Ονειρεύομαι…..

Ονειρεύομαι τη γειτονιά μου, το χώρο που καθημερινά ζω και κινούμαι με τους ανθρώπους της, πιο ζεστό και, ανθρώπινη από το κρύο μπετόν της. Ονειρεύομαι τη γειτονιά μου με, τα άσπρα ασβεστωμένα πεζούλια της τόπους συνάντησης της χαράς και του πόνου, που ο ένας δίπλα στον άλλον ανοίγει την καρδιά του. Ονειρεύομαι την γειτονιά μου με πολύχρωμους κήπους, όπου με την ευωδία τους ο βασιλικός και το αγιόκλημα να μεθούν τις αισθήσεις του ανθρώπου.

 Ονειρεύομαι τη γειτονιά μου με τους ανθρώπους της καθισμένους γύρω από ένα τραπέζια αγάπης, που το λιτό ή πλούσιο φαγητό του ενώνει ευχαριστιακά τα μέλη του. Ονειρεύομαι την γειτονιά μου με την απλότητα των ανθρώπων της, που χαίρονται χωρίς μικροψυχία στην χαρά του άλλου και συμπάσχουν με ειλικρίνεια στη δοκιμασία του γείτονα – αδελφού. Ονειρεύομαι τη γειτονιά μου ένα κομμάτι με ανθρωπιά, με ζεστούς ανθρώπους, να μεθούν με τη χαρά, την απλότητα της ζωής και των συναισθημάτων και να γίνεται ένα κομμάτι του Παραδείσου, όπου ο Θεός θα ευλογεί πλουσιοπάροχα τις καρδιές που αγαπούν.

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Ιούνιου του 1997