«Υπομονή, το καθημερινό μαρτύριο της συνειδήσεως»

Του Αρχιμανδρίτου Εφραίμ Παναούση

Στο ταξίδι της ζωής που συχνά πυκνά μας αφήνει στα μισά του δρόμου χωρίς καμιά ελπίδα, οι Πατέρες της Εκκλησίας τονίζουν την μοναδική θέση της αγίας υπομονής. Μιας αρετής που η βίωση της στάζει αίμα. Φέρει μαζί της κόπο και οδύνη. Μα και ελπίδα και χάρη. Συχνά οι δυσκολίες του βίου μας αποδεκατίζουν, μας κόβουν τα φτερά των ονείρων, μας αφήνουν μόνους και απογοητευμένους στο δρόμο. Θάλασσα η ζωή. Κι άλλοτε μια ασθένεια, ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου σου χαρακώνει την καρδιά ανεξίτηλα. Κι όταν περάσεις το φρικτό σκαλοπάτι του πόνου, τότε ξεκινά φοβερό, ένα ανελέητο αναμέτρημα με τις αντοχές σου. τότε ξεκινά η υπομονή. Αμέτρητοι θα περάσουν από δίπλα σου και μη μπορώντας πώς να σε παρηγορήσουν θα σου πουν: υπομονή. Κι όμως το ματωμένο ταξίδι της υπομονής θα ξεκινήσει μόνο με σένα επιβάτη, όταν μένεις μόνος εσύ και ο πόνος σου. τότε καταλαβαίνεις τι σημαίνει υπομονή.

Υπομονή σημαίνει το καθημερινό μαρτύριο της συνειδήσεως. Το να δίνεις σιωπηλά το παρόν στο χορό των ταπεινών αγωνιστών της ζωής, το να προσεύχεσαι, να ελπίζεις, να υπομένεις, να ζεις σιωπηλά, το να αγαπάς χωρίς να σε κάνει ο πόνος σκληρότερο μα πιο ανθρώπινο. Υπομονή: το να περιμένεις αγόγγυστα στο Σταυρό τρομάζοντας το θάνατο. Πάντοτε, ωστόσο οι άνθρωποι είμαστε στη θεωρία σωστοί. Οι ώρες όμως της υπομονής είναι δύσκολες, είναι αδυσώπητες. Νιώθεις να κόβεται η ανάσα σου. Η απαντοχή σου να στερεύει. Κι όμως αυτή την ύστατη ώρα ευθύς η θάλασσα της ελπίδας του Θεού σε πλημμυρίζει χαρά. Και η καρδιά σου πάλι ελπίζει κι έχει πάλι λόγο να ζει. Αυτές τις ώρες λοιπόν, θυμήσου πως το Σταυρό δεν τον σηκώνεις μόνος σου. θυμήσου πως ο Χριστός σαν Σίμων Ειρηναίος σε βοηθά ν’ ανέβεις το δρόμο της οδύνης. Μην το ξεχνάς ποτέ. Τότε ο πόνος γίνεται λιγότερο οδυνηρός και βάλσαμο στην ψυχή σου σταλάζει η ουράνια ελπίδα. Τότε η χάρη του Θεού σου διώχνει τα σύννεφα της θλίψεως και σε γιγαντώνει.

Η υπομονή δεν είναι ό,τι τελευταίο μας απομένει, κάτι σαν απογοητευτική κατάληξη των πάντων, μα μια δημιουργική δύναμη, μια σιωπηλή κραυγή προσευχής, μια πίστη σε πραγματικότητες που τις αναμένουμε σίγουρα. Δεν είναι ουτοπία η υπομονή, είναι ελπίδα και πίστη. Είναι ο,τι μπορούμε να κάνουμε πνευματικό και όμορφο στον αγώνα μας. Όχι τυχαία στην ακολουθία της μοναχικής κουράς οι προσκυνητές εύχονται στο νέο αδελφό της Μονής: Καλή υπομονή. Αυτό ας ευχόμαστε καθημερινά στον εαυτό μας αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Καλή υπομονή.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Μάιο του 2004

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός