Στις μέρες μας, συχνά, ακούμε βαθυστόχαστες και σπουδαίες αναλύσεις για την παράδοση. Τι είναι παράδοση, πως και από ποιους εκφράζεται, αν αλλάζει, πως βιώνεται. Δεν έχω να προσφέρω βαθυστόχαστες αναλύσεις. Δυο σκέψεις μόνο στον καμβά που συνθέτει τον διάλογο και την προβληματική για την παράδοση θέλω να καταθέσω.
Η παράδοση είναι μια οργανική ανάπτυξη δυνατοτήτων, οι οποίες ολοένα γίνονται νέες πραγματικότητες. Η παράδοση υπογραμμίζει την υπερατομική διάσταση των ατομικών δημιουργιών, εκφράσεων, και σκέψεων προς την πραγμάτωση της κοινωνικής βιωτής. Η παράδοση προσδιορίζει την φυσιογνωμία ενός λαού, τον τρόπο που ζει, την εγκοσμιότητα του, τις κατηγορίες σκέψεις και πράξεις του. Παράδοση δεν είναι να επαναφέρουμε το παρελθόν, αλλά να ζήσουμε οργανικά τη συνέχεια του εκφρασμένη σε νέες μορφές που προκύπτουν δημιουργικά, νεοφανώς από τους μόνιμους πυρήνες ζωής του λαού. Ο ελληνικός λαός στο βαθμό (!) που απεμπόλησε την παράδοση του, δούλευσε σε ξένες ιδεολογίες, κυκλοφόρησε με προσωπείο που του επιβάλλουν οι συρμοί και που τους δέχεται ασμενώς.
Η παράδοση δεν σημαίνει οπισθοδρόμηση και είναι κακόπιστο να αποσυνδέεται από την πρόοδο. Η παράδοση είναι από την φύση της μια έννοια δυναμική, διαρκώς σε αέναη κίνηση. Είναι δεσμός και συνέχεια δεν είναι επιστροφή. Η παράδοση δεν δελτιώνεται, αλλά επιστρωματώνεται σαν μια πρόσχωση που παραλλάζει με την πάροδο των καιρών το αρχικό τοπίο. Δεν το αναιρεί, δεν το υποτιμά, δεν το ακυρώνει, το εξελίσσει. Η παράδοση συνδέεται χειροπιαστά «σαρκικά», μέσω των γενεών με την έννοια της συνέχειας οργανικά. Η παράδοση είναι ένα μπόλιασμα πάνω στο ορατό σώμα του σήμερα. Η βασική κοίτη όπου πέφτουν όλα τα παραπόταμα των ανθρώπινων παλμών και εκφράσεων. Η παράδοση είναι το φίλτρο της καθημερινότητας. Ένας λαός ζει το κάθε μέρα του με ένα ύφος. Τραγουδάει, κλαίει, γελάει, ζωγραφίζει, θρησκεύεται, ερωτεύεται, χειροτεχνεί, τρώει, μοχθεί, δημιουργεί, αγαπάει, ζει. Η παράδοση είναι ζωή αλλά και στάση ζωής.
Στον εκκλησιαστικό χώρο, η παράδοση είναι ο λόγος που κρύβει ο καθένας τον εαυτό του για να μην ξεβολευτεί από τον εφησυχασμό του και την ακηδία του. Όταν μια «καινούργια» ιδέα εμφανίζεται στο εκκλησιαστικό προσκήνιο, επειδή μπορεί να μας ξεβολεύσει βάζουμε μπροστά σαν εμπόδιο την παράδοση που δεν αλλάζει. Και η συζήτηση σταματά πριν καν αρχίσει, πριν γίνει δημιουργικός διάλογος. Πίσω από την παράδοση κρύβουμε την διάθεση μας για θυσία και δάκρια για τον άλλον. Μας αρκεί που κάνουμε αυτό που κάνουμε και που είμαστε αυτό που εμείς νομίζουμε για τον εαυτό μας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο «σκοτώνουμε» κάθε τι καινούργιο που εμφανίζεται και που δεν είναι πάντα καινούργιο. Κάθε τι καινούργιο που εμφανίζεται μέσα στην εκκλησία, στο μεγαλύτερο του ποσοστό είναι παλιό και στο υπόλοιπο λάθος. Πολλές φορές η Εκκλησία ζει ως παράδοση την παρουσία του σήμερα με την απουσία του αύριο.
Αλήθεια τώρα που πλησιάζει το Πάσχα αυτό το σώμα των πιστών που βρίσκεται μακριά από τον Κυριακάτικο Εκκλησιασμό και τρέχει να κοινωνήσει τη Μεγαλοβδομάδα εθιμικά έχει δημιουργήσει σώμα παράδοσης;
Η χριστιανική παράδοση είναι μια ανολοκλήρωτη προς ώρας πορεία προς την επερχόμενη πληρότητα των εσχάτων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου