Χειροτονία σε πρεσβύτερο του π. Μεθόδιου Κρητικού, 9 Μαρτίου 1987

Ο Χειροτονητήριος λόγος του π. Μεθόδιου Κρητικού. Α! Μέρος

Την Κυριακή της Ορθοδοξίας, 9 Μαρτίου του 1987, χειροτονήθηκε από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Καλλίνικο σε πρεσβύτερο ο Διάκονος της Μητροπόλεως μας π. Μεθόδιος Κρητικός. Στον χειροτονητήριο λόγο του ο π. Μεθόδιος ανέφερε: «Πορεία μεγαλειώδεις και μοναδική Σεβασμιώτατε Πάτερ ξανοίγεται τούτη την αγία ώρα μπροστά μου και με προκαλεί να την ακολουθήσω. Πορεία επίπονος και ανοδική, μπροστά στην οποία στάθηκαν με δέος και έκταση μεγάλα πνεύματα, όπως των Μεγάλων Πατέρων Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Είναι η πορεία της αγίας ιεροσύνης, την οποία με πάθος και άπειρη αφοσίωση ακολούθησαν πριν από μας ή ακολουθούν μέχρι σήμερα, εκλεκτές του Κυρίου ψυχές, αξιοζήλευτες προσωπικότητες που κράτησαν στοργικά στα χέρια τους τις ανθρώπινες καρδιές, τις ελάφρωσαν, τις ένωσαν με το Χριστό, τους απάλυναν τον πόνο, τις γέμιζαν και τις γεμίζουν δύναμη, πίστη, θάρρος και ελπίδα αιώνιας ζωής. Πόσους να μνημονεύσω; Επιλείψει γαρ με διηγούμενος ο χρόνος… φέρνω στο νου μου τους αγίους Αποστόλους, τους ιερομάρτυρες, μεταξύ των οποίον και ο Άγιος Μεθόδιος του οποίου έχω την ευλογία να φέρω το όνομα, τους μεγάλους Πατέρες, τους νεώτερους αγίους κληρικούς όπως ο Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Ιωάννης της Κροστάνδης, ο Άγιος Νεκτάριος, ο απλοϊκός Λευίτης των Αθηνών Νικόλαος Πλανάς και ο φλογερός ιεραπόστολος Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος. Βλέπω τους σύγχρονους αγίους ποιμένες, επισκόπους και ιερείς που συνεχίζουν στη δύσκολη εποχή μας το έργο της μαρτυρίας του Ιησού Χριστού. Όλων αυτών, τα κατορθώματα της αγάπης χάριν του Θεού και του ανθρώπου, αποτέλεσαν για μένα μυστική φωνή που άνοιξε μέσα μου από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια τον πόθο της ιεροσύνης. Φωνή που με καλούσε επίμονα να τους ακολουθήσω στην πορεία τους και που με έκανε να σκιρτώ και να ευφραίνομαι στο άκουσμα της: «Δεύτε αναβώμεν εις το όρος του Κυρίου, και αναγγέλει ημίν την οδόν αυτού και πορευσόμεθα εν αυτή».

Όρος Κυρίου υψηλό και δυσθεώρητο το άγιο θυσιαστήριο, στο οποίο χαίρων και τρέμων μετά από λίγο ανέρχομαι. Αυτός ο ίδιος ο φρικτός Γολγοθάς πάνω στον οποίο σε κάθε Θεία Λειτουργία, ο Μέγας Αρχιερεύς, ο Ιησούς Χριστός μας, ως προσφέρων και προσφερόμενος, «αεί σφαγιάζεται, αγιάζων τους μετέχοντες». Εκεί με περιμένει, Αυτός ο ίδιος, ο Εσταυρωμένος Λυτρωτής και Θεός μου, να διακονήσω ως λειτουργός του μυστηρίου Του, να τον συναντήσω σαν άλλος Μωϋσής μέσα στον γνόφο και το φως της αγάπης Του, να ενωθώ μαζί Του και να επιστρέφω προς τους αδελφούς μου «ηλλοιωμένος την καλήν αλλοίωσιν» φέρνοντας σε αυτούς, όχι τις λίθινες πλάκες με τον νόμο Του, αλλά Αυτόν τον ίδιο τον Κύριο το σώμα του και το αίμα Του, για να ενωθούν και εκείνοι μαζί Του, και να γίνουμε όλοι εν σώμα «Τα πάντα και εν πάσι Χριστός». Ανέρχομαι στο θυσιαστήριο! Τα γόνατα μου λυγίζουν, ω φρικτού μυστηρίου, ω ευσπλαχνίας Θεού! Πως όμως θα ανέλθω; Ποίος είναι ο δρόμος που με οδηγεί προς αυτό; Ο δρόμος είναι ένας και μοναδικός. Είναι η οδός του Κυρίου από την οποία ανέβηκε στον Γολγοθά. Η οδός της αγάπης και της θυσίας. Το είπε ο ίδιος: «Ει τις θέλει οπίσω μου ελθειν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι». Σταυρός η ιεροσύνη και ο ιερέας όχι πλέον απλώς ένας άνθρωπος, αλλά η θυσία ενός ανθρώπου μαζί με τον Χριστό και για το Χριστό.

Θα ήμουν δυστυχής αν έβλεπα την ιεροσύνη σαν ένα μέσο αυτοπροβολής, εγκοσμίου αναδείξεως, εξασφαλίστως της ζωής ικανοποιήσεως τυχόν φιλοδοξίας ή μάλλον ματαιοδοξίας. Χαίρω διότι η ιεροσύνη είναι μέσον δια του  οποίου μπορώ να εκφράσω την αγάπη μου προς τον Κύριο μου που θυσιάστηκε για χάρη μου. Εκείνος την χαρακτήρισε σαν δείγμα αυτής της αγάπης λέγοντας προς τον κορυφαίο των Αποστόλων: «Σίμων Ιωνά αγαπάς με; Βόσκε τα αρνία μου – Ποίμαινε τα πρόβατα μου». Χαίρω διότι η ιεροσύνη είναι ένας ακατάλυτος δεσμός που θα με συνδέει με τον Κύριο μου στο κοσμοσωτήριο έργο Του. τι και αν απαιτεί θυσίες; Ή μάλλον ολοκληρωτική θυσία; Ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσα δόξα αποκαλυφθήναι, και προς το συ Χριστώ είναι. Ποιος μεγαλύτερος θησαυρός; Ποια μεγαλύτερη δόξα; Ποια μεγαλύτερη χαρά από το να βρίσκομαι μαζί με τον Ιησού; Να Του δανείζω τα χέρια μου, τη γλώσσα μου, την ύπαρξη μου και Κείνος να με λογαριάζει συνεργό Του στο έργο της καινούργια δημιουργίας και θεοποιήσεως του κόσμου. Χαίρω διότι η ιεροσύνη μου δίνει την ευκαιρία και την δυνατότητα να προσφέρω στα αδέλφια μου, τους ανθρώπους την υψηλότερη και πολυτιμότερη υπηρεσία που μπορεί να τους προσφέρει κανείς. Παίρνω την δυνατότητα και την ευθύνη να τους ξανακάνω δια των ιερών μυστηρίων παιδιά του Θεού, πολίτες της Βασιλείας των ουρανών, να κάνω τη ζωή τους ευτυχισμένη στην αιωνιότητα. Τα αδέλφια μου, τα τέκνα της Εκκλησίας γίνονται σήμερα  οι δικαιούχοι της φροντίδας και της αγάπης μου και γίνομαι ο δικός τους άνθρωπος που τους ανήκει ολοκληρωτικά και που η ζωή του πρέπει να έχει σαν σκοπό να μοιραστεί την αγωνία τους, να κλάψει στο κλάμα τους, να απαλύνει τον πόνο τους, να χαρεί στην χαρά τους, να δώσει ελπίδα, κουράγιο, δύναμη για ζωή, να τους μεταφέρει την αγάπη και τις δωρεές του Θεού.

Πώς να περιγράψω τούτη τη στιγμή την αγαλλίαση της καρδιάς μου για το μεγάλο έργο που μου αναθέτει ο Θεός; Τι αξία μπορεί πλέον να έχει για εμένα η ματαιοπανήγυρις του κόσμου τούτου; Όλα τα μεγαλεία, όλα τα πλούτη, όλες οι απολαύσεις της γης είναι σκύβαλα, σβήνουν και χάνονται σαν σκιές, σαν φαντάσματα μπροστά στο άφατο μεγαλείο και σταυρό, της αγάπης του Χριστού Ιεροσύνη. Αλλά και κάθε δισταγμός, κάθε φόβος, κάθε δειλία, από οποιαδήποτε απειλή του διαβόλου, σβήνει μπροστά στη συνειδητοποιήσει της ευδοκίας του ζώντας Θεού για τα παιδιά Του. ακόμα και ο μεγαλύτερος αντίπαλος μου, στα έργα του Θεού, τα πάθη μου, οι αδυναμίες μου, η αναξιότητα μου, τολμώ να πω, ότι με τη χάρη του Θεού, ευρισκόμενο εμπρός στο μυστήριο δεν με τρομάζουν. Ξέρω ότι μετά από λίγο ο ίδιος ο Παράκλητος, το Πνεύμα της Αληθείας, με την χειροτονία θα έλθει επ’ εμέ, να με λούσει με την καθαρτική του χάρη, να θεραπεύσει τις ασθένειες μου, να συμπληρώσει τις ελλείψεις μου, να μου μεταδώσει δια των χειρών του Επισκόπου μου την φλόγα της Πεντηκοστής, αναθέτοντας μου την ευθύνη να την μετατρέψω σε φλόγα ελπίδας, φλόγα καθάρσεως, φλόγα που θερμαίνει τις παγωμένες από την κυριαρχία του κακού καρδίες, που διαλύει τα σκοτάδια, που καυτηριάζει την απανθρωπιά, το ψέμα και την αδικία, φλόγα αγάπης και θυσίας για το καλό των αδελφών μου. Θα έλθει ο ίδιος ο Παράκλητος, το Πνεύμα της αλήθειας, για να μου δώσει όπλα για τον αγώνα μου: τη δύναμη του οξύτερου υπέρ πάσαν μάχαιραν θείου λόγου και τη δυνατότητα τελέσεως των ιερών μυστηρίων που αναγεννούν θεώνουν τον άνθρωπο. Αυτές οι δύο δυνατότητες θα μου δοθούν «ως πτέρυγες περιστεράς περιηργυρωμένα», πάνω στις οποίες καλούμε να αναλάβω τον άνθρωπο και τον κόσμο και να ανεβάσω ως την αγκαλιά του Θεού, διότι έργο του Ιερέως είναι: «Το αρπάσαι κόσμον» από την αλλοτρίωση, την φθορά και το θάνατο «και δούναι Θεώ» για την αιωνιότητα....

Συνεχίζεται....

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της Μητροπόλεως Πειραιώς Πειραική Εκκλησία τον Απρίλιο του 1987.

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός