Το πιο γενναίο Ελληνόπουλο! ( 3 )

Όπως πάντα πήραμε την κόρη μας και φύγαμε για το σπίτι. Μόλις φτάσαμε έκανα ένα τηλεφώνημα στο νοσοκομείο όπως πάντα. Αυτή τη φορά χτύπησε το τηλέφωνο δεν το απαντούσε κανείς. Άρχισα να ανησυχώ. Η καρδιά μου σφίχτηκε και ήξερα ότι κάτι πήγαινε καλά! Τελικά ο γιατρός απάντησε και μου είπε ότι κάτι είχε συμβεί μετά που φύγαμε. Ο Κόνορ είχε πνευμονική αιμορραγία. Οι πνεύμονές του είχαν γεμίσει με αίμα. Μας είπαν να μην πανικοβληθούμε και να τους ξανακαλέσουμε γιατί εκείνη τη στιγμή του έκαναν ακόμη εξετάσεις. Έκλεισα το τηλέφωνο κρύα και μουδιασμένη. Ο φόβος έκανε το σώμα μου να τρέμει. Ήταν αργά; το κοριτσάκι μας ήταν στο κρεβάτι κι έτσι αποφασίσαμε να περιμένουμε στο σπίτι δίπλα στο τηλέφωνο. Τηλεφωνούσαμε κάθε ώρα όλη τη νύχτα. Τελικά, ένας σύμβουλος μας ενημέρωσε ότι θα ήταν καλύτερο να πάμε πίσω στο νοσοκομείο και να πούμε αντίο, επειδή δεν πίστευαν ότι ο Κόνορ θα τα καταφέρει. Συντετριμμένοι ακούγοντας αυτά τα λόγια ετοιμαστήκαμε και περιμέναμε να έρθει το πρωί. Προσευχηθήκαμε. Και προσευχηθήκαμε. Και προσευχηθήκαμε! Συνεχίσαμε να καλούμε το νοσοκομείο κάθε ώρα και όταν έφτασε το πρωί πήραμε το κοριτσάκι μας στο σπίτι των γονιών μας. Φτάσαμε στο νοσοκομείο. Περιμένοντας το ασανσέρ μας φάνηκε ένας αιώνας. Καθώς φτάσαμε στο δωμάτιο όπου βρισκόταν ο Κόνορ, νιώσαμε τα πόδια μας βαριά σαν μολύβι, προσπαθούσαμε να πάμε όσο πιο γρήγορα πλάι του.

Φτάνοντας στο πλευρό του κρεβατιού του τον είδαμε εκεί να κείτεται αβοήθητος. Τότε θυμηθήκαμε ότι υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας να μη χάσουμε τις ελπίδες μας. Μιλήσαμε με τους συμβούλους και μας ενημέρωσαν ότι δεν υπήρχαν πολλά που μπορούσαμε να κάνουμε. Απλά έπρεπε να περιμένουμε και να δούμε αν οι πνεύμονές του θα καθάριζαν. Ακτινογραφίες είχαν γίνει και στην πράξη δεν μπορούσε τίποτα άλλο να γίνει. Μας ενημέρωσαν ότι θα μπορούσαν να κάνουν μια διαδικασία όπου εισχωρούν στους πνεύμονές του μια φωτογραφική μηχανή και αν υπάρχει θρόμβος, θα μπορούσαν ενδεχομένως να απορροφήσουν το αίμα. Το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζαμε ήταν ότι ο Κόνορ ήταν τόσο μικρός και ίσως δεν ήταν σε θέση να το προσπεράσει. Στην απόγνωσή μας τους παρακαλέσαμε να το δοκιμάσουν. Εκείνοι οργάνωσαν τη διαδικασία και πάλι βρεθήκαμε στην αίθουσα αναμονής σιωπηλοί.
Λίγες ώρες αργότερα ο χειρουργός μπήκε στο δωμάτιο. Εκείνος χαμογέλασε και είπε ότι «Όλα πήγαν καλά». Είπε επίσης ότι υπήρξε ένας θρόμβος στην κορυφή των πνευμόνων του, ότι ήταν σε θέση να τον απορροφήσουν και μας είπαν ότι οι πνεύμονές του θα πρέπει να αρχίσουν να καθαρίζουν. Αποσβολωμένοι καθίσαμε εκεί δίχως να μπορούμε να αρθρώσουμε λέξη! Για κάποιο λόγο πάλι το αγοράκι μας αψήφησε όλες τις αντιξοότητες και συνέχισε να παλεύει για τη ζωή του.
Εκείνο το βράδυ οι σύμβουλοι άρχισαν να κάνουν τηλεφωνήματα σε νοσοκομεία σε όλο τον κόσμο για να δουν αν υπήρχε παρόμοια περίπτωση ενός άλλου παιδιού που έχει το ίδιο πρόβλημα. Τα νέα δεν ήταν καλά. Δεν υπήρχε κανένα άλλο μωρό στον κόσμο που να επιβιώσει στην κατάσταση του Κόνορ. Υπήρξαν πολλά μωρά με τα ίδια συμπτώματα, αλλά κανένα δεν επέζησε στο τέλος. Υπήρχε όμως μια περίπτωση ενός μωρού με την ίδια κατάσταση, μόνο λίγο μεγαλύτερης ηλικίας, στη Στοκχόλμη. Ο σύμβουλος στη Στοκχόλμη ενημέρωσε αργότερα τον σύμβουλό μας ότι αν δουν βελτίωση με τον Κόνορ, να τον αφήσουν στη μηχανή στήριξης λίγο παραπάνω. Το είχαν κάνει στη δική τους περίπτωση και το μωρό βελτιώθηκε. Εάν ήταν ο χρόνος αυτό που χρειαζόταν, τότε είχαμε όσο χρόνο χρειαζόταν. Ίσως το μωρό δεν έδειξε μεγάλη βελτίωση, αλλά ήταν σίγουρο ότι μαχόταν μέσα από όλα τα εμπόδια που έβρισκε στο δρόμο του.
Μια εβδομάδα αργότερα μειώσουμε και πάλι τη στήριξη των μηχανών για να δούμε πόσο δυνατός ήταν ο Κόνορ και αν μπορούσε να τα καταφέρει μόνος του. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι είχε βελτιωθεί. Η καρδιά του ήταν ακόμα αδύναμη, αλλά σε καλύτερη κατάσταση από πριν. Οι γιατροί και οι σύμβουλοι αποφάσισαν την επόμενη Δευτέρα να προσπαθήσουν να του αφαιρέσουν τη μηχανή στήριξης.
Το Σαββατοκύριακο πέρασε και το πρωί της Δευτέρας έφτασε σύντομα. Φτάσαμε στο νοσοκομείο νωρίς γιατί θέλαμε να είμαστε εκεί όταν αφαιρούσαν τις μηχανές από τον Κόνορ. Θέλαμε να είμαστε εκεί σε περίπτωση που αυτός δεν τα κατάφερνε χωρίς τις μηχανές. Κάναμε τις προσευχές μας, σφίξαμε λίγο το χέρι του και μπήκαμε πάλι στην αίθουσα αναμονής.
Η ανησυχία άρχισε πάλι να μας πιάνει και για πρώτη φορά η αίθουσα αναμονής δεν ήταν ήσυχη. Ακούγαμε την καρδιά ο ένας του άλλου να χτυπάει γεμάτη αγωνία. Ήρθε η ώρα που το αγγελούδι μας έπρεπε να αποδείξει ότι ήταν μαχητής και ότι επρόκειτο να συνεχίσει να αγωνίζεται χωρίς τις μηχανές. Ήρθε η ώρα που το αγοράκι μας έπρεπε να δείξει πόσο δυνατός ήταν. Ήταν η στιγμή που έπρεπε να αποδείξει σε όλους ότι ήταν εδώ για να μείνει!
Οι χειρουργοί και πάλι άνοιξαν την πόρτα με ανακούφιση στα πρόσωπά τους. Μας είπαν ότι ο Κόνορ ήταν εντάξει και ότι θα μπορούσαμε να πάμε να τον δούμε. Μας ενημέρωσαν ακόμα ότι τώρα που ήταν αποσπασμένος από τις μηχανές οι επόμενες ώρες και ημέρες ήταν ζωτικής σημασίας, καθώς έπρεπε να στηριχθεί στις δικές του δυνάμεις. Το αγοράκι μας είχε έρθει μέχρι εδώ και δεν επρόκειτο να εγκαταλείψει των αγώνα τώρα. Καθίσαμε ήσυχα δίπλα στο κρεβάτι του και περιμέναμε να δούμε τι θα συμβεί στη συνέχεια.

ΤΡΙΤΗ 29 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΗΤΑΝ Η ΗΜΕΡΑ ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ ΣΤΟ ΝΕΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ
Το αγοράκι μας ήταν το τελευταίο παιδί στο νοσοκομείο που μεταφερόταν στο νέο κτίριο. Μας ζητήθηκε να περπατήσουμε με το παιδί μας περνώντας τη γέφυρα προς το καινούριο νοσοκομείο. Ήταν ένα αξέχαστο γεγονός. Αισθανθήκαμε εντελώς αμήχανοι και κάπως συγκλονισμένοι με την όλη διαδικασία και με τα τηλεοπτικά συνεργεία γύρω μας, αλλά ξέραμε ότι αυτό ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή στη ζωή του Κόνορ και θέλαμε να αισθανόμαστε μέρος της. Το αγοράκι μας έγραφε ιστορία!
Το νέο νοσοκομείο είχε μια ήρεμη και ειρηνική αύρα. Γνωρίζαμε από την πρώτη κιόλας νύχτα ότι το αγοράκι μας ήταν πλέον σε καλό μέρος και ότι θα συνεχίσει να βελτιώνεται μέρα με τη μέρα.

Συνεχίζεται...
 Πηγή: Νέος Κόσμος