Αντίο, γέροντα…

 

Γιώργος Μπαλγκάς / face book

Πριν μερικά χρόνια και εν αναμονή της πτήσης Καβάλα-Αθήνα, κάπνιζα έξω από το αεροδρόμιο Μ. Αλέξανδρος. Κάποια στιγμή έφτασε μια λιμουζίνα, κατάμαυρη και πολυτελής. Ένας νεαρός κληρικός βγήκε βιαστικά και έσπευσε να ανοίξει την πίσω πόρτα του οχήματος. Το κουκούλι και το εγκόλπιο του ανθρώπου που βγήκε δεν άφηναν αμφιβολία. Δεσπότης. Εννοείται πως ούτε αποσκευή κουβάλησε, ούτε χαρτοφύλακα. Περπάτησε ευθυτενής με την αρχιερατική του μαγκούρα και εισήλθε στην αίθουσα αναχωρήσεων την ώρα που ο διάκος του έτρεχε για εισιτήρια, βαλίτσες και διατυπώσεις.
Λίγο αργότερα ένα άλλο μαύρο αυτοκίνητο, σαφώς πιο φθηνό από το προηγούμενο, σταμάτησε μπροστά στην είσοδο. Βγήκε ένας ηλικιωμένος ιερέας, πήρε από το πορτ μπαγκάζ έναν βαρύ ταξιδιωτικό σάκο, τον ζώστηκε στον ώμο και προχώρησε μόνος του προς το γκισέ.
Κατά την επιβίβαση και περνώντας από την business class είδα τον δεσπότη να απολαμβάνει τις ανέσεις που παρείχε η θέση του και στο ακριβώς πίσω κάθισμα τον νεαρό διάκο ελαφρώς καταπονημένο να παρακολουθεί διακριτικά το «αφεντικό» του.


Μετά από 40 λεπτά και ενώ το αεροσκάφος είχε ήδη σταθμεύσει στη θέση του, στο Ελ. Βενιζέλος, σηκώθηκα από τη θέση μου με τη βιασύνη του επιβάτη που μπλοκάρει τους άλλους που έβγαιναν όπως πάντα βιαστικοί ελπίζοντας κάποιος να μου δώσει τον χρόνο να πάρω τις χειραποσκευές μου από το ντουλάπι. Σταμάτησε ο ηλικιωμένος ιερέας. Όσο πιο σβέλτα μπορούσα πήρα τα πράγματά μου και βγαίνοντας γύρισα προς το μέρος του για να τον ευχαριστήσω. Μου φάνηκε γνωστός. «Είστε ο Άγιος Φιλίππων!» είπα και μου απάντησε με ένα χαμόγελο όλο συστολή. Στη φυσούνα κι ενώ έκανα διακριτικά χώρο για να περάσει ήρθε δίπλα μου και μου είπε: «Εσείς με γνωρίζετε, εγώ δεν πρέπει να σας γνωρίσω;». Συστηθήκαμε περπατώντας γρήγορα και χωρίσαμε στην παραλαβή των αποσκευών. Εκείνος ταξίδευε μόνο με τον βαρύ σάκο που είχε κρεμασμένο στον ώμο του. Για την ακρίβεια μας χώρισαν. Ήταν ο νεαρός διάκος που μπήκε ανάμεσά μας και μου γύρισε την πλάτη λέγοντας «κάντε χώρο να περάσει ο Άγιος…..» – δεν έχει σημασία ποιός… Οι δύο Μητροπολίτες ασπάστηκαν ο ένας τον άλλον και σε μερικά δευτερόλεπτα χώρισαν. Είδα τον Προκόπιο να φεύγει βιαστικά και τον άλλον να απολαμβάνει με προσποιητή δυσανασχέτηση για την δήθεν ταλαιπωρία της αναμονής, το μεγαλείο της αρχιεροσύνης του…
Αντίο, γέροντα. Οι Καβαλιώτες λένε ότι τίμησες το ράσο σου και το σταυρό σου τον κουβάλησες ταπεινά και αγόγγυστα. Καλό Παράδεισο να έχεις…