Μωρέ, πού τον θυμήθηκες τον Παναγούλη; Έλα μου, ντε! Και γω απόρησα. Ήταν μια φράση μου, στον δημοσιογράφο Δημήτρη Γιαγτζόγλου, το έναυσμα. Καλεσμένη του στη ραδιοφωνική του εκπομπή να μιλήσουμε για το βιβλίο μου. Κι έτσι όπως διάβαζε αποσπάσματα και τα συνταίριαζε με τραγούδια (μα πόσο με συγκίνησε!) μουρμούρισα αυθόρμητα: «Οι περισσότεροι έχουν αγωνία να μιλήσουν στους νέους για δικτατορίες, εγώ αγωνιώ να τους μιλήσω για τον Παναγούλη». Λοιπόν, άκου.
Ο Αλέκος Παναγούλης ήταν ο ήρωας της πρώτης μου νιότης. Γιατί; Χρόνια δικτατορίας, αστυνόμος σε κάθε τετράγωνο, ο Παττακός στα επίκαιρα των κινηματογράφων να εγκαινιάζει έργα μ΄ ένα μυστρί, η ΜΟΜΑ ν΄ ανοίγει δρόμους στην επικράτεια (δεν είχαν ανακαλύψει τις μίζες ακόμα), η Μακρόνησος reserve για Αριστερούς, λογοκρισία, αστεράκια ακόμα και σε τσοντοπεριοδικά, ο κόσμος εφησυχασμένος (μην ακούς τα αντίθετα που σου λένε) και λίγοι -πολλοί λίγοι- ελάχιστοι (να το θυμάσαι)... Ανάμεσά τους ο ήρωάς μου.
Όχι οργανώσεις και μαλακίες και γιούργες για να έχει μπερντέ το ταμείο της οργάνωσης… Ένας με έναν. Το ζύγισε στην παλάντζα της συνείδησής του και μόνο. Δεν ήθελε αυτό το πολίτευμα για την πατρίδα του. Δεν άξιζε το φίμωμα στην πρώτη κοιτίδα της Δημοκρατίας. Τόσο ξερά απλό! 8 παρά 15 το πρωί της 13ης Αυγούστου 1968, εκρηκτικός μηχανισμός κάτω από μια μικρή γέφυρα στο Λαγονήσι, από κει που θα πέρναγε ο δικτάτορας. Μόνος ο ήρωάς μου. Ένας! 2 δευτερόλεπτα αστοχίας. Η απόπειρα απέτυχε. Ουφ! Ευτυχώς. Δεν ήθελα ήρωα που να έχει λερώσει χέρια με αίμα. Είναι το ζύγι της δικής μου παλάντζας. Μου αρκεί η πρόθεση. Η ανδρεία που εμπεριέχει. Η απόλυτη στιγμή ενδοσκόπησης και συμφωνίας με τις αξίες σου. Αυτό το «δεν το αντέχει η δική μου ψυχή», που δεν έχει ναρκισσιστικά στοιχεία, που δεν αναζητάει συντρόφους ούτε θεατές και μπράβο. Ένας!
Τον συνέλαβαν αμέσως και επιτόπου. Δεν είχε προετοιμάσει τη φυγή του, άρα δρούσε σαν κομάντο αυτοκτονίας. Ευτυχώς έζησε (στη δεύτερη νιότη μου θεωρώ τη ζωή ως υπέρτατη αξία). Καταδικάστηκε σε θάνατο και δεν θα τον είχε αποφύγει αν δεν υπήρχε η έγκαιρη επέμβαση όλων των κυβερνήσεων της Ευρώπης, ακόμα και των ΗΠΑ (το λες και διαταγή). Τον βασάνισαν. Τον ξέσκισαν. Λογικό ήταν. Το περίεργο ήταν το βλέμμα του. Αυτό ερωτεύτηκε ίσως η γενιά μου. Ίχνος μίσους για τους δυνάστες του. Τόσο ίχνος μίσους που σχεδόν εξουδετέρωνε τη δύναμή τους. Τους μετέτρεψε σε χρηστικά εργαλεία. Ο αντίπαλος ήταν το σημείο... Το «από κει και πέρα δεν έχει» του! Το νιώθεις τι σου λέω; Ήταν χρήσιμοι για να έχει ν΄ αναμετρήσει το δικό του μπόι και τις δικές του ηθικές αξίες με τις δικές τους. Άρα, πώς να τους μισήσει; Νιώθεις τη μεγαλοσύνη; Στη μεταπολίτευση όλοι μίλησαν. Όλοι ντύθηκαν ήρωες. ΟΛΟΙ, σου λέω. Εργοστάσια παρήγαγαν σε 24ωρες βάρδιες. Ο Παναγούλης δεν μίλησε. Τον ερωτεύτηκε η Οριάνα Φαλάτσι. Δημοσιογράφος. Τι να σου λέω τώρα για δημοσιογραφία; Σπουδαία που ερωτεύτηκε έναν σπουδαίο. Ωραίο ζευγάρι. Το λες και ακραία γενναιοδωρία της τύχης όταν ένας μεγάλος σμίγει με μια μεγάλη. Ο ένας ενώνεται με τον άλλον για να γίνουν 1+1. Με έναν σταυρό στη μέση σαν ευλογία, σαν έναν σταυρό κοινού αγώνα. Όχι! Τα ζευγάρια που γουστάρω εγώ δεν γίνονται ένα. Γίνονται 1+1. Δεν έζησαν καλά και μεις καλύτερα. Έζησαν το όλον… Όσο κράτησε. Όσο το άντεχε η φύση να το παρέχει. Ήταν σχεδόν αφύσικο, άλλωστε. Ένας μεγάλος με μια μεγάλη.
Αυτός ήταν, λοιπόν, ο ήρωάς μου. Και κοίτα!... Πόσα χρόνια μετά... Τον θυμάμαι και ζεσταίνεται η καρδιά μου. Γιατί; Η εποχή μας... Τόσα μαγκάκια γύρω μου! Τόσοι αρχιδοσούρτες! Και τόσοι νέοι που τρέχουν να κρεμαστούν επάνω τους να φωτιστούν από τα σκοτάδια τους... Τόσο που χάσαμε την μπάλα της ανδρείας, της συνείδησης, του θάρρους! Συχνά τον φέρνω στο μυαλό... Και με πνίγει η μελαγχολία.
Y.Γ.: Στις 25 Ιουνίου 2013, ημέρα Τρίτη, στις 7.30 το απόγευμα, στην αυλή του Νομισματικού Μουσείου στην Πανεπιστημίου, θα γίνει η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου μου «Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο». Θα χαρώ πολύ αν είστε κοντά μου.
Κάποτε... Πρέπει και να γνωριστούμε… Όσο γνωριστούμε…
http://www.protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου