Η Απώλεια και η Απουσία

Η φωτογραφία είναι πραγματικά συγκλονιστική. Όπως πολύ σωστά επισημαίνει στο σχόλιο του εκείνος που την κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο είναι: Απώλεια. Η πιο συγκλονιστική και καλλιτεχνική αντιπολεμική φωτογραφία που έχω δει. Ούτε μάνες και παιδιά που κλαίνε, ούτε σακατεμένα σώματα. Όλα αυτά μαζί «φαίνονται» στην «Απώλεια» και την «Απουσία». Να ζεις την ύπαρξη της απουσίας, νοσταλγώντας όσα δεν έχεις ζήσει, μεγαλώνοντας με τον ιδανικό απών πατέρα, φορώντας το καπέλο του. Μεγαλώνεις στη στιγμή και γίνεσαι εσύ ο ιδανικός πατέρας των παιδιών σου. Αγνώστου φωτογράφου, μάλλον εποχής Α' Παγκοσμίου. Άξιο παρατήρησης σε αυτή τη φωτογραφία είναι και το γεγονός ότι, η μεν γυναίκα έχει περήφανο και οργισμένο βλέμμα, το δε παιδί φοράει το καπέλο του νεκρού πατέρα του. Το οποίο ίσως και να σημαίνει το «ἄμμες δέ γ’ ἐσσόμεσθα πολλῷ κάρρονες» (κι εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροι) από το έργο του Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι. Κοιτάζοντας την φωτογραφία, από αριστερά προς τα δεξιά, παρατηρούμε: Ο Μικρός το Μέλλον, η Γυναίκα το παρόν και το Παλτό το παρελθόν. Αντίστροφα, Παρελθόν και Μέλλον. Το Παρόν δεν υπάρχει. Κοιτάζοντας την φωτογραφία, μάς παραπέμπει μόνο σε δύο χρόνους. Και σκέπτομαι, πόσο γρήγορο είναι το παρόν.

Σοφία Ντρέκου

Πηγή: www.sophia-ntrekou.g