«Οι αχυράνθρωποι…»

Του Μαρκιανού Πρωτονοταρίου, για το Amen.gr

 

Σε συνέχεια του προηγουμένου άρθρου, περί εκλογής ή διορισμού των Αρχιερέων, θα ήθελα να αναφερθώ στην μετέπειτα πορεία του μοναχικού δρόμου της απομόνωσης που συνακολουθεί κάποιες φορές, την ανάδειξη ενός Επισκόπου, την ανεπάρκεια του οποίου καλύπτει εξαιρετικά ο Αρχιερατικός Μανδύας…
Πριν όμως από αυτό, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω στον αγαπητό μου αναγνώστη, πως η σκέψη που πονά και γεννά τον προβληματισμό, έχει έναν και μόνο σκοπό: την αποτύπωση της πραγματικότητας και σε καμία περίπτωση την προσβολή ή την απαξίωση του προσώπου!

Για τον Μαρκιανό, το Πρόσωπο είναι Εικόνα και Ομοίωμα του Θεού! Ούτε η σοβαρότητα του γράφοντος, αλλά ασφαλώς ούτε και η υψηλή ποιότητα των κειμένων του Amen.gr, θα επέτρεπαν την καθ΄ οιονδήποτε τρόπο προσβολή προσώπων. Το θέμα μας, δεν είναι να βγάλουμε ο ένας τα άπλυτα του άλλου, (κάτι που σήμερα έχει γίνει αξία στο χώρο της Εκκλησίας) ούτε να εκθέσουμε καταστάσεις οι οποίες  παραπέμπουν σε σκοτεινές εποχές αστυνόμευσης του ενός από τον άλλον…
Εξάλλου, σε τόσο δύσκολα χρόνια, δεν νομίζω πως έχουμε την πολυτέλεια να ασχολούμαστε με την κάμαρα του καθενός, την στιγμή που για τον καθένα από εμάς «έστι δίκης οφθαλμός, ός τα πάνθ΄ ορά…»! Σε κάποια στιγμή θα αναφερθούμε εκτενέστερα σε αυτή την μεγάλη αιμορροούσα πληγή που πονά το σώμα της Εκκλησίας…
Η Εκκλησία, έμαθε να πορεύεται στο έργο της σωτηρίας των ανθρώπων, με την παρουσία των προσώπων που την συναποτελούν κληρικών και λαϊκών. Αν και πάροικοι και παρεπιδημούντες εκ του κόσμου τούτου, η παρουσία των προσώπων ακόμα και μέσα από τα λάθη και τις αδυναμίες, προάγει το έργο του Θεού: «αύτη η αλλοίωσις της δεξιάς του Υψίστου». Όμως, όταν η Εκκλησία σε στέλνει να ποιμάνεις τον λαό του Θεού και δίπλα σου κάποιος άλλος συνδιοικεί και δεν λέω συνποιμαίνει τότε τι γίνεται; Απλά ,αποκαλύπτεται σε όλη την μεγαλοπρέπεια η ανεπάρκεια, η ανικανότητα εκείνου που χωρίς καμία προσωπικότητα προσπαθεί να διέλθει την πορεία του στον χώρο της Εκκλησίας.
Αλλοίμονο όμως, όταν φθάσουμε σε αυτό το σημείο… Αλλοίμονο, όταν έρθει η ώρα, να δεις τον εαυτό σου χειραγωγούμενο από άλλους, σε μια ευθύνη που είναι αποκλειστικά δική σου! Τι λόγο θα δώσεις στο Θεό, όταν σου ζητηθεί; Πως θα αιτιολογήσεις την αδυναμία σου να σταθείς αντάξιος της υψηλής αποστολής σου; Πως αφήνεις το πνευματικό σου γεώργιο να το διαφεντεύει άλλος;  Τι καρπούς περιμένεις να δρέψεις ;
Όταν η Εκκλησία σου έδωσε την πνευματική εξουσία, στάθηκες μόνος απέναντι στο Θυσιαστήριο. Έχεις την γνώμη πως όταν έρθει η ώρα, θα κριθείς με τον ευνοούμενο σου; Πάρε την αξίνα στα χέρια σου όσο είναι καιρός! Μην αφήνεις άλλους να γράψουν ιστορία πίσω από εσένα, αντί για εσένα! Ξέρω! Είναι θλιβερή η μοναξιά του προσώπου! Φέρνει την θλίψη και την απομόνωση στην ψυχή του ανθρώπου… Είναι δίκαιο όμως, να περάσεις στην Ιστορία σαν αχυράνθρωπος; Γιατί αυτό γίνεσαι όταν: «ἄλλος σε ζώσει, καὶ οἴσει ὅπου οὐ θέλεις»…!
Σαν το σκιάχτρο που το βάζει ο γεωργός να φοβίζει τα πετεινά του ουρανού… Εκείνο, τρομακτικό μεν, αλλά άψυχο! Ξέπνοο, κοιμισμένο στον χρόνο… Τα πουλιά δεν το ξέρουν και το φοβούνται… Θα έρθει η στιγμή όμως, που ένας ξαφνικός αέρας θα ρίξει το σκιάχτρο κάτω… Και τότε ο αχυράνθρωπος θα ξεχαστεί για πάντα…