Φυλλολογήμα…

Της ΝΑΥΣΗ ΙΕΣΣΑΙ - ΚΑΣΙΜΑΤΗ

- Σεπτέμβριος και…τελείωσε το καλοκαίρι. Γιατί κάποτε, όλα τελειώνουν…Κρίμα…Βόλευε τόσο η απόδραση από το πρόγραμμα…- Τέλος κι οι μακριές ουρές της επιστροφής. Λιοκαμένοι καταφτάσανε κι οι τελευταίοι αδειούχοι. Εντός, λοιπόν, των τειχών όλοι. Βαλίτσες, ποδήλατα και καπέλα, μάσκες και βατραχοπέδιλα, ταιριάχτηκαν στο πατάρι. Το καλοκαίρι έγινε πιά ανάμνηση. - Εμείς επιστρέψαμε. Τα πουλιά, όμως, τώρα δοκιμάζουν τις φτερούγες τους…Να σας το πω; Ζηλεύω…Ευχαρίστως πήγαινα μαζί τους, για…ένα δεύτερο καλοκαίρι… - Όσοι χαρήκαμε τις διακοπές, ας δοξάσουμε το Θεό. Όσοι τις στερηθήκαμε ας μην αφήνουν στην καρδιά την πίκρα. Έχει ο Κύριος μύριους τρόπους να αναπαύει και μέσα στον κάματο τους πιστούς Του.

- Στο καλοκαίρι που πέρασε, άλλη μια φουρνιά παιδιών χτυποκάρδησε. Πέρασε από την ταραχή και τον πανικό των Πανελληνίων Εξετάσεων. Σα θέμα, ζωής και θανάτου… «Άχ να περάσω και δεν θέλω τίποτα άλλο…». – Γιατί…ποιος γονιός ή δάσκαλος είπε: Όταν παιδί μου, έχεις καρτερία, επιμέλεια, εργατικότητα, αυτοσυγκράτηση, την κέρδισες τη ζωή. Τις πέρασες τις εξετάσεις…Ποιος έδωσε σημασία σ’ αυτά, που όταν λείπουν, είναι άχρηστα όλου του κόσμου τα διπλώματα…

- Δηλαδή, ποιος μίλησε στα παιδία για την αρετή, που χωρίς αυτή, η γνώση – κατά την γνωστή ρήση – καταντά πανουργία; - Μέσα στο φθινόπωρο όμως, θα ανοίξουν τ’ άλλα σχολεία. Τα κατηχητικά, που μαθαίνουν στα παιδιά τη γλώσσα της εμπιστοσύνης στο Θεό-Πατέρα. Που παραδίνουν υψηλού επιπέδου μαθήματα. Που όταν τ’ αφομοιώσεις, κοιτάς κατάματα τη ζωή, δίχως το φόβο της αποτυχίας…

- Το καλοκαίρι που έφυγε, είχε και…σκούρα χρώματα…- Τα καλοκαιρινά τεύχη των ελληνικών μας περιοδικών, έκαναν «ευγενή άμιλλα» σε αισθησιακό υλικό και εικόνες πορνό. Εμπλέκοντας – τι φοβερό! – και παιδικές φιγούρες στις σελίδες και στα εξώφυλλα τους…- Εκείνα πάλι, τα πολλά τροχαία…Χάθηκαν τόσοι άνθρωποι…Η οδύνη μας, ένα πελώριο ΓΙΑΤΙ; - Όμως η ζωή συνεχίζεται…Το λένε τα ξεφωνητά των παιδιών, στα προαύλια των σχολείων μας. Που οι στατιστικές επιμένουν πως χρόνο με τον χρόνο, λιγοστεύουν κι αυτά ανησυχητικά…- Η εξήγηση; Όλο και πιο λίγοι, δέχονται να σηκώσουν το σταυρό της τεκνογονίας…Το Σταυρό, που την αγία Ύψωση Του δε διστάζουμε να προσκυνήσουμε όλοι…Και που τον φοράμε ευχαρίστως σαν κόσμημα αλλά τον αποφεύγουμε, όταν παίρνει τη μορφή κόπου και της θλίψης…

- Αλλά η ώρα του τρύγου – μια κι είμαστε στο Σεπτέμβρη – δε φτάνει, δίχως κλάδεμα και σκάψιμο και…άλλες σταυρικές διαδικασίες…- Και βέβαια, οι γογγυσμοί, οι διαμαρτυρίες, οι πικρίες και οι αντιπάθειες, σηματοδοτούν την άρνηση του προσωπικού μας σταυρού…- Από τα σκούρα του καλοκαιριού και οι φωτιές. Το πράσινο, έγινε ξαφνικά μαύρο. Η μοσχοβολιά του πεύκου και του ρετσινιού, το άρωμα του σχίνου και του θυμαριού διαδέχτηκε απαίσια μυρωδιά από τα αποκαΐδια…Πόσο γρήγορο το έργο της καταστροφής…- Ναι…Δεν χρειάζεται πολύ, για να χαλάσει, να καταστρέψει κανείς…Μήπως πολλών χρόνων φιλίες, δεν έγιναν στάχτη με μια άστοχη κουβέντα. Μια κουβέντα σπίρτο. Να φυλάξουμε τα δάση μας από τα σπίρτα. Να διαφυλάξουμε τους δεσμούς μας από τον απερίσκεπτο λόγο. Περιφρουρούμε τη ζωή. Τη ζωή μας…

- Κάποτε οι φωτιές σβήνουν, μαζί και οι εντυπώσεις. Κι έρχεται η λήθη. Που…προετοιμάζει τη φωτιά του άλλου καλοκαιριού…- Τώρα…ώρα να δούμε τα συν και τα πλην του καλοκαιριού. Να καθαρίσουμε το μέσα μας από τα λάθη των διακοπών. Κι έτσι ανάλαφροι και τακτοποιημένοι να κυνηγήσουμε τον καινούργιο χρόνο…- Σεπτέμβρης λοιπόν και…επιστροφή. Στο θρανίο…στο γραφείο…στα του οίκου…στα ατελείωτα πρέπει…-Συννεφιά ξανά και ψύχρα. Βροχούλα…σκόρπια φύλλα στο χώμα…Τα παιδιά, ξανά στους δρόμους με τις τσάντες και ξανά ουρές, στις στάσεις των λεωφορείων…- Άνοιξαν τα σχολεία. Για να ανοίξουν και τα βιβλία, πρέπει να κλείσει η τηλεόραση…

- Καλή χρονιά, λοιπόν, στο μαθητόκοσμο. Που ξεκινά μέσα στο νέο Σεπτέμβρη μια νέα προσπάθεια. Ο Σταυρός του Κυρίου, που δεσπόζει στο μήνα, ας τα θωρακίσει. Και το χέρι της μάνας, ας σταυρώνει την πλάτη κάθε παιδιού, καθώς βγαίνει από την πόρτα. Στον τρυφερό του λαιμό ας κρεμαστεί «ο φύλαξ πάσης της οικουμένης…». – Πρώτη του Σεπτέμβρη και αρχή της Ινδίκτου. Δηλαδή, του νέου εκκλησιαστικού χρόνου. Η Εκκλησία μας, γιορτάζει την Πρωτοχρονιά της. αντί βασιλόπιττες και μελομακάρονα, προσφέρει πρότυπα ζωής, τους πολυπληθείς αγίους της. Για σύγκριση και μίμηση. – Η καμπάνα λοιπόν, σήμανε τη νέα εκκλησιαστική χρονιά. Η Εκκλησία μας, προσεύχεται αυτή τη μέρα, για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος. Που στερήθηκε στον τόπο μας κι αυτό το καλοκαίρι, χιλιάδες στρέμματα, από δέντρα και θάμνους…

- Σεπτέμβρης και…καλώς; Μαζευτήκαμε. Ωραίο και το φθινόπωρο. Να το προσέξουμε. Γιατί κι αυτό θα φύγει και θα το νοσταλγούμε…Καθώς συνήθως εκτιμούμε το παρόν, όταν γίνει παρελθόν…- Ώρα για δουλεία…Κάθε «κατεργάρης» στον πάγκο του…Δεν μένει, παρά να ασπαστούμε αλλήλους και να ευχηθούμε. Καλό χειμώνα…

*Δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Σεπτεμβρίου του 1999

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός