Ο Χειροτονητήριος λόγος του π. Μεθόδιου Κρητικού. B! Μέρος
Αυτή η εκκλησιαστική συνείδηση του ιερέως, εκφράζεται και
πραγματώνεται κατ’ αποκλειστικότητα στον οργανικό και πλήρη σύνδεσμο με τον Επίσκοπο.
Ο Επίσκοπος μοναδικός σε κάθε τοπική Εκκλησίας διάδοχος των Αποστόλων,
λειτουργεί ως μοναδικό και αναντικατάστατο σημείο ενότητας του κλήρου και του
λαού της επαρχίας του με όλο το σώμα του Χριστού, την μία αγία, καθολική και Αποστολική
Εκκλησία. Εκείνος μόνο ως φορεύς της ολοκληρωμένης ιεροσύνης και κατ’ εξοχήν
υπεύθυνος του ιερατικού έργου, έχει λάβει από τον Χριστό το δικαίωμα, και την
υποχρέωση να παρέχει με την χειροτονία την χάρη και να εξασφαλίζει τις πνευματικές
συνθήκες και δυνατότητες, δυνάμει των οποίον οι ιερείς πραγματοποιούν την
αποστολή τους. Γι αυτό δίκαια έχει λεχθεί ότι αν οι ιερείς είναι για την Εκκλησία πατέρες και ποιμένες,
ο Επίσκοπος είναι πατήρ πατέρων και ποιμήν ποιμένων. Κοντά σε αυτή την απαραίτητη
προϋπόθεση της εκκλησιαστικής συνειδήσεως, στέκεται η προϋπόθεση του πνευματικού
αγώνα για τον προσωπικό καταρτισμό του ιερέως, πως θα διδάξει αν δεν τηρήσει το
λόγο του Θεού; Πως θα οδηγήσει στον αγιασμό αν δεν αγωνίζεται για την αγιότητα;
Άγρυπνος πρέπει να στέκεται ο ιερέας και αυστηρός στον εαυτό του, διαρκώς αγιαζόμενος
για να μην φανεί ασυνεπής και ανάξιος διάκονος ενός τόσου σοβαρού έργου με το
οποίο δεν μπορεί να παίζει κανείς, διότι αναφέρεται στον πλασμένο για την αιωνιότητα
άνθρωπο, την εικόνα του ίδιου του Θεού, χάριν του οποίου ο Χριστός έχυσε το τίμιο
αίμα του.
Σεβασμιώτατε πάτερ, λίγο μετά την συγκλονιστική στιγμή της χειροτονίας
μου θα ακολουθήσω κάτι εξ ίσου συγκλονιστικό. Είναι η στιγμή κατά την οποία τα
χειροπιαστά πλέον θα με καταστήσετε κοινωνό στην ευθύνη του μεγάλου έργου σας. Του
έργου που με παραδειγματική αφοσίωση, πίστη και αγωνία επί δεκάδες χρόνια σεις
υπηρετείτε. Είναι η στιγμή κατά την οποία θα μου εμπιστευθείτε την μεγάλη
παρακαταθήκη, το σώμα του Κυρίου, ολόκληρη την Εκκλησία, την ορθόδοξη πίστη,
την ζωντανή παράδοση, τις ψυχές υπέρ ων Χριστός απέθανεν. Φρίττω αναλογιζόμενος
τον λόγο που θα κληθώ κάποτε να δώσω για όλα αυτά. Όμως πιστεύω και ελπίζω στην
αγάπη και συμπαράσταση του Κυρίου. Στις πολλές πρεσβείες της Παναγίας μητέρας
Του και δικής μας μητέρας. Στις ικεσίες πάντων των αγίων και ιδιαιτέρως των Αγίων
Αναργύρων κάτω από την σκέπη των οποίων και ανατράφηκα πνευματικά. Πιστεύω και
ελπίζω, Σεβασμιώτατε, στη δική σας ευλογία, συμπαράσταση και καθοδήγηση, τα οποία
και μέχρι τώρα μου προσφέρατε και για τα οποία θα είμαι πάντοτε ευγνώμων. Επίσης
στις ευχές και προσευχές των σεβαστών κληρικών που με περιβάλλουν τούτη την ώρα
και ιδιαιτέρως του ιερέα πατέρα μου. Στις ευχές της μητέρας μου και των κατά σάρκα
αδελφών μου και συγγενών μου, των διδασκάλων, των φίλων μου, των συναδέλφων
μου, των εν Χριστώ μαθητών μου. Ολοκλήρου του λαού του Θεού των οποίων η εκδήλωση
της αγάπης και του ενδιαφέροντος ιδιαίτερα κατά την περίοδο της υπηρεσίας μου
ως διακόνου και σε τούτη την ώρα της χειροτονίας μου εις πρεσβύτερο με έχουν
απερίγραπτα συγκινήσει.
Επικαλούμαι την βοήθεια όλων, ώστε να ιερατεύσω υπηρετώντας
ως το τέλος της ζωής μου την Εκκλησία, με ταπείνωση, αυταπάρνηση και απλότητα,
κοντά στο λαό του Θεού όπως πριν λίγο κατά την πίστη και βαθειά επιθυμία της καρδιάς
μου εξέθεσα και να ευρεθώ φρόνιμος και πιστός δούλος, αγωνιστής της αλήθειας, της
αγίας Ορθοδοξίας μας της οποίας κατά ευλογημένη συγκυρία σήμερα τους αγώνες και
τις λαμπρές νίκες εορτάζουμε. Ταύτα εμνήσθην και εξέχεα επ’ εμέ την ψυχήν μου, ότι
διελεύσομαι εν τόπο σκηνής θαυμαστής έως του οίκου του Θεού εν φωνή αγαλλιάσεως.
Πιστεύω του ιδείν τα αγαθά Κυρίου εν τη γη ζώντων. Αμήν.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της Μητροπόλεως Πειραιώς Πειραϊκή Εκκλησία τον Απρίλιο του 1987.
Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου