ΑΧ! ΜΙΚΡΑΣΙΑ

Της ΝΑΥΣΗ ΙΕΣΣΑΙ - ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Ω πατρικό μου σπίτι, προσφυγικό. Όπου κι οι τοίχοι και τα κάντρα σου ανάδιναν λυγμούς καρδιάς, απαρηγόρητης…..« Αχ! Πάει…χάσαμε τη Μικρασία…». Πάψε, πατέρα. Σου ΄λεγα…και δε μπορώ να ακούω πια σε κλίμακα μινόρε, τα τραγούδια σου όλα…Πάψε να λες, για τα άγια χώματα…του άη Χαρίτωνα τ’ αχνάρια…τα θαύματα της αγίας Θέκλας…τ’ Αμφιλόχιου, να διηγιέσαι…Κι ύστερα…για τα χιόνια…που μήνες κάνανε να λιώσουν μα σαν εγλύκαιν’ ο καιρός κατρακυλούσανε κρυστάλλινα νερά…

Μη λες πια για τα αμπέλια – θάλασσα ατελείωτη, ως που έφτανε το μάτι – για τα δαμάσκηνα, που λύγιζαν τις κλάρες, τα καϊσιά…κι εγιόμιζαν ρετσέλια όλα τα κιούπια…Πότε ο λόγος σου – θυμάμαι – απόσωνε…Πάντα ένας κόμπος…κάπου στο λαιμό σου μπερδευόταν… Ω πατρικό μου σπίτι, προσφυγικό. Η πόρτα σου μισάνοιχτη στεκόταν, για το μουσαφίρη…κι ο μπακιρένιος μύλος έθλιβε τους κόκκους της παρηγοριάς…Αν σ’ απολησμονήσω, Μικρασία, σύρριζα μου θ’ αποκοπώ. Κι όμοιο κουφάρι θα πλανιέμαι ασήμαντων λοιπών στοιχείων…

*Δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Ιούνιο του 1997

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός