Φεριντέκ Ταγίκ….Μια ζωή στα αποκαΐδια...

Του Κώστα Ζουρδού, θεολόγου

Ζούμε σε έναν ανελέητο παροξυσμό λέξεων. Ψάχνουμε να βρούμε ερμηνείες και όρους να κολλήσουμε ταμπέλες για να στηρίξουμε τα πιστεύω μας. Αλήθεια ποια είναι τα πιστεύω μας; Ποιος μας δίνει την δυνατότητα να ορίζουμε ζωές με στοχευμένες εικασίες; Λαθρομετανάστης, Πρόσφυγας, Παράνομος Μετανάστης, Παράτυπος και τόσα άλλα που ορίζουν τον τύπο αλλά ξεχνούν τον άνθρωπο. Πίσω από κάθε, σε πολλές περιπτώσεις, εύκολο ορισμό κρύβεται και ένας άνθρωπος που πολλές φορές έχει και μια τραγική ιστορία. Πέρα από την τραγική ιστορία υπάρχει όμως η δική μας τοποθέτηση. Έχεις σκεφτεί πως είναι να έχει σαράντα χρόνια πόλεμο η πατρίδα σου; Να έχεις γεννηθεί σε ένα μέρος που διαφεντεύει η Δύση και θεριεύει η Ανατολή; Που δεν μπορείς να κάνεις τα απλά καθημερινά όνειρα ούτε σαν φευγαλέα σκέψη; Να σπουδάσεις, να ερωτευτείς, να δουλέψεις, να στήσεις σπιτικό, να περπατάς ανέμελος σε μια πλατεία χωρίς τον φόβο να καταλήξεις μέλος μιας στρατιωτικής μηχανής με το ζόρι.  Δεν έχει σημασία αν είσαι από το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, την Συρία ή την Ελλάδα. Ο ανθρώπινος πόνος η εσωτερική αγωνία και οι ανάγκες είναι ίδιες για όλους τους ανθρώπους. Και μέσα σε όλον αυτόν τον συλλογισμό της ανθρωπιάς μας ή της απέχθειας μας για όλα αυτά έρχεται μια είδηση που σε λίγες ακόμα στροφές της καθημερινότητας θα την έχουμε ξεχάσει. Η Φεριντέκ Ταγίκ κάηκε στον καταυλισμό της Μόριας.

 Δεν θα μάθουμε ποτέ με λεπτομέρειες την ιστορία της. Δεν θα μας την πει κανείς. Δεν  χρειάζεται. Δεν υπάρχει για να μας την διηγηθεί και όταν υπήρξε δεν είχαμε το ενδιαφέρον να την ακούσουμε. Δεν είναι και δύσκολο εξάλλου να καταλάβεις. Η Φεριντέκ γεννήθηκε στο Αφγανιστάν σε μια χώρα που σπαράσσετε για πάνω από σαράντα χρόνια από πολέμους. Εσωτερικούς. Ή από αυτούς που τους δημιουργούν άλλοι για να μοιάζουν εσωτερικοί. Μια χώρα που οι πολίτες της βρέθηκαν στην δύνη του κρατικού ιμπεριαλισμού των ισχυρών κρατών και της θρησκευτικής βαρβαρότητας. Μια χώρα της Ανατολής σε μια Δύση που τροφοδοτούσε με όπλα όποιους πίστευε, παρανοϊκούς ή σώφρονες δεν έχει σημασία, ότι μπορούν να διασφαλίσουν τα συμφέροντά της. Αναλώσιμοι δικτάτορες στα όρια της παραφροσύνης που εξασφάλιζαν το «φαΐ» του ισχυρού και το προσωπικό τους μεγαλείο. Μέχρι που η παραφροσύνη τους να τους οδηγήσει στον αφανισμό για να ανατείλει το επόμενο πιόνι. Τι ωραίο παιχνίδι στρατηγικής εφαρμόζουν οι ισχυροί φίλοι μας σε κάποιες χώρες. Δημιουργούμε μια εμφύλια σύρραξη, τοποθετούμε τον δικτάτορα μας και όταν δεν μας εξυπηρετεί δημιουργούμε καινούργια εμφύλια σύρραξη για να τον ανατρέψουμε και να ορίσουμε τον επόμενο σε μια ατέρμονη αλληλοδιαδοχή. Και μέσα σε αυτήν την αλυσίδα υπάρχουν αθώοι άνθρωποι που σκοτώνονται ή πρέπει να βρουν τρόπο να ζήσουν. Πολλές φορές αυτός ο τρόπος είναι η φυγή. Εσύ δεν θα έκανες το ίδιο;

Αυτό έκανε και η Φεριντέκ. Γιατί είχε όνειρα. Γιατί ήθελε να δει την Ανατολή του ηλίου χωρίς να φοβάται. Γιατί ήθελε να περπατάει ελεύθερα στον δρόμο με τον αγαπημένο της. Γιατί ήθελε να σφίξει στον κόρφο της ένα παιδί που θα την φωνάζει μαμά. Γιατί ήθελε να ζήσει. Πεζοπόρησε χώρες. Διάβηκε βουνά και λαγκάδια. Συνάντησε ανθρώπινους εφιάλτες που της έταζαν παραδεισένιες χώρες αλλά της ρούφηξαν και το μεδούλι. Ώσπου έφτασε σε κάποια παράλια σε μια θάλασσα που την χώριζε από τον παράδεισο. Έτσι της είπαν. Η βάρκα γέμισε ανθρώπινες ελπίδες παραπάνω από ότι μπορούσε να αντέξει αλλά ποιον νοιάζει. Το σκαρί ήταν ερείπιο και επικίνδυνο αλλά ποιος έδινε σημασία. Ο νοτιάς λυσσομανούσε και τα κύματα ήταν πελώρια αλλά ποιος τα υπολόγιζε. Οι μισοί δεν πάτησαν ποτέ στεριά. Ήταν άτυχοι είπαν. Η Φεριντέκ πάτησε. Ήταν τυχερή. Έτσι είπαν. Και βρέθηκε στην Μόρια. Και κάποιο διάστημα μετά κάηκε εκεί σχεδόν ζωντανή. Τυχερή ε!. Σαράντα εννιά χρόνια  στα αποκαΐδια, σε έναν καταυλισμό, μια ζωή που δεν πρόλαβε να κάνει το όνειρο φέτα γλυκό ψωμί. Σε λίγο θα την ξεχάσουμε. Αυτή βέβαια είναι η αλυσίδα της ζωής θα μου πεις. Κάποτε θα ξεχάσουν και εμάς. Όμως εμείς στοχαστήκαμε κάπως ελεύθερα, εκείνη;  Όμως σε εμάς έστω και για λίγο μέχρι να το πνίξει ο χρόνος κάποια δάκρυ θα κυλήσει στο πρόσωπο για να μας θυμίζει, για εκείνην; Όμως για εμάς κάποιος τόπος θα κουβαλάει την ιστορία μας, για εκείνην; Κανένας.

Έλα ας τα αφήσουμε αυτά και ας πιάσουμε πάλι το τηλεκοντρόλ γιατί αρχίζουν οι «άγριες μέλισσες», το «Λόγο Τιμής» και το «Next Top Model». Εξάλλου όποια σκέψη και να κάνουμε εμείς οι ισχυροί είναι ακόμα στο σκοτεινό δωμάτιο και διχοτομούν χώρες και ζωές. Δεν βαριέσαι. Καλός είναι και ο καναπές.

Καλό Παράδεισο Φεριντέκ. Και αυτό δεν είναι οξύμωρο από έναν χριστιανό σε μια μουσουλμάνα. Η ανθρωπιά έχει μια πίστη. Οι θρησκείες έχουν πολλές.