Ποδόσφαιρο έχω να δω πάρα πολλά χρόνια. Από τότε που τερματοφύλακας ήταν ο Ελευθερόπουλος, και στο γήπεδο ήταν ο Γεωργάτος κι ο Ανατολάκης - όταν δηλαδή ο δεύτερος ήταν ακόμη αμυντικός, πριν γίνει βουλευτής του ΛΑΟΣ, και βέβαια πριν γίνει σύμβουλος του Υπουργού Παιδείας.
Πέρασα μια ακόμη φίλαθλη φάση κάπου εκεί πάλι, περίπου το ’97, όταν ερωτεύτηκα -δεν θα πρωτοτυπήσω- τον Ντέιβιντ Μπέκαμ. Τότε, είχα πάρει από ένα εφηβικό αθλητικό περιοδικό μια κασέτα (VHS) με τα 500 γκολ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Και στους συμμαθητές μου, που αμφισβητούσαν τις ποδοσφαιρικές ικανότητες του όμορφου Ντέιβιντ, απαντούσα πως μόνο ο Μπέκαμ έχει βάλει γκολ από τη γραμμή του κέντρου! Έπειτα, εγκατέλειψα το ποδόσφαιρο, και στράφηκα σε άλλα αθλήματα... Με μια μικρή επιστροφή, ίσως, το 2004, όπως όλοι μας.
Τις μέρες του Μουντιάλ, καθώς παρακολουθούσα τους πανηγυρισμούς της Εθνικής και τα φορτισμένα μάτια των ποδοσφαιριστών μας, ο νους μου πήγε σε έναν φίλο. Σε έναν φίλο ποδοσφαιριστή, που δεν θα ζήσει ποτέ τέτοιες στιγμές, γιατί πριν από έναν χρόνο έκανε ένα λάθος. Ένα λάθος που δεν του συγχωρήσαμε ποτέ.
Ο Γιώργος Κατίδης, λοιπόν, ο πρώην αρχηγός της Εθνικής Νέων, της εθνικής των δεκαεννιάρηδων, δεν θα ζήσει ποτέ στιγμές Πορτογαλίας, αλλά ούτε και στιγμές Βραζιλίας, γιατί τον Μάρτιο του 2013 πανηγύρισε το γκολ που χάρισε τη νίκη στην ομάδα του, την ΑΕΚ, χαιρετώντας ναζιστικά. Και παρότι ο 19άχρονος σκόρερ ζήτησε συγγνώμη σε συνεντεύξεις τύπου, σε τηλεοπτικές εκπομπές, σε ραδιόφωνα, σε εφημερίδες και social media... Παρότι χάραξε τατουάζ στο πόδι του, γράφοντας «Το λάθος μου» κι από κάτω την ημερομηνία της χειρότερης ημέρας της ζωής του... Παρότι ορκίστηκε ότι δεν είναι ναζιστής και παραδέχθηκε την ηλιθιότητα της αμάθειάς του. Παρόλα αυτά, εμείς, η κοινωνία των αρίστων, δεν είχαμε την μεγαλοψυχία να συγχωρέσουμε έναν πιτσιρικά που ζητά συγγνώμη και το εννοεί. Αντιθέτως, του ξεκολλήσαμε το περιβραχιόνιο του αρχηγού και τιμωρήσαμε στο πρόσωπό του, το τέρας που δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε.
Στη χώρα όπου δεν κρατάει τίποτα για πάντα. Στη χώρα όπου οι ειδήσεις διαρκούν όσο τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Στη χώρα όπου οι αποφυλακισμένοι γίνονται δήμαρχοι με τη στήριξη του 60% των δημοτών. Στη χώρα όπου το 9,4%, (1 στους 10 Έλληνες, δηλαδή) ψηφίζει Χρυσή Αυγή, τη στιγμή που ο Παύλος Φύσσας δολοφονείται στο πεζοδρόμιο, 200 μέτρα από το σπίτι του. Στη χώρα της παράνοιας, όπου οι μετανάστες πνίγονται στη θάλασσα ή εγκλωβίζονται στο κέντρο της πόλης. Όπου η ανεργία φτάνει το 26,8%. Στη χώρα όπου κανένας πολιτικός δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη. Στη χώρα όπου ακόμα και οι ισοβίτες βγαίνουν στα 16 χρόνια και δικαιούνται μια δεύτερη ευκαιρία. Σ΄αυτή τη χώρα, εμείς αποφασίσαμε να εξαντλήσαμε την τιμωρητική μας διαθεση και να αποκλείσουμε τον Γιώργο Κατίδη, ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ από όλους τους αγώνες της εθνικής. Δίνοντας έτσι μια απάντηση -τι ειρωνεία- σε όποιον πιστεύει ότι ζούμε σε μια χώρα ατιμωρησίας!
Δεν δεχθήκαμε, λοιπόν, τη συγγνώμη ενός παιδιού, που μεγάλωσε, μόνο με την μητέρα του, σε ένα χωριό της επαρχίας. Ενός παιδιού που το έσκαγε από το σχολείο γιατί ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής. Ενός παιδιού που, ναι, δεν διάβαζε ιστορία! Διαβάζει όμως τώρα, γιατί το πάθημα του έγινε μάθημα. Γιατί δεν μπορεί να ξεχάσει τις δύο ώρες που πέρασε στο αυτοκίνητο για να μην αντικρίσει το βλέμμα της μητέρας του, μετά το καταραμένο γκολ της μεγάλης νίκης.
Και τώρα, από την ενδεκάδα της Ιταλικής Νοβάρα, ο Έλληνας μεσοεπιθετικός βλέπει την Εθνική Ελλάδος από την τηλεόραση και κάνει πληγωμένα tweet.
«Εγώ θα 'μαι πάντα εδώ.
Aπό την TV.
ΠΑΝΤΑ...»
Είπαμε, στη χώρα αυτή, μερικές τιμωρίες κρατούν για πάντα...
πηγη: protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου