μιχάλης έγινε Ειρηναίος και διορίστηκε καθηγητής στην Ιερατική Σχολή Κρήτης και το Μανωλάκη εισάγεται σʼ αυτήν τη Σχολή και τον έχει καθηγητή του.
Πώς, αλήθεια, ο Θεός κινεί τα βήματά μας! Ετσι είχα σε καθημερινή βάση μαζί μου τον Δάσκαλό μου τον Ειρηναίο. Θαύμαζα τον Μεγάλο Δάσκαλο και μέσα μου καλλιεργούσα τον δικό μου Ειρηναίο. Να οπλιστώ με τη σοφία του, την αγάπη του, τους οραματισμούς του, τον μελίρρυτο λόγο του, τον γλαφυρό γραφτό του λόγο.
Έχω ακόμη σημειώσεις από τις ομιλίες του και τη σχολική διδαχή του. Ετελείωσαν τα μαθητικά μου χρόνια, Εκείνος συνέχιζε τη διακονία του στην Ιερατική Σχολή ως υπoδιευθυντής και ο φτωχός μαθητής του, με τη Χάρη του Θεού, φοιτά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου δεν με ξεχνά και κοιτάζει πώς θα βρει ένα χαρτζιλίκι να στείλει στον φτωχό φοιτητή.
Μέσα σʼ αυτά τα φοιτητικά χρόνια, εκτός από την ευλογία να πάρω υποτροφία, ήλθε η ευλογία η μεγάλη κι ο Δάσκαλος και Πατέρας μου εκλέγεται Επίσκοπος Κισάμου και Σελίνου (1957). Αξιώθηκα να πάω στην Ενθρόνισή του. Δεν έγινε Επίσκοπος για τον εαυτό του, αλλά για τον λαό του Θεού, κάτι που περίτρανα το απέδειξε. Ο Δάσκαλός μου Επίσκοπος! Τι χαρά. Τι ευτυχία μου και η οποία ολοκληρώθηκε, όταν μετά την εκπλήρωση της στρατιωτικής μου θητείας, επήγα αμέσως κοντά του και θέσαμε σε λειτουργία το Οικοτροφείο Αρρένων της Μητρόπολης στην Παλαιόχωρα. Ετσι έζησα και ταπεινά συνεργάστηκα και μετά που ιερώθηκα, το μεγαλείο του Δασκάλου μου και Επισκόπου μου, στον οποίο έμεινα κοντά μέχρι τα έσχατά του. Αισθανόμουνα την ανάγκη του αναβαπτίσματός μου κοντά του, γιʼ αυτό μόλις μπορούσα επήγαινα στο ταπεινό του σπίτι στη Χαλέπα. Με θυμότανε πολύ και με όση δύναμη μου είχε μου έσφιγγε το χέρι. Θυμότανε πολλά... αγιασμένες πληγές. Και στο χέρι του, που φέρνει και στο χέρι του σκηνώματός του, από μένα για να προσευχόταν τότε, ιδίως τώρα στα ουράνια σκηνώματα, για το πνευματικό του παιδί, που πολύ τον αγάπησε. Χωρίς κανένα αντάλλαγμα και μισθαποδοσία, παρά μόνον την ευλογία του και τη δύναμη που έπαιρνα όντας δίπλα του. Φιλώντας του το χέρι. Αγαλλόμενος από τη φωταυγή μορφή του.
Σεβαστέ μου Δάσκαλε και Επίσκοπε Ειρηναίε, που μʼ έμαθες πολλά, από τη χριστιανική βιωτή μέχρι και το γράψιμο.
Κι αν όποιες δοκιμασίες επέρασα, ήταν για το καλό της ψυχής μου και τις ουράνιες μετοχές μου.
Ο,τι το έκανες, το έκανες για το καλό μου. Και σου είμαι και γιʼ αυτό, ευγνώμων. Θα θυμάμαι τʼ απογεύματα που σʼ αντάμωνα στο φτωχικό σου και θα παίρνω δύναμη. Θα σʼ αποζητώ, όπως και όλα τα δικά σου πρόσωπα, που στάθηκαν πιστά και ταπεινά κοντά σου. Καλό σου ταξίδι. Μη με ξεχνάς.