Πιστός μέχρι το τέλος....

Είναι στιγμές που μέσα σου παλεύεις με την λογική και το συναίσθημα, που η καρδιά σου προσπαθεί να νικήσει το μυαλό σου και η φωνή μέσα σου φωνάζει να γράψεις ή να σιωπήσεις. Να αφήσεις τον χρόνο να κυλήσει και την ιστορία να αναλάβει τον ρόλο της ή τώρα που το συναίσθημα είναι "ζεστό" είσαι περισσότερο έτοιμος; Τι φοβάσαι, μήπως η λήθη κερδίζει την μνήμη; Μήπως η απόσταση ξεπεράσει τα γεγονότα; Μήπως σε κερδίσει η σιωπή; Ίσως όλα αυτά και άλλα περισσότερα. Αλλά αυτό που γέρνει την ζυγαριά είναι πως το επίγειο τέλος ενός τόσο σπουδαίου πνευματικού ανθρώπου στην οπτική που το έζησες ή στα γεγονότα που σου περιέγραψαν δεν πρέπει να τα αφήσεις για τον εαυτό σου. Όχι για εκείνον αλλά για όλους εμάς που τον αγαπήσαμε και που πρέπει να γνωρίζουμε τη δύναμη, τη μεγάλη της ψυχής του.

Οι μέρες περνούν και η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνετε. Τώρα είναι στην εντατική. Δεν μπορεί να σου μιλήσει, μόνο να σε κοιτάξει, ίσως να σε ακούσει αν θελήσεις να του μιλήσεις, αν βρεις την δύναμη. Είμαι τυχερός αναλογίζομαι. Τον είδα και μιλήσαμε τότε που μπορούσε και είδα την δύναμη της ψυχής του. Όχι όμως στην τελική της έκταση. Στην κατάσταση αυτή οι επισκέψεις στο νοσοκομείο έχουν νόημα μόνο για να μιλήσεις με τους πατέρες και αδελφούς που αγόγγυστα περιμένουν το θέλημα του Θεού αποφασισμένοι να δεχθούν αυτό το θέλημα. Την Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου το απόγευμα πήγα στο νοσοκομείο για να δώ τον Γέροντα να πάρω ξανά την ευχή του και να του μιλήσω. Η κατάσταση δεν είναι καλή και τα πράγματα είναι κρίσιμα. Οι επισκέψεις έχουν περιοριστεί και δεν χρειάζεται και εγώ να τον κουράσω. Βρίσκω την ευκαιρία να συνομιλήσω με τον π. Καλλίνικο και τον π. Χριστοφόρο που είναι συνέχεια στο νοσοκομείο. Στο ασανσέρ του νοσοκομείου παίρνω το θάρρος και ζητάω από τον π. Καλλίνικο αν συμβεί το απροσδόκητο, παρόλο που θα έχει πολλά πράγματα να κάνει ας μην ξεχάσει και εμένα. Ο π. Καλλίνικος είναι ήρεμος, γαληνεμένος, στωικός με ξαφνιάζει. Κάθε μέρα είναι εκεί και δεν φεύγει μόνο για τα απαραίτητα από το πλευρό του Γέροντα. "Μην ανησυχείς αδελφέ όλα θα πάνε καλά"....Τι σημαίνει αλήθεια για εμένα με την χλιαρή πίστη αυτό το όλα θα πάνε καλά;

Αργά το βράδυ ένα απροσδόκητο μήνυμα θα με συνταράξει πνευματικά. Στην οθόνη τα ηλεκτρονικά ίχνη του π. Καλλίνικου. Διστάζω να ανοίξω το μήνυμα. Ήρθε το τέλος τόσο γρήγορα; Τι απέγινε αυτό το όλα θα πάνε καλά; Αρχίζω να διαβάζω και βλέπω την δύναμη της ψυχής του Γέροντα και την μεγάλη του αγάπη για τον Χριστό: "Τίς τελευταίες μέρες μου κάνει εντύπωση στον Γέροντα η βαθιά του πίστη στον Χριστό και στην Παναγία! Αυτά είναι τα τελευταία λόγια μέχρι στιγμής! Χριστέ πάρε με. Παναγιά μου πάρε με. Λύσεις με Χριστέ μου! Βάλε με σε μια άκρη του παραδείσου! Κώστα αυτά είναι ένα μικρό δείγμα ότι μέχρι το τέλος του, αυτό που κήρυττε, ήταν και αυτό που βίωνε και πίστευε! Χριστός! Έχω συγκλονιστεί, δεν μπορώ να συγκρατήσω την σκέψη μου να την κουμαντάρω να την βάλω στους διαδρόμους της λογικής. Ο π. Καλλίνικος ήταν ο άνθρωπος που ο Θεός έστειλε σε αυτήν την δύσκολη στιγμή για να έχει αυτόν τον σπουδαίο πνευματικό ρόλο στις τελευταίες στιγμές του Γέροντα. Ήταν ο Κηρυναίος του τέλους. Εκείνος που άκουσε τους τελευταίους του λόγους, τις νουθεσίες και τις συμβουλές του, τις εξομολογήσεις και τις εκμυστηρεύσεις του. Εκείνος που είδε την μεγάλη του πίστη. Μαθαίνω πως οι πατέρες τελούν τις ακολουθίες και προσεύχονται για τον Γέροντα που είναι έτοιμος να συναντήσει τον Χριστό που αγαπάει με όλη την δύναμη ης ψυχής του. Έχει εξομολογηθεί, έχει κοινωνήσει, είναι έτοιμος.

Επισκέπτομαι άλλη μια φορά το νοσοκομείο και αναρωτιέμαι αλήθεια τι περιμένουν οι άνθρωποι που βρίσκονται στο πλευρό του Γέροντα τώρα που είναι στην εντατική; Ένα τηλεφώνημα που θα αναγγείλει το μοιραίο για να τρέξουν να φορέσουν τα πετραχήλια και να διαβάσουν ευχές. Συλλογίζομαι πως ο τίτλος που έχω βάλει στο κείμενο μου δεν αφορά μόνο τον Μακαριστό μας Γέροντα που έμεινε πιστός στον Χριστό μέχρι το τέλος. Αλλά αφορά τον π. Καλλίνικο, τον π. Χριστοφόρο, τον Γιάννη, την Μοναχή Μελάνια, που έμειναν και αυτοί μέχρι τέλους πιστοί στον Γέροντα και δια μέσου εκείνου στον Χριστό. Τηλεφωνώ για άλλη μια φορά στον π. Καλλίνικο για να δώ κυρίως πως είναι εκείνος. Η πίστη του με έχει καθηλώσει. Και η ψυχραιμία του. Αλήθεια π. Καλλίνικε πως αντέχεις τόσο καιρό; Άσε εμένα: "Ένα βράδυ ρωτάω τον Γέροντα που θα ήθελε να είναι τώρα". Και εκείνος μου απαντάει: "Σε μια μικρή γωνιά του Παραδείσου". Κλείσε τα μάτια Γέροντα και σκέψου τον Παράδεισο" Ο Γέροντας κλείνει τα μάτια του και από τα χείλη του αργά ψελλίζει, "πάρε με κοντά σου Κύριε"!

Θεέ μου, αλήθεια, αξίζαμε έναν τόσο σπουδαίο Πνευματικό Πατέρα; Έναν Πατέρα που έμεινε πιστός στον Χριστό μέχρι το τέλος...

Κώστας Ζουρδός