Ένα γράμμα για Σένα…

Ήταν καλοκαίρι του 1995, ζεστό ξερό στη Χίο, το προσκλητήριο σήμανε. Η αναφορά ξεκίνησε κάποιος έλειπε. Ένα τροχαίο πήρε το Γιώργο από κοντά μας και τον καθήλωσε σε ένα αναπηρικό καροτσάκι. Μια έξοδος ξεγνοιασιάς κατάντησε τραγωδία. Έτσι νομίζαμε τουλάχιστον εμείς.


Ο Γιώργος ήταν το ποιό χαρούμενο και αισιόδοξο παιδί του στρατιωτικού θαλάμου. Σε μια νυχτερινή έξοδο, ένα παλιό μηχανάκι, μια απότομη στροφή και ένα ατύχημα κλείδωσε τον Γιώργο στο αναπηρικό καροτσάκι. Το γεγονός αυτό δεν στάθηκε ικανό να του σταματήσει την δύναμη και την πίστη στη ζωή. Σε ένα του γράμμα, λίγα χρόνια μετά, μου έγραφε: «Ξέρεις πόσο μικροί, πόσο μοναχικοί, πόσο αδύναμοι και τρωτοί είναι οι άνθρωποι στην εποχή μας. Ξέρεις, ότι υπάρχουν δάκρυα πού κανείς ποτέ δε θα προσέξει. Ξέρεις ότι δεν υπάρχει σχεδόν μεγαλύτερη λύπη απ αυτήν μιας καρδιάς που δε βρίσκει κατανόηση και ενδιαφέρον. Ξέρεις ότι η ζωή είναι ένας ανυπόφορος πόνος για ορισμένους ανθρώπους. Να είσαι ευγενικός! Κάνε ότι μπορείς για να καταλάβεις και να βοηθήσεις άλλους ανθρώπους. Βημάτισε μέσα στη θλίψη τους, στην απόγνωση τους. Κατέβα από τα ύψη της αυτάρκειας σου και προχώρα στην κοιλάδα των ανθρώπων που είναι μόνοι και υποφέρουν. Πότε να μην είσαι αυστηρός. Πότε να μην τούς κρίνεις. Στην ευγένεια και στην πραότητα βρίσκεται ή αδιάκοπη παρηγοριά για τούς ανθρώπους πού νοιώθουν μέσα τους μοναξιά, φόβο και ανασφάλεια. Πλησίασε τούς μοναχικούς ανθρώπους. Δείξε ενδιαφέρον για τα προβλήματα τους. Χάρισε τους ένα πλούσιο χαμόγελο, ένα τρυφερό λόγο, μια αυθόρμητη ενεργητική αγάπη. Τότε μέσα σου θα απλωθεί η χαρά. Θα πλημμυρίσει την καρδιά σου ένας υπέρλαμπρος ήλιος. Η ζωή σου θα αποκτήσει αληθινό νόημα. Θα είσαι ένα καλό άτομο μέσα στην κοινωνία. Θα είσαι ένας σωστός ΑΝΘΡΩΠΟΣ! Αυτό μόνο αξίζει περισσότερο από όλα στη ζωή. Στην αλήθεια αυτή με οδήγησε ή μακρόχρονη προσωπική μου σχέση με την αναπηρία. Αυτή ή αλήθεια εύχομαι ολόψυχα να γίνει ή πυξίδα των σκέψεων και των πράξεων τής ζωής σου».

Στις μέρες μας που με όλες αυτές τις οικονομικές και κοινωνικές δυσκολίες  βρισκόμαστε σε απόγνωση, ίσως τελικά η λύση να είναι μία. Να ενώσουμε τα χέρια και τής φωνές μας ,χωρίς αποκλεισμούς και με αγάπη. Να ξαναβρούμε την χαμένη μας ανθρωπιά ,και να ξεκινήσουμε όλοι μαζί. Μόνο ενωμένοι μπορούμε να τα καταφέρουμε… 

Κώστας Ζουρδός