Εκδρομή στην Μονή Πεντέλης…

Μια από τις αγαπημένες μας εκδρομές με την ενορία του Αγίου Βασιλείου Πειραιά ήταν και στην Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Πεντέλη. Μπορεί το μοναστήρι να είναι σχετικά κοντά από τον Πειραιά, αλλά στα παιδικά μάτια μια τέτοια εκδρομή ήταν σωστό πανηγύρι χαράς που εκδηλωνόταν έντονα την στιγμή που τα πούλμαν έμπαιναν στο προαύλιο του Ναού για να επιβιβαστούμε. Το κέφι ξεκινούσε. Το τραγούδι και τα αστεία σε όλη την διαδρομή ξεσήκωναν την ατμόσφαιρά. Και η λαχτάρα για να αντικρύσουμε το  Μοναστήρι, τον αγαπημένο π. Τιμόθεο και να παίξουμε στο φυσικό περιβάλλον ήταν αμείωτη. Τελείωνε με ένα πλατύ χαμόγελο όταν το πούλμαν άνοιγε τις πόρτες του μπροστά από την πύλη του Μοναστηριού.  

Η Μονή Πεντέλης της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι ιστορική ανδρική μονή που βρίσκεται στη νότια πλευρά του Πεντελικού Όρους. κτίστηκε το 1578 από τον Άγιο Τιμόθεο επίσκοπο Ευρίππου, ο οποίος καταγόταν από την Αττική και είχε φύγει από την έδρα του εξαιτίας διωγμού του από τους Τούρκους. Κατά μια άλλη παράδοση ο Επίσκοπος Ευρίππου Τιμόθεος μαζί με άλλους κληρικούς αναζητουσαν κατάλληλη τοποθεσία για να ιδρύσουν ένα μοναστήρι. Εκεί στην Πεντέλη βρήκαν τον σκελετό ενός Ασκητή, συνοδευόμενο από μία εικόνα της Παναγίας. Το εύρημα θεωρήθηκε σημαδιακό, οπότε και το συγκεκριμένο σημείο επιλέχτηκε ώστε να κτιστεί εκεί η μονή Πεντέλης (η εν λόγω εικόνα της Παναγίας σωζόταν στη μονή έως το 1966, οπότε και κλάπηκε).  Άκμασε τον 17ο αιώνα με περίπου 100 μοναχούς, που ζούσαν κοινοβιακός και διατηρούσαν πλούσια βιβλιοθήκη. Η μονή υπήρξε κέντρο παιδείας την εποχή της Τουρκοκρατίας, ενώ στους χώρους του μοναστηριού υπάρχει επισκέψιμος χώρος που χαρακτηρίζεται ως "Κρυφό Σχολειό". Πρόσφερε υπηρεσίες στην επανάσταση του 1821 και μοναχοί της έπεσαν μαχόμενοι.

Εκεί στο Μοναστήρι μας περίμενε η επιβλητική παρουσία του Μακαριστού Αρχιμανδρίτη Τιμόθεου Κιλίφη που με το παρουσιαστικό του, το ύψος του, τα λευκά του μαλλιά, την δυνατή φωνή του αλλά και το πλατύ του χαμόγελο, φαινόταν στα παιδικά μας μάτια σαν γίγαντας ή σαν μια βιβλική μορφή που μόλις ξεγλίστρησε από τις τοιχογραφίες. Ο π. Τιμόθεος γεννήθηκε στο Αίγιο το 1928 και τελείωσε εκεί το εξατάξιο τότε γυμνάσιο το 1948, με καθυστέρηση δύο ετών λόγο της Γερμανικής Κατοχής. Το 1952 έγινε μέλος, της Αδελφότητας Θεολόγων "Η Ζωή" και το 1960 της Αδελφότητας Θεολόγων "Ο Σωτήρ", απ' όπου κι αποχώρησε το 1972 για να γίνει μοναχός στην Ιερά Μονή Πεντέλης. Ήταν τακτικό μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, της Πανελλήνιας Ένωσης και του Συνδέσμου Ιστορικών Συγγραφέων. Στις 20 Δεκεμβρίου 2000, βραβεύτηκε από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών με το βραβείο Α' τάξεως και το Χρυσό Μετάλλιο, για τη λογοτεχνική και την εν γένει προσφορά του στα γράμματα, αλλά και στην κοινωνία. Η Σύγκλητος της Ακαδημίας Φλωρεντίας, Τεχνών, Λογοτεχνίας, Επιστημών, Εργασίας και Θεάματος, στις 24 Νοεμβρίου 2001, τον ανακήρυξε Επίτιμο Ακαδημαϊκό με χρυσό Μετάλλιο, "Για την ένθερμη και γενναιόδωρη συμβολή του στην επιβεβαίωση των υψηλότερων ιδανικών της ζωής, για τις Τέχνες και τον Πολιτισμό". Ο π. Τιμόθεος ένθερμος υποστηρικτής της ποδοσφαιρικής ομάδας ΑΕΚ, όταν έβλεπε εμάς τους πειραιώτες του άρεσε να μας πειράζει και να αστειεύεται μαζί μας για τα ποδοσφαιρικά. Μας ξεναγούσε μόνος του στο Μοναστήρι αλλά και στο «κρυφό σχολείο» που είχε δημιουργηθεί εκεί και μας μιλούσε για την ιστορία, τους ήρωες, την εκκλησία, τον Χριστό. Πάντα φιλόξενος και ανοιχτόκαρδος, κυρίως με την νεολαία, μας φίλευε κεράσματα στο αρχονταρίκι της Μονής και μας χάριζε τα βιβλία του για την πνευματική μας οικοδομή.  Την Κυριακή 2 Μαρτίου του 2014 ο π. Τιμόθεος «έφυγε» από την ζωή εκεί στο αγαπημένο του Μοναστήρι που υπηρέτησε για πολλές δεκαετίες και αγαπήθηκε από τον κόσμο για την ευθύτητα του χαρακτήρα του, τα πνευματικά του χαρίσματα και την αγάπη του. Η τελευταία του προτροπή ήταν ένα κάλεσμα προς τον λαό για έναν πνευματικό ξεσηκωμό που θα αρχίσει από τον εαυτό μας για να δημιουργήσει μια κοινωνία αγάπης που θα καταπολεμά την αδικία.

Σε αυτήν την αγαπημένη εκδρομή, χρόνια μετά, πολλές αναμνήσεις έρχονται στο μυαλό. Το Μοναστήρι, το φυσικό περιβάλλον που μας έκανε να ξεχάσουμε για λίγο την τσιμεντούπολη που ζούσαμε, ο π. Τιμόθεος, οι χώροι της ιστορίας και του αγώνα της προσευχής, το ξέφρενο παιχνίδι που μετά ακολουθούσε. Ποδόσφαιρο, κυνηγητό, το παιχνίδι του θησαυρού, και μεσημεριανό κολατσιό κάτω από τα πεύκα. Και φυσικά η αγαπημένη συντροφιά που έκανε μοναδική και ζεστή κάθε κοινή εμπειρία. Έχω από τότε να πάω στο Μοναστήρι της Πεντέλης. Δεν ξέρω για εσάς. Αλλά αν επισκεφτώ την Μονή ξανά, όλο και από κάπου θα εμφανιστούν οι αγαπημένες φιγούρες που θα μου θυμίσουν μια εποχή αξέχαστη και μοναδική…

Κώστας Ζουρδός