-Μετά το Γολγοθά έρχεται η Ανάσταση -Μύθος η εκκλησιαστική περιουσία
-Μοναδικά τα χαρίσματα του Μακαριστού Χριστοδούλου
-η Ορθόδοξη πίστη υπήρξε πάντοτε η μάνα αυτού του λαού
-Οι Επίσκοποι είναι παιδιά του λαού
Του Σταύρου Ιωαννάτου
στην ιστοσελίδα minifootballnews.gr
Ποια πρέπει να είναι η φωνή της Εκκλησίας σε μια κοινωνία που μαστίζεται καθημερινά από αντιξοότητες; Πως μπορούν να έρθουν οι εκπρόσωποί της κοντά στους νέους; Ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος της σε σχέση με τα παιδιά και τον αθλητισμό;
Δίχως αμφιβολία τα παραπάνω ερωτήματα σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να θεωρούνται ρητορικά, καθώς μόνο ένας άνθρωπος του πνεύματος και ζώντας μέσα στους κόλπους της ελληνικής Εκκλησίας μπορεί να μας διαφωτίσει και να μας δώσει τις πιο κατάλληλες απαντήσεις.
Ο μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος είναι ένας από αυτούς αφού με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη σχέση της Εκκλησίας με την κοινωνία και την επιστήμη αλλά και ως αρωγός στο άνοιγμα της προς τα ΜΜΕ μίλησε αποκλειστικά στο minifootballnews.gr για την κοινωνική δράση της μητρόπολης Δημητριάδος και Αλμυρού.
Παράλληλα δεν παρέλειψε να αναφερθεί στον άνθρωπο και αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, στον μύθο, όπως χαρακτήρισε, που επικρατεί σχετικά με την περιουσία της Εκκλησίας καθώς και στην μεγάλη του ποδοσφαιρική αγάπη τον ΑΣ Δημητριάς.
-Ειδικά σήμερα σε αυτή την πολύ μεγάλη οικονομική και κοινωνική κρίση που μαστίζει την χώρα μας και την ελληνική οικογένεια ποια πιστεύετε ότι πρέπει να είναι η φωνή της Εκκλησίας στην κοινωνία;
«Η ελληνική Εκκλησία είναι ήδη η φωνή της κοινωνίας και λειτουργεί κυρίως ως ενοποιός δύναμη του ελληνικού λαού. Γνωρίζετε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, δηλαδή η Ορθόδοξη πίστη υπήρξε πάντοτε η μάνα αυτού του λαού. Αυτό έγινε φανερό μέσα στην χιλιετή ιστορία που συμπορεύεται η Ορθοδοξία με τον Ελληνισμό αλλά και στην Τουρκοκρατία που διέσωσε τη γλώσσα, την ιστορία, τη συνοχή και το πνεύμα της κοινότητας και βέβαια η Εκκλησία έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο και στον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων εδώ και περίπου 200 χρόνια. Από τότε και μέχρι σήμερα παραμένει βέβαια ένας ουσιαστικός θεσμός, επιμένω πάντοτε ως ενοποιός δύναμη, διότι τι άλλο μπορεί να ενώνει αυτή τη στιγμή τους Έλληνες. Εξάλλου η ορθόδοξη πίστη είναι αυτή που φέρνει σε επαφή και τους Έλληνες της διασποράς. Άρα λοιπόν νομίζω πως η Εκκλησία έχει αυτό τον βασικό ρόλο να κρατήσει τη συνοχή του λαού.
Από εκεί και πέρα ο ελληνικός λαός αντλεί δύναμη από την πίστη του και όταν υπάρχει μία ζωντανή όντως Εκκλησία ο λαός μπορεί να αντέξει, διότι όταν έχεις πίστη ξέρεις ότι μετά από το Γολγοθά υπάρχει πάντοτε και η Ανάσταση. Αυτή τη στιγμή και παράλληλα μέσα σε αυτή την κρίση που έχει και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά η Εκκλησία έχει αναλάβει έναν τιτάνιο αγώνα, να μην υπάρχει άνθρωπος χωρίς ένα πιάτο φαγητό την ημέρα, να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα των αστέγων, να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις για τους ανασφάλιστους. Με απλά πράγματα, δηλαδή, αλλά και με έναν τεράστιο πληθυσμό εθελοντών, διότι η Εκκλησία έχει αυτή τη στιγμή τη μεγαλύτερη δεξαμενή εθελοντών στην Ελλάδα.
Έχουν δημιουργηθεί δομές ανάλογα βέβαια και με την περιοχή αλλά πάντως το καλό θα έλεγε κανείς έχει και αυτό τη δική του διάδοση. Αυτή τη στιγμή όλοι αποδέχονται ότι τα συσσίτια, τα κοινωνικά φαρμακεία, τα κοινωνικά ιατρεία και γενικά οι κοινωνικές δομές σχεδόν έχουν περιέλθει εξ ολοκλήρου στα χέρια της Εκκλησίας. Νομίζω ότι αυτή τη στιγμή η Εκκλησία ανταποκρίνεται και προσπαθεί από την άλλη να γκρεμίσει και μύθους όπως αυτός της δήθεν εκκλησιαστικής περιουσίας που δυστυχώς μας συνοδεύει όλα αυτά τα χρόνια στο ελληνικό κράτος. Το ότι πραγματικά είναι ένας μύθος είναι κάτι που το αποδεικνύει καθημερινά και ο νέος αρχιεπίσκοπος και πλέον και τα στοιχεία είναι καταλυτικά.
Μπορώ με δύο λόγια να σας δώσω αυτά τα στοιχεία. Το ελληνικό κράτος παρέλαβε το 96% της περιουσίας της Εκκλησίας από την απελευθέρωση μέχρι και σήμερα. Το 4% δεν ανήκει και αυτό εξ ολοκλήρου στην Εκκλησία, το 3% είναι δεσμευμένες εκτάσεις και έχουμε και πολλές περιπτώσεις όπου υπάρχουν δικαστικές τελεσίδικες αποφάσεις αλλά δεν εφαρμόζονται. Άρα η Εκκλησία διαχειρίζεται σχεδόν το 1% και χάρη σε αυτό δεν χρεοκόπησε, κάνει ένα κοινωνικό έργο που φτάνει σχεδόν πολλά εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, διατηρεί 7.000 κλίνες σε ιδρύματά της και εν πέσει περίπτωση κινητοποιεί και όλο αυτό τον κόσμο που σας είπα αυτή την περίοδο. Θέλουμε να ελπίζουμε ότι η κρίση τελικά θα φανερώσει πράγματα, θα γίνουν διαπιστώσεις και μακάρι να βγούμε όλοι ωφελημένοι από αυτή».
-Ο αείμνηστος Χριστόδουλος χρησιμοποιούσε μία γλώσσα και μία τακτική απέναντι στους νέους που δεν μπορεί κανείς να την ξεχάσει. Πολλοί ήταν αυτοί που τον κατηγόρησαν και του έκαναν κριτική. Ποια είναι η άποψή σας για το θέμα αυτό; Συμβαίνει το ίδιο και στις μέρες μας; Μπορεί η εκκλησία με την γλώσσα να έρθει κοντά στους νέους ανθρώπους;
«Ο αείμνηστος Χριστόδουλος ήταν ένας άνθρωπος ταλαντούχος. Είχε από τον Θεό μοναδικά χαρίσματα που δεν μπορεί κανείς να τα συναντήσει σε κάθε άνθρωπο. Είχε μια εξαιρετική ευχέρεια επικοινωνίας με όλους τους ανθρώπους αλλά φυσικά με τους νέους αυτό γινόταν πιο εκφραστικό και πολύ πιο έντονο και δυνατό. Επομένως, πρόκειται για μία μοναδική περίπτωση. Όντως κινητοποίησε τις ψυχές των νέων με το περίφημο «Ζητώ συγγνώμη από την γενιά μου» και νομίζω ότι ήταν ένα προφητικό συγγνώμη. Ταυτόχρονα είχε αυτό το επικοινωνιακό χάρισμα να μιλάει τη γλώσσα των παιδιών και ακόμη και μέσα από το ανέκδοτο να διδάσκει πολλές φορές. Αυτό όμως αποτελούσα δικό του ιδιαίτερο χάρισμα, όντως υπήρξε μεγάλος αρχιεπίσκοπος και δυστυχώς ο Θεός μας τον στέρησε σε μια κρίσιμη εποχή.
Εντούτοις, δεν πρέπει να υποτιμήσουμε ακόμα και τον σημερινό αρχιεπίσκοπο, επειδή πολλές φορές πέφτουμε στη παγίδα της συγκρίσεως, αλλά ο καθένας έχει το δικό του τάλαντο και το δικό του χαρακτήρα. Θα έλεγα ότι σε μία τόσο κρίσιμη εποχή είναι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, που δεν προβάλλεται πολύ αλλά που έχει τον δικό του τρόπο να είναι αποτελεσματικός. Για την Εκκλησία μας είναι εξίσου σημαντικός. Σίγουρα στην εποχή μας λείπουν τα πρότυπα και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να το δούμε διότι οι νέοι θέλουν πρότυπα».
-Ποιος πιστεύετε ότι πρέπει να είναι ο ρόλος της Εκκλησίας σε σχέση με το παιδί, τη ψυχαγωγία του και τον αθλητισμό;
«Η Εκκλησία είναι μία κοινότητα ανθρώπων και για εμένα το σπουδαιότερο γεγονός είναι αυτό που συμβαίνει σε μία ενορία που ξεκινάει από τη Θεία Λειτουργία και στη συνέχεια γίνεται τροφή για τους φτωχούς, κατήχηση για τα παιδιά και θα έλεγε κανείς κλίμα μιας δεύτερης μεγάλης οικογένειας.
Δεν ξέρω αν το κατορθώνουμε πάντοτε αλλά όσα παιδιά ζουν μέσα σε αυτή την εμπειρία της Εκκλησίας νοιώθουν πραγματικά τι σημαίνει αγάπη του Θεού. Βρίσκουν την αλήθεια και το νόημα στη ζωή και μπορούν να απαντήσουν στα υπαρξιακά τους προβλήματα. Θα μου πείτε αυτό συμβαίνει στην πλειοψηφία των παιδιών; Όχι δεν πάντοτε γιατί έχουμε να κάνουμε με μία οικογένεια στην Ελλάδα που πολλές φορές ξεχάστηκε μέσα από την εκκοσμίκευση και τον πλουτισμό. Έχουμε να κάνουμε με αντίξοες συνθήκες, με ένα σχολείο που πολλές φορές χάνει τον πραγματικό του σκοπό και χαρακτήρα και παλεύουμε θα έλεγε κανείς με μια κατάσταση που διαμορφώθηκε από τον λεγόμενο δυτικό πολιτισμό που οδηγεί τα παιδιά σε μία υπεραπασχόληση, δήθεν για να εξασφαλίσουν το μέλλον τους. Έτσι αυτή η κατάσταση στερεί τη δυνατότητα σε ένα παιδί να προσφέρει χρόνο όπου θα συναντήσει ανθρώπους όχι για να εκμεταλλευτεί αλλά για να μοιραστεί, για να συζητήσει να διαλεχθεί. Υπάρχουν όμως τέτοιες κοινότητες στην Ελλάδα, ενορίες ζωντανές, μητροπόλεις, επισκοπές που εκεί τα παιδία όντως βρίσκουν τον εαυτό τους συναντούν τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Έχουμε πολλά να κάνουμε ακόμη σαν Εκκλησία, αυτό είναι σίγουρο. Ελπίζουμε προσπαθούμε και αγωνιζόμαστε».
-Είναι γνωστός ο ρόλος της μητρόπολης Δημητριάδος στα αθλητικά δρώμενα με τη δημιουργία ενός σωματείου, του ΑΣ Δημητριάς, που ασχολείται με μία κοινωνία αθιγγάνων και τα παιδιά τους που συντηρούνται από αυτή. Τι κάνει σε κοινωνικό έργο η μητρόπολη Δημητριάδος σε σχέση με την σημερινή κρίση;
« Η δημιουργία της ομάδας ήταν μια καλή και αγαθή συγκυρία. Ο Θεός φέρνει πράγματα. Ομολογώ ότι δεν το είχα προβλέψει, ούτε είχα σκεφτεί πως θα συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά η απόκτηση ενός γηπέδου 5Χ5 στην περιοχή των αθιγγάνων μας έδωσε αμέσως την εικόνα ότι τα παιδιά αυτά είχαν στέρηση. Έτσι είπαμε να κάνουμε κάτι σοβαρό μαζί τους και όχι απλώς να τα κοροϊδέψουμε. Δημιουργήσαμε τον αθλητικό σύλλογο, κατ’ αρχήν λέγαμε ότι θα προορίζονταν για τα παιδιά των κατηχητικών, τελικά αποδείχθηκε χρήσιμος για τα παιδιά των ρομά. Ξεκίνησε πρώτα η ακαδημία με τα μικρά παιδάκια, στη συνέχεια όμως ήρθαν οι πατεράδες αυτών των παιδιών που είναι νεότατοι, διότι γνωρίζετε ότι οι ρομά δημιουργούν πολύ νωρίς οικογένεια, και μας είπαν ότι εμάς μας στερούν αυτά τα γήπεδα, δεν μας θέλουν κοντά τους. Όταν τους ρώτησα τι ζητάτε μου απάντησαν μία ομάδα.
Τότε έμαθα και εγώ τι σημαίνει να δημιουργείς μία ποδοσφαιρική ομάδα και έτσι όντως σήμερα χαίρομαι διότι είναι μία ξεχωριστή εμπειρία για εμένα. Δημιουργήσαμε την ομάδα και ο σύλλογος πλέον έχει καθιερωθεί στο Βόλο. Τα νέα αυτά παιδιά, που είναι και οικογενειάρχες στην πλειοψηφία τους, εντάχθηκαν σε ένα σύνολο για πρώτη φορά, πειθάρχησαν, έμαθαν κανόνες, έγιναν αποδεκτοί όχι με ευκολία πάντοτε αλλά σίγουρα αυτή τη στιγμή η κοινότητα των ρομά στο Βόλο έχει μια ιδιαίτερη χαρά ότι κέρδισε ένα κύπελλο και ανέβηκε και κατηγορία. Απέκτησε φιλάθλους που μαθαίνουν και αυτοί να πειθαρχούν και λειτουργούμε πλέον καταλυτικά δημιουργώντας νομίζω ένα πολύ καλό προηγούμενο στην Ελλάδα.
Πλέον ο υπόλοιπος κόσμος δεν ξεχωρίζει τους ρομά, τους σέβεται διότι παίζουν καλή μπάλα και έχουν και αυτοί πολλά να μάθουν ακόμη. Είναι όμως όντως μία καινοτομία και πιστεύω πως θα έπρεπε και το ελληνικό κράτος να δει τη σχέση αθλητισμού και ρομά, γιατί μέσα από αυτό θα μπορούσε να προσφέρει πάρα πολλά πράγματα σε αυτή την ιδιαίτερη κοινότητα. Σε ότι αφορά το φιλανθρωπικό έργο της μητρόπολης μπορώ να σας δώσω έναν μόνο αριθμό για να μπορέσετε να καταλάβετε τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην ελληνική κοινωνία. Φτάσαμε να προσφέρουμε 2033 μερίδες φαγητό την ημέρα σε 27 σημεία στη Μαγνησία, με αποτέλεσμα να μπορούμε να πούμε ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν μπορεί να έχει ένα πιάτο φαγητό την ημέρα.
Ελπίζουμε να αυξήσουμε τα σημεία διότι αυτό απορροφάει καλύτερα την ανάγκη, δημιουργούμε μεγαλύτερες προϋποθέσεις για ετοιμασία φαγητού, δηλαδή η μητρόπολη παραλαμβάνει τους εξοπλισμούς. Δόξα το Θεό όμως έχουμε στεγάσει τους πρώτους αστέγους αλλά και σε συνεργασία και με τον δήμο πλέον και αυτό το ζήτημα έχει λυθεί. Έχουμε το κοινωνικό φαρμακείο, το κοινωνικό ιατρείο και γενικά δεν υπάρχει εγκαταλελειμμένος άνθρωπος στη Μαγνησία. Δεν είναι μόνο έργο του επισκόπου είναι έργο όλου του λαού. Οι εθελοντές ετοιμάζουν φαγητό, οι άνθρωποι προσφέρουν τα υλικά εμείς μόνο συντονίζουμε και εγγυόμαστε τη χρηστή διαχείριση, κάτι που πλέον έχει δημιουργήσει ένα κλίμα εμπιστοσύνης. Πολλές φορές γίνεται και ανέκδοτο αφού μερικοί λένε «έλα καημένε δεν πειράζει θα πάμε στο δεσπότη να φάμε». Δεν θα ήθελα να υπάρχουν τέτοια ανέκδοτα αλλά δείχνει πως η κοινωνία σιγά σιγά μαθαίνει να μοιράζεται, να συμμετέχει στα κοινά και όταν βρει ανθρώπους που χρηστά θα διαχειριστούν, νομίζω ότι τότε εμπιστεύεται και λειτουργεί τελικά η αλληλεγγύη».
-Ως άνθρωπος της Εκκλησίας, ως μητροπολίτης Δημητριάδος και ως προσωπικότητα τί είναι αυτό που δεν έχετε καταφέρει ακόμα να πετύχετε, το έχετε σαν όραμα και θα θέλατε να υλοποιήσετε κάποια στιγμή στο μέλλον;
«Μάλλον δεν ξέρω να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση, διότι είμαι ένας άνθρωπος που δεν ονειρεύομαι ανέφικτα πράγματα αλλά όντως αγωνίζομαι να δημιουργώ προϋποθέσεις κυρίως για να εκφράζονται οι άνθρωποι με ελευθερία, με ήθος και να βρίσκουν διεξόδους. Αυτός είναι και ο ρόλος μου όταν παρουσιάζομαι στα μέσα, όταν λειτουργώ ως επίσκοπος πιστεύοντας ότι έργο μου είναι η ενότητα των ανθρώπων και η δυνατότητα να βλέπουν την αλήθεια να την, να την βιώνουν, να αποκτούν την ουσιαστική ελευθερία της ψυχής και του πνεύματος και βεβαίως να διασφαλίζεται και η πορεία της μέσα σε μια κοινωνία με αξιοπρέπεια. Θα μπορούσα να καταγράψω πολλά οράματα αλλά σήμερα για εμένα ισχύει αυτό που είπα και στην αρχή, να μπορέσουμε νακρατήσουμε τον λαό μας ενωμένο, διότι ο διχασμός ήταν και παραμένει ο μεγάλος μας κίνδυνος.
Οι Έλληνες θαυματουργούμε όταν είμαστε ενωμένοι και χάνουμε το δίκιο μας όταν διχαζόμαστε. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχουμε πάντα ηγέτες οι οποίοι θα δημιουργούν τις προϋποθέσεις ο λαός να γνωρίζει απόλυτα την αλήθεια και να αποφασίζει ή γιατί έχουμε ένα ελάττωμα σαν λαός να λειτουργούμε πολλές φορές εγωιστικά. Σε αυτή την περίπτωση νομίζω ότι πρέπει να ωριμάσουμε όλοι, και αν γίνουν λάθη ενωμένοι μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε και να τα διορθώσουμε. Διχασμένοι θα χάσουμε και το ελάχιστο δίκιο. Ολοκληρώνοντας να προσθέσω πως για εμένα η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι καθαρά πνευματική αλλά ταυτόχρονα είμαστε και σε μία γεωπολιτική εξέλιξη των πραγμάτων που μας φέρνει στο μάτι του κυκλώνα. Και η Ευρώπη θα αλλάξει και η Μεσόγειος θα αλλάξει και θα είναι τραγικό η Ελλάδα που βρίσκεται στο κέντρο των εξελίξεων πέρα από την οικονομική της ένδεια να έχει και διχασμό η αδράνεια. Άρα για εμένα σημαντικό έργο παραμένει η ενότητα σε ότι μας αφορά στον πνευματικό τομέα, αλλά και όπου αλλού χρειάζεται να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό».
-Πολλοί στις μέρες μας βλέπουν κάπως απόμακρα την εκκλησιά, τους εκπροσώπους της και κυρίως τους μητροπολίτες και τον αρχιεπίσκοπο. Γιατί συμβαίνει αυτό; Η τέχνη και η διασκέδαση είναι μία κουλτούρα του ελληνικού λαού. Εσείς τι σχέση έχετε με την διασκέδαση και την ψυχαγωγία;
«Όλοι οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας έχουμε μεγαλώσει μέσα σε αυτή την κοινωνία και επίσης πρέπει να σας πω ότι και αυτή η δήθεν απομάκρυνση από τον επίσκοπο είναι ένας μύθος. Η Εκκλησία έχει ένα μοναδικό προνόμιο να αναδεικνύει «πρίγκιπες», δηλαδή επισκόπους από τις πλέον πιο φτωχές οικογένειες της Ελλάδος. Και μπορώ να σας φέρω συγκεκριμένα παραδείγματα.
Ο σημερινός μητροπολίτης της Σάμου είναι το μοναχοπαίδι της πιο φτωχής οικογένειας, ο σημερινός μητροπολίτης Ύδρας είναι παιδί από πολύτεκνη οικογένεια που έζησε πάμπτωχα. Είναι πάρα πολλά αυτά τα παραδείγματα που δείχνουν ότι μέσα στην Εκκλησία δεν υπάρχει αυτό που στην πολιτική λέμε οικογενειοκρατία.
Άρα είμαστε παιδιά του λαού, βεβαίως μεγαλώνουμε πάρα πολλές φορές σε ένα εκκλησιαστικό περιβάλλον αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι στερούμεθα αυτά που οι άνθρωποι θεωρούν δεδομένα στη ζωή. Νομίζω λοιπόν πως είμαστε και εμείς άνθρωποι. Όντως ο λαός πολλές φορές μας τοποθετεί ψηλά επειδή μας βλέπει πολλές φορές πάνω στο θρόνο ή να φέρουμε άμφια που θυμίζουν μία άλλη εποχή. Έχουν και αυτά το συμβολισμό τους εγώ δεν δέχομαι ότι από τη μια στιγμή στην άλλη θα τα απλοποιήσουμε όλα, όμως η νεότερη γενιά των επισκόπων νομίζω πως αλλάζει εντελώς αυτό το κλίμα. Και αν επισκεφτείτε σήμερα επαρχίες θα δείτε ότι οι επίσκοποι είναι πολύ κοντά στο λαό».
-Παίξατε ποτέ ποδόσφαιρο ή όχι;
«Έπαιξα αλλά πάντα τερματοφύλακας διότι ήταν πάντα το πιο ξεκούραστο (γέλια)».
-Γνωρίζετε κάποιους ποδοσφαιριστές; Έχετε ιδιαίτερη συμπάθεια σε κάποιον;
«Όχι αλλά έχω γύρω μου ανθρώπους που ασχολούνται με όλα αυτά και μαθαίνω κι εγώ σιγά σιγά. Οπωσδήποτε δεν ασχολούμαι ειδικά, έμαθα όμως το χώρο του ποδοσφαίρου, τουλάχιστον του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου χάρη στην ομάδα τη Δημητριάδας. Ομολογώ ότι ορισμένα πράγματα τα άκουγα ή τα διάβαζα στις εφημερίδες. Τώρα τα ζω και από κοντά και έχει όντως πολύ μεγάλο ενδιαφέρον».
-Πηγαίνετε στο γήπεδο; Παρακολουθείτε από κοντά την ομάδα; Κάποιο περιστατικό που συνέβη;
«Με κάλεσαν να πάω να παρακολουθήσω έναν συγκεκριμένο αγώνα. Φαίνεται πως οι δικοί μου πίστευαν ότι θα νικήσουν οπωσδήποτε. Τελικά με την παρουσία μου το αποτέλεσμα ήταν ισοπαλία. Εγώ χάρηκα ιδιαίτερα για αυτό διότι δεν ήθελα να φανεί ότι υποστηρίζω μία ομάδα που μόνο νικάει. Στο τέλος λοιπόν είπα ελάτε όλοι μαζί να βγάλουμε μία φωτογραφία. Δεν υπήρχε φωτογραφική μηχανή οπότε προσέφερα το τηλέφωνό μου το οποίο είναι καλό στις φωτογραφίες. Βγήκε η φωτογραφία και μετά χωρίς κανείς να το αντιληφθεί την έστειλα σε μία εφημερίδα για να το δημοσιεύσει. Βέβαια δεν το ξέρει κανείς πως η εφημερίδα δημοσίευσε φωτογραφία που είχε τραβηχτεί με το τηλέφωνο του δεσπότη».
-Ποια η σχέση σας με τον Τύπο και γενικότερα με τα ΜΜΕ;
«Έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τα μέσα από τη νεανική μου ηλικία. Την περίοδο της Χούντας είχα ασχοληθεί με ερασιτεχνικό ραδιοφωνικό σταθμό αλλά θρησκευτικού περιεχομένου. Στη συνέχεια δημιουργήσαμε την πειραϊκή Εκκλησία, όπως λέγεται, το πρώτο θρησκευτικό ραδιόφωνο σταθμό στην Ελλάδα, στον Πειραιά και είχα και τη χαρά να ξεκινήσω και στην τηλεόραση μια πρώτη εκπομπή στο New Channel «Αλήθειας και Ζωής» και στη συνέχεια το γνωστό «Αρχονταρίκι» το οποίο διαρκεί εδώ και περίπου 20 χρόνια στην ΕΤ 1. Έτσι ερασιτεχνικά πέρα από την ιερατική μου διακονία έχω και την δημοσιογραφική μου παρουσία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου