Ειλικρίνεια

Της Γαλάτειας Γρηγοριάδου – Σουρέλη

Μια σελίδα από το ημερολόγιο του γιου μου

Είχα τα νεύρα μου. Δεν έλυσα και εκείνη την άσκηση στο σχολείο! Ο καιρός νοτιάς, μου τη δίνει στα νεύρα. Μπήκα σπίτι, χτύπησα πίσω μου την πόρτα. Η αδελφή μου θαρρείς και με περίμενε εκεί. – Σ’ αρέσει το καινούργιο μου μπλουζάκι; Με ρώτησε μα λαχτάρα. Έριξα μια επιπόλαιη ματιά στο μπλουζάκι. – Χάλια είναι της είπα κοφτά. Τα έχασε. – Δεν σου αρέσει; -Τσουβάλι σκέτο, της απάντησα τσουχτερά και πήγα στην κουζίνα, γιατί πέθαινα στην πείνα. Τα κλάματα της μικρής με ακολούθησαν. – Τι της είπες; με ρώτησε η μάνα, που κείνη την ώρα τηγάνιζε κεφτέδες. – Την αλήθεια! απάντησα και μπουκώθηκα με έναν κεφτέ. Άφησε το τηγάνισμα η μάνα και πήγε μέσα να ησυχάσει την μικρή. Γύρισε με πρόσωπο συννεφιασμένο.

- Γιατί της χάλασες την διάθεση; με ρώτησε. Άνοιξα κατάπληκτος τα μάτια μου. – Εγώ; - Εσύ. Επέμενε η μάνα μου. – Δηλαδή της χάλασα την διάθεση επειδή είπα την αλήθεια! Άκου πράγματα! Ο κεφτές ήταν όνειρο. Πήρα και δεύτερο. Έκαιγε. Τον φύσηξα να κρυώσει. – Εμείς μαμά, άρχισα να μιλώ καi να προσπαθώ να δώσω στην μάνα μου να καταλάβει, εμείς λοιπόν οι νέοι δεν σας μοιάζουμε. Δεν δεχόμαστε κατά συνθήκην καταστάσεις, ούτε θέλουμε να γινόμαστε αρεστοί, λέγοντας ψέματα. Είμαστε πάνω από όλα ειλικρινείς. Η αλήθεια πάνω από όλα. Κι οποίος την αντέχει! Η μητέρα μου, που είχε την απάντηση κάτω από την γλώσσα της, περιέργως δεν μου απάντησε. Με κοίταξε μόνο και μετά άρχισε να βγάζει τους υπόλοιπους κεφτέδες απ’ την φωτιά! Πίστεψα πως με είχε καταλάβει και πως τα λόγια μου την είχαν πείσει. Άλλωστε κι εμένα με έπεισαν τα ίδια μου τα λόγια. Ένιωσα μια περηφάνια για την γενιά μου, που έμβλημα της – καθώς υποστήριζα – έχει την ειλικρίνεια. Ήθελα να μην μείνει στη μητέρα μου κανένα σημείο σκοτεινό από την άποψή μου. Γι’ αυτό…

- Να κι ο Σπύρος προχτές, όπως ήμασταν  στην παρέα, είπε στον Αντρέα, συνέχισα ακάθεκτος και χόντρυνα τη φωνή μου, για να γίνω ίδιος ο Σπύρος, πως: «ένα μάτσο χάλια έγινες καημένε! Πως χόντρυνες έτσι; - Τον είχε ρωτήσει αν χόντρυνε; Ρώτησε ήσυχα η μητέρα μου. – Όχι, αλλά ήταν υπόθεση ειλικρίνειας να του το πει, εξήγησα. Η μητέρα έβγαλε ήσυχα και τον τελευταίο κεφτέ από το τηγάνι. Η τόση ησυχία της άρχισε να με ενοχλεί.. – Ενώ εμείς, είπε σοβαρά, δεν θα τα λέγαμε ποτέ έτσι «ανοιχτά»! – Όχι ποτέ δήλωσα περήφανα. – Δεν θα τα λέγαμε έτσι, γιατί βουτούσαμε τη γλώσσα στο μυαλό μας πρώτα, είπε εκείνη. – Μα η ειλικρίνεια…  

- Αυτή η ειλικρίνεια, που σκοτώνεσαι να σαλπίσεις φοβάμαι πως είναι ένα εύκολο μονοπάτι να ξεφουρνίσεις κάτι. Λες την μπαρούφα σου και τελείωσε. Για να πεις όμως κάτι καλό, πρέπει να σταθείς να σκεφτείς, να εξετάσεις. Ενώ ξεφουρνίζεις ότι σου έρχεται στο μυαλό, πετάς το φαρμάκι σου και την αλαφράδα σου την ντύνεις με μια θαυμάσια λέξη, την «ειλικρίνεια». – Μα ξέρεις, είπα ελαφρά συγχυσμένος, η ειλικρίνεια είναι η πρώτη αρετή. – Όχι η πρώτη γιέ μου, όχι η πρώτη! Γιατί πρώτη αρετή είναι η αγάπη. Βούτα την γλώσσα σου στην αγάπη και τότε θα βγει αυτό που δεν θα πικράνει τον άλλο.

- Μα η μπλούζα ήταν χάλια….είπα πεισμωμένα. – Δεν πρόλαβες καν να την δεις. Πέταξες το λογάκι σου βιαστικά, αδιαφορώντας για το τι θα νιώσει ο άλλος κι ήσυχος ήρθες να τσιμπολογήσεις στην κουζίνα. – Μα ο Αντρέας πραγματικά παραπάχυνε, είπα δειλά. – Κι όταν μπροστά στους φίλους του τον ρεζίλεψε ο Σπύρος, έκανε τίποτα; Μόνο που τον πλήγωσε, που τον πρόσβαλε. Αν  ήταν φίλος, ας του έλεγε δυό κουβέντες όταν θα ήταν μόνοι.

- Μα η ειλικρίνεια…προσπαθούσα να υπερασπιστώ τις θέσεις μου. Η αλήθεια…- Η αλήθεια είναι πως έχεις ένα σωρό κουσούρια. Και μόλις με ειλικρίνεια πάω να στα θίξω – κι είμαστε, σημείωσε το, οι δυό μας, όταν στα λέω – γίνεσαι θηρίο ανήμερο. Ή είναι ειλικρίνεια μονάχα για τους άλλους; - Μα εγώ… - Εσύ είσαι ένα ανάγωγο αγόρι, μου είπε η μητέρα μου. Ένα αγόρι όμως που θα πάει τώρα και θα φιλήσει την αδελφή του, κι έτσι μπορεί να περισσέψουν και τίποτα κεφτέδες να φάμε και εμείς.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Σεπτέμβριο του 1999.

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός