Με τον Ευθύμη είμασταν μαζί στην κατασκήνωση την πρώτη μας χρονιά. Και μας συνδέουν πολλά. Μαζί στο σχολείο, στη γειτονιά, στη Χορωδία, στα κατηχητικά, στον Πορφύρα. Ήταν από τους πρώτους που πήρα τηλέφωνο για την κατασκήνωση. Ήξερα πως θα ήταν δύσκολο. Λιμενάρχης Χαλκίδας τώρα αλλά για εμένα παραμένει αυτός ο σπουδαίος φίλος που θα ήταν αν μπορούσε και πάλι δίπλα μου. Δεν μπορούσε αλλά και δεν με άφησε αβοήθητο. Συνεργάστηκα με την γυναίκα του και συνάδελφο μου, Αναστασία που μου έδωσε και συμβουλές και ιδέες και στελέχη. Ξέρω πως κατά βάθος η καρδιά σου πονάει. Θα ήθελες όπως και εγώ να είσαι μαζί μου...Και είσαι φίλε, σε ευχαριστώ για όλα.
Η φωτογραφία είναι από την πρώτη μας χρονιά στην Χριστιανούπολη, 1984 ή 1985 αν δεν κάνω λάθος. Μαζί με τον Σταύρο, τον Τάκη, τον Σπύρο και τον Νίκο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου