Πέμπτη 10 Αυγούστου 2017

Έχει μια χρυσή καρδία και τον λένε Γιάννη…




   
                                                       Στον Γιάννη Κατσαμπάκη

Η ενορία του Αγίου Βασιλείου την περίοδο της μεγάλης  νεανικής δραστηριότητας είχε αναπτύξει δεσμούς φιλίας και συνεργασίας και με άλλες ενορίες του Πειραιά και κυρίως με την ενορία  Αγίων Αναργύρων Καραβά, του Αγίου Δημητρίου Ταμπουριών, της Αγίας Σοφίας, του Αγίου Δημητρίου Νέου Φαλήρου, της Αγίας Παρασκευής Καλλιπόλεως και άλλων. Η συνεργασία αυτή είχε ως αναφορά τις ανταλλαγές επισκέψεων για κατηχητικές συναντήσεις, αθλητικές δραστηριότητες, κοινές συμμετοχές σε γιορτές αλλά το σημαντικότερο τα στελέχη των ενοριών είχαν δεσμούς φιλίας, αγάπης και εκτίμησης μεταξύ τους. Αυτή η αγάπη είχε ως αποτέλεσμα την κοινή συναναστροφή και παρέα με πολλά στελέχη του νεανικού έργου ξεχωρίζοντας τη δυνατή και ουσιαστική αδερφική φιλία του Νίκου (Καλλίνικου) Μαυρολέων και του Γιάννη Κατσαμπάκη που είχε γίνει και δικό μας αγαπημένο πρόσωπο. Ο Γιάννης είναι ένα ξεχωριστό και μοναδικό κεφάλαιο στην ιστορία της τοπικής Εκκλησίας.



Ο Γιάννης προέρχεται από μια βαθύτατα θρησκευόμενη οικογένεια με δύο αδέρφια που υπηρετούν την Εκκλησία από τις τάξεις του κλήρου, τον π. Ευστάθιο ο οποίος για ένα διάστημα ήταν και εφημέριος στην ενορία μας και τον π. Αλύπιου που ασκητεύει στο Άγιον Όρος.


Σπούδασε στην τότε Βιομηχανική Σχολή ( το σημερινό Πανεπιστήμιο Πειραιά) μαζί με το Μανώλη (Συμεών) Βενετσιάνο όταν η σχολή στεγαζόταν προσωρινά στις αίθουσες του Πειραϊκού Συνδέσμου, με το Γιάννη από τότε να διακρίνετε στις φοιτητικές παρέες για τα αστεία του και τη καλή του διάθεση. Σε επίπεδο σπουδών και επαγγελματικής σταδιοδρομίας αυτός που κατά τη γνώμη μου τον καθόρισε ήταν ο Νίκος Μαυρολέων, διακρίνοντας τις παιδαγωγικές του ικανότητες και το παιδαγωγικό του χιούμορ, τον έπεισε να σπουδάσει στη παιδαγωγική ακαδημία. Ο Γιάννης τελείωσε την ακαδημία και δίδαξε στην αρχή στην ιδιωτική σχολή Σταυριανού που τότε στεγαζόταν απέναντι από την παραλία της Φρεαττύδας ακριβώς στην είσοδο του ομίλου Διογένης. Με τη νέα  επαγγελματική του θέση οι δεσμοί του με την ενορία του Αγίου Βασιλείου ισχυροποιηθήκαν περισσότερο.


Σε κάθε γιορτή της ενορίας, σε κάθε συνάντηση, σε ονομαστικές εορτές, σε εκδρομές ήταν αδύνατον να λείπει από την παρέα ο Γιάννης που πάντα με τα αστεία του και την συμπεριφορά του ομόρφαινε τις στιγμές μας και ήταν αυτό που όλοι λέγαμε, η χαρά και η ζωντάνια της συντροφιάς μας. Έχουν μείνει μνημειώδη σημεία αναφοράς και διηγήσεων τα κοινά πειράγματα του με τον αείμνηστο Νεκτάριο Βενιέρη και οι περιγραφές του από τα μαθητικά μαργαριτάρια των μαθητών του στις σχολικές αίθουσες. Σε μια γιορτή του Αγίου Νικολάου στην Παπανικολή 1, είχαμε μαζευτεί για να ευχηθούμε στο Νίκο (Καλλίνικο) και φυσικά από την μάζωξη δεν θα μπορούσε να μην ήταν και ο Γιάννης. Στην αρχή πάντα τον παρακινούσαμε να μας πει για τις σχολικές του στιγμές με τους μαθητές του και όταν έπαιρνε μπρος δεν σταματούσε και εμείς φυσικά δεν μπορούσαμε να συγκρατηθούμε από τα γέλια. Τον θυμάμαι χαρακτηριστικά να διηγείτε: « Ρώτησα το Γιωργάκη, τούβλο κανονικό, αν όταν πεθάνω θα έρθει στην κηδεία μου και εκείνος ν μου απαντάει αν δεν έχω φροντιστήριο θα έρθω κύριε…»


Ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο της δράσεις και της συμμετοχής του Γιάννη στην ιστορία της τοπικής μας Εκκλησίας αλλά και στη ζωή μας, ήταν η σχέση του με τη κατασκήνωση. Γνώρισα το Γιάννη το 1985 όταν για πρώτη φορά είχα πάει στη κατασκήνωση και ήταν κοινοτάρχης και υπεύθυνος της ψυχαγωγίας. Το τι γινότανε κάθε βράδυ όταν στην πλατεία του Αγίου Αθανασίου ο Γιάννης έπαιζε τα γνωστά του σκετσάκια νομίζω πως δεν μπορεί να περιγραφεί, όσοι το έζησαν μόνο μπορούν να με κατανοήσουν. Θυμάμαι και νομίζω για χάρη της ιστορίας αυτό θα πρέπει να προσπαθήσω να το περιγράψω όταν είδα για πρώτη φορά το Γιάννη να παίζει τον νευρικό κύριο. Ο Γιάννης έκανε τον νευρικό κύριο που καθότανε στο πάρκο για να διαβάσει την εφημερίδα του, ο Γιώργος  Γκαλημανάς έκανε το πατέρα που είχε φέρει στο πάρκο το γιο του για να φάει τη κρέμα του και το μικρό γιο τον έκανε ο αείμνηστος Σταύρος Μωραΐτης. Αξέχαστες στιγμές γέλιου σε όλη τη διάρκεια του σκέτς με αποκορύφωμα όταν ο Γιάννης από τα νεύρα του πετάει τη κρέμα στο πρόσωπο του Σταύρου. Τι μπορεί να πει κανείς για τα μικρά αυτά θεατρικά μονόπρακτα του Γιάννη που μας διασκέδαζαν κυριολεκτικά μέχρι δακρύων, με τον «νευρικό κύριο» τη «Χονολουλού», τα « ζώα του Αλλάχ» και τόσα άλλα. Το θεατρικό του ταλέντο ο Γιάννης το ξεδίπλωνε και στις γιορτές νεολαίας υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Γιώργου Βουτσίνου.



Στο Γιάννη άρεσαν πολύ και οι αθλητικές δραστηριότητες και οι συμμετοχές του σε αγώνες ποδοσφαίρου ήταν επικές. Με αυτό το απαράμιλλο στυλ ριπλέι και την αστεία πάντα διάθεση η παρουσία του σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου ήταν επιβεβλημένη. Το αστείο βέβαια ήταν πως ο Γιάννης πίστευε πάντα για τις κορυφαίες αθλητικές του δυνατότητες. Και βέβαια στοιχειά που χαρακτήριζαν το Γιάννη ήταν το καλό φαγητό, το όμορφο ντύσιμο και η αδυναμία στις κολόνιες.


Δεν ξέρω αν κατόρθωσα έστω και για λίγο να περιγράψω το φαινόμενο Γιάννης στη ζωή μας, γιατί πραγματικά πρόκειται για φαινόμενο που δύσκολα μπορείς να το εξηγήσεις απλός το ζεις και το απολαμβάνεις.



Ο Γιάννης είναι ένας εξαιρετικός δάσκαλος ένας σπουδαίος φίλος, ένας αγαπημένος αδερφός. Σε ευχαριστούμε Γιάννη για όσα μας έχεις συμβουλεύσει, για όσα έχεις κάνει για εμάς, για αυτό που είσαι…





Κώστας Ζουρδός

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου