Αγαπημένος τραγουδιστής και δημιουργός ο ίδιος, έγραψε στίχους και μουσική για περισσότερα από 100 τραγούδια
Της Γιώτας Συκκά
Ηταν από τις αγαπημένες ιστορίες του Αλέκου Σακελλάριου να διηγείται πώς έγραψε το «Αστα τα μαλλάκια σου» έπειτα από ένα ραντεβουδάκι στο Καβούρι στο τέλος της δεκαετίας του ’30. Το κορίτσι πανέμορφο, το τοπίο γαλήνιο, αλλά ο δυνατός αέρας έπαιζε το ίδιο επικίνδυνα με τη φούστα και τα μαλλιά της. Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια πριν το «ντύσει» μουσικά ο Σουγιούλ και πόσα ακόμη πριν μπει το 1952 στην ταινία «Εκείνες που δεν πρέπει ν’ αγαπούν» της Φίνος Φιλμ. Πέρασαν, ωστόσο, πόσες γενιές πριν μάθουν ότι η υπέροχη φωνή που τραγουδούσε δεν ήταν ο νεαρός τότε Αλέκος Αλεξανδράκης, όπως έδειχνε η μεγάλη οθόνη και σε μας αργότερα η τηλεόραση, αλλά ο Φώτης Πολυμέρης.
Αγαπημένη, ευγενική και αρχοντική φωνή του λεγόμενου ελαφρού τραγουδιού, ο Φώτης Πολυμέρης αποτέλεσε μαζί με τον Νίκο Γούναρη και τον Τόνι Μαρούδα από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους του. Μελωδός της παλιάς Αθήνας, συνδεδεμένος με τα οικογενειακά ακούσματα (ως αγαπημένος ερμηνευτής των γονιών μας), ήταν προσηνής, καλλιτέχνης εργατικός, έχοντας καλά λόγια για όλους. Γεννήθηκε 1920 στην Πάτρα, αλλά πάντα θεωρούσε «πατρίδα» του, όπως έλεγε, την Κεφαλονιά. Αγαπημένος τραγουδιστής της προπολεμικής Αθήνας και δημιουργός ο ίδιος, έγραψε στίχους και μουσική για περισσότερα από 100 τραγούδια, ενώ επίσημα στη δισκογραφία εμφανίστηκε το 1935. Εκτοτε ηχογράφησε πολλούς δίσκους 78 στροφών, 45 αλλά και 33.
«Το πραγματικό μου επώνυμο είναι Παλημέρης και προέρχεται από την αρχαία ονομασία του Ληξουρίου, που είναι “Παλική”. Η Κεφαλονιά είναι ένα νησί με πλούσια μουσική παράδοση. Κατάγομαι, δηλαδή, από τη μήτρα της φωνητικής μουσικής παράδοσης. Εκεί όπου ο δημοτικός δεκαπεντασύλλαβος και η αρμονία του επτανησιακού τετράφωνου γέννησαν θαυμάσια τραγούδια. Από του πατέρα μου το σόι όλοι τραγουδούσαν. Το ίδιο και από της μητέρας μου. Κληρονομήσαμε, λοιπόν, όλοι ωραίες φωνές. Οι αδελφές μου ήταν ένα περίφημο ντουέτο, ο αδελφός μου ο Μπάμπης έκανε και σε πολλούς δίσκους μου σεκόντα» εξομολογήθηκε στον συνθέτη-στιχουργό Μιχάλη Κουμπιό τον Ιανουάριο του 1991 (δημοσίευση στο e-orfeas.gr.) υπεύθυνο και για το αφιέρωμα την ίδια εποχή στο θέατρο Badminton.
Στη μεγάλη διαδρομή του, ο Φώτης Πολυμέρης συνεργάστηκε, μεταξύ άλλων, με τους: Αττίκ, Γιάννη Βέλα, Νίκο Γούναρη, ενώ στις συνεργασίες του με δημιουργούς του λαϊκού τραγουδιού χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο Π. Φώτης μετά τον πόλεμο. Το 1952 εμφανίζεται σε τραγούδια του Β. Τσιτσάνη, τραγουδώντας με τον Τάκη Μπίνη και την Ελένη Λαμπίρη. Ενδιαφέρον είχαν οι συνεργασίες με τους: Μ. Βαμβακάρη, Γ. Παπαϊωάννου, Β. Τσιτσάνη, Μ. Χιώτη. Η φωνή έχει καταγραφεί σε ταινίες του ελληνικού σινεμά, όπως «Ελα στο θείο», «Εκείνες που δεν πρέπει ν’ αγαπούν» κ.ά. Συνεργάστηκε επίσης με τη Ρένα Βλαχοπούλου, τη Μάγια Μελάγια και αργότερα με τη Μελίνα Μερκούρη, τον Τάσο Λειβαδίτη, τον Γιάννη Ρίτσο και τον Κώστα Βάρναλη. Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 έζησε για αρκετό διάστημα στην Αμερική. Ζούσε στο Παγκράτι, ενώ στήριγμά του ήταν οι κόρες του Φανή και Μαρία.
«Εγραψα για τους έρωτές μου, την πατρίδα μου, τους γονείς μου, τη φτώχεια, την ξενιτιά… Αλλά πάνω απ’ όλα αισθανόμουν τραγουδιστής. Το βιοποριστικό μου επάγγελμα ήταν αυτό. Οσα όμως τραγούδια έγραψα ξεκινούσαν από την ψυχή μου, με ανθρωπιά και πάνω απ’ όλα με ειλικρίνεια. Δεν λέω, και σήμερα γράφονται τέτοια τραγούδια από σημαντικούς συνθέτες, στιχουργούς και τραγουδοποιούς, αλλά δυστυχώς προβάλλονται κατά κόρον κάτι τραγούδια ανόητα, με δύο λέξεις επαναλαμβανόμενες» είχε πει στον Μ. Κουμπιό. Η κηδεία του έγινε χθες στο Α΄ Νεκροταφείο. Το 2004 κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία του με τίτλο «Φώτης Πολυμέρης, Των Αναμνήσεων η Λιτανεία» (εκδ. Αγκυρα).
Από τα πιο αγαπημένα τραγούδια που σφράγισε με τη φωνή του ήταν μεταξύ άλλων τα: «Μικρή χωριατοπούλα», «Ενας κορίτσαρος», «Μ’ αρέσεις» (με την Αννα Καλουτά), «Για μας κελαηδούν τα πουλιά», «Πάμε σαν άλλοτε», «Η κιθάρα του πατέρα», «Το βεσπάκι, το κορίτσι μου κι εγώ».
http://portal.kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου