«Το αίμα του λαού εκ των χειρών σου εκζητήσω»

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Στην σημερινή εποχή της πνευματικής συγχύσεως, των αμφισβητήσεων, του κλυδωνισμού των αξίων και της υλιστικής και οικονομικά ωφελιμιστικής θεώρησης των πάντων η Εκκλησία σαν ζώσα παρουσία του Χριστού στη γη είναι η μόνη αντίρροπος δύναμη εναντίον του εκτροχιασμού της ανθρώπινης ζωής. Η Εκκλησία εμπνευσμένη από τον Θεάνθρωπο ιδρυτή της και συνεχίζουσα το κοσμοσωτήριο έργο Του έχει λόγο ζωής, λόγο δυνάμεως και αληθείας, λόγο ανθρωπισμού σωτήριο. Και βαρύνεται με την υποχρέωση ανασχέσεως του ρεύματος του κακού και μεταμορφώσεως της ανθρώπινης ζωής και εξημερώσεως των ανθρωπίνων ηθών και εθίμων. Η Εκκλησία είναι η ύστατη ελπίδα πνοής και αναγεννητικής πορείας του ανθρώπινου βίου. Τα πάντα γύρω βουλιάζουν. Η ηθική σαπίλα και αποσύνθεση λαμβάνουν τρομακτικές διαστάσεις. Το ωμό συμφέρον και η αθέμιτη συναλλαγή επικρατούν. Τα ζωώδη ένστικτα κυριαρχούν σαν τρόπος ζωής. Η ανεκτικότητα έχει καταντήσει καθημερινή ρουτίνα. Το αθέμιτο κέρδος και το βρώμικο κέρδος είναι ο σύγχρονος θεός. Η ποιότητα ζωής είναι υποβαθμισμένη. Η ομορφιά του βίου έχει καταρρακωθεί.

Ο Κύριος όμως ήρθε στη γη για να αναπλάσει τον φθαρέντα άνθρωπο, να φτιάξει νέα γενιά, να εμφυσήσει νέα πνοή ζωής στον παραπαίοντα και ολισθαίνοντα άνθρωπο. Και το έργο του Κυρίου το έχει ολόκληρο στους ώμους της η Εκκλησία. Είναι όμως η Εκκλησία σήμερα στο πνευματικό της ύψος; Εμπνέει και στηρίζει τον αλλοπρόσαλλο τρεκλίζοντα σημερινό άνθρωπο; Επιχέει έλαιον και οίνων στις πληγές του σαν τον καλό Σαμαρείτη; Την ευθύνη για την ανακαινιστική πνοή της Εκκλησίας την φέρουμε ολόκληρη επάνω μας κυρίως εμείς οι κληρικοί παντός βαθμού. Από την δική μας σωστή συμπεριφορά και δραστηριότητα εξαρτάται η δόξα του Χριστού και της Εκκλησίας του και ο επανετροχιασμός της εκτροχιασμένης ανθρωπότητος. Όπλα μας πρέπει να είναι η δική μας ακεραιότης του βίου και η προσωπική μας ένωση με τον Σωτήρα Χριστό. Ο κόσμος συνήθως ταυτίζει την Εκκλησία με το πρόσωπο του Επισκόπου και του παπά. Βέβαια η Εκκλησία είναι το σύνολο των πιστών με επικεφαλής των Επίσκοπο και όχι μόνο ο Επίσκοπος και ο παπάς. Όμως ο πολύς κόσμος, και όχι πολύ άδικα, όταν μιλά για την Εκκλησία εννοεί τους ιερείς και τους Επισκόπους. Και έχει κάποιο δίκαιο στο σκεπτικό του, γιατί οι Επίσκοποι και οι ιερείς έχουν την βαριά ευθύνη της διοικήσεως της Εκκλησίας και, όταν αυτοί αδιαφορούν, τότε ο λαός δικαίως σκανδαλίζεται εναντίον της Εκκλησίας.

Η ευθύνη ημών των Επισκόπων και των ιερέων είναι τεράστια σήμερα. Εκ της δικής μας συμπεριφοράς εξαρτάται το γόητρο της Εκκλησίας. Ο λαός εμπιστεύεται την Εκκλησία, όταν βλέπει κληρικούς με συναίσθηση της αποστολής των. Και αντιθέτως φεύγει από την Εκκλησία, όταν αντικρίζει κληρικούς επιόρκους. Δεν έχουμε το δικαίωμα εμείς οι κληρικοί να απογοητεύουμε τον λαό. Θα δώσομε φρικτό λόγο ενώπιον του Κυρίου. Δεν μπορούμε εμείς να εξυπηρετήσουμε φθηνά συμφέροντα, ούτε να δουλεύουμε σε ιδιοτελείς σκοπούς. Δεν είναι φέουδο μας η Εκκλησία. Είναι ευθύνη μας και αποστολή μας. Δεν μπορούμε να κοιτάζομε τι συμφέρει σε εμάς αλλά τι συμφέρει στο λαό του Θεού. δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε την Εκκλησία για την ικανοποίηση του προσωπικού μας εγωισμού. Το αξίωμα μας ως κληρικών είναι αξίωμα διακονίας και υπηρεσίας του λαού. Όλες οι κινήσεις μας πρέπει να αποβλέπουν στην ψυχική ωφέλεια του λαού. Έχομε την υποχρέωση να θυσιάζομε καθημερινά τον εαυτό μας, για την πνευματική ανύψωση του λαού και να εργαζόμεθα με την χάρη του Θεού, με ζήλο και αυταπάρνηση για τον επανεντροχιασμό της κοινωνίας.

Το αίμα του χαμένου λαού θα ζητήσει ο Θεός από τα δικά μας χέρια. Δεν  μπορούμε εμείς ασυνείδητα να σκανδαλίζομε τον λαό και να μένομε απαθείς μπροστά στο ψυχικό δράμα του. ο λαός θέλει έντιμη, καθαρή, άσπιλη και ανιδιοτελή την εκκλησιαστική διοίκηση και δεν ανέχεται να υπάρχουν στον εκκλησιαστικό οργανισμό ενέργειες, παρατυπίες και λάθη ασυγχώρητα. Εμείς οι κληρικοί φέρουμε την ευθύνη για την συνέχιση της θρησκευτικής ψυχρότητος της σημερινής κοινωνίας. Βέβαια, ο Θεός σώζει τον κόσμο, αλλά πρέπει να προσέξομε εμείς οι κληρικοί να μη γινόμεθα εμπόδιο στο έργο του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου. Έχομε την τιμή να είμεθα συνεργοί του Θεού στην καλλιέργεια του πνευματικού Του αμπελώνος και όχι σπορείς ζιζανίων.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Σεπτέμβριο του 1992.

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός