Γράμμα σε μιαν άγνωστη παρέα

 Του Αντώνη Κασιμάτη, Δικηγόρου

Στεκόμουν αφηρημένος στο βαγόνι του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου καθ’ οδόν προς Πειραιά, όταν μπήκε η παρέα από νέα παιδιά μέσα. Τέσσερα κορίτσια και ένα αγόρι, όλα ντυμένα με τα συνηθισμένα νεανικά ρούχα, με την συνηθισμένη ατημελησία των νέων, χαχάνιζαν με αστεία που μόνο αυτά καταλάβαιναν, δυνατά και αδιαφορώντας για τους άλλους γύρω τους και φυσικά ενοχλώντας όλους εμάς τους υπολοίπους. Στον επόμενο σταθμό, στην άλλη άκρη του βαγονιού μπήκε ένα μικρό γυφτάκι με το κλασικό κασετόφωνο και τα εξ ίσου κλασσικά λαϊκά τραγούδια. Η παρέα έπιασε να χαχανίζει με το μικρό και να κοροϊδεύει τα τραγούδια κάνοντας μιμήσεις ζητιάνων. Μέσα μου άρχισα να θυμώνω με τα παιδιά αυτά. «Μα δεν ντρέπονται καθόλου» σκέφτηκα. «Θα ήθελαν να ήταν στη θέση του παιδιού αυτού; Πως το κοροϊδεύουν κατ’ αυτόν τον τρόπο;». το μικρό όλο και πλησίαζε προς εμάς και εγώ όλο και εξοργιζόμουν περισσότερο με τη νεανική παρέα.

Το μικρό έφτασε σε εμάς με απλωμένο χέρι. Εγώ με μύριες οργίλες σκέψεις στο μυαλό μου, του χάρισα ένα αδιάφορο βλέμμα. Όμως η παρέα των….«κακών» παιδιών έβγαλε και του έδωσε χρήματα. Κι όχι μόνο αυτό ο ένας από την παρέα αλλά και οι τρεις!!! Κι όχι μόνο αυτό αλλά του είπαν και μια καλή κουβέντα. «Να είσαι καλά» του είπε ο νεαρός της παρέας. Το τραίνο έφθασε στον σταθμό και η παρέα και το μικρό κατέβηκαν. Εγώ απόμεινα να κοιτάζω στο κενό. Πράγματι κάποιος έπρεπε να ντρέπεται σε εκείνο το βαγόνι, εκείνο το πρωί. Όχι όμως η παρέα των νεαρών παιδιών, ούτε το μικρό γυφτάκι, αλλά ο ευυπόληπτος, καλοντυμένος κύριος, που χωρίς να κοκκινίζει έκρινε τους άλλους για ένα ξυλαράκι που είχαν στο μάτι τους, την ώρα που ο ίδιος στο δικό του είχε ένα ολόκληρο δοκάρι, κατά πως λέγει ο Κύριος. Μικρή παρέα , σ’ ευχαριστώ γιατί μου θύμισες πως θα έπρεπε να είμαι, και γιατί με έκανες να ντραπώ για το πώς είμαι. Σου είμαι ευγνώμων.

 Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Μάρτιο του 2002

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός