του Αρχιμ.Χρυσόστομου Χρυσόπουλου
Ενός Ιεράρχη η εικοσαετία από την κοίμησή του έρχεται να μας επιβεβαιώσει πόσο οι άνθρωποι ξεχνάμε, πόσο ζαλισμένοι είμαστε από την καθημερινότητά μας και δεν κοιτάμε το ημερολόγιο του παρελθόντος. Κάποια σελίδα του κάτι θα μας θυμίσει. Όταν πάμε είκοσι χρόνια πίσω, στις 2 Ιουλίου 1993, θα διαβάσουμε τα εκκλησιαστικά χρονικά που σημείωναν ότι κοιμήθηκε ο Μητροπολίτης Αττικής κυρός Δωρόθεος, ο από Καστορίας σε ηλικία 84 ετών. Ας τον συναντήσουμε νοερά, η επέτειος της φυγής του απ’ αυτόν τον κόσμο μας δίνει την ευκαιρία. Ο μακαριστός Μητροπολίτης Δωρόθεος, κατά κόσμο Διονύσιος Γιανναρόπουλος, γεννήθηκε στα Κρέστενα της Ηλείας το 1910. Μοναχός εκάρει στην Ι. Μονή Σκαφιδιάς το 1933, Διάκονος χειροτονήθηκε το ίδιο έτος και Πρεσβύτερος το 1938. Ήταν απόφοιτος της Θεολογικής Σχολής, αφού είχε παρακολουθήσει και επί τριετία μαθήματα στην Νομική Σχολή.
Διορίσθηκε ως μόνιμος λοχαγός του Στρατού και πρόσφερε τις υπηρεσίες του στο μέτωπο της Αλβανίας. Διέφυγε στην Μέση Ανατολή και υπηρέτησε σε Ελληνικά Σχολεία. Στην Αλεξάνδρεια τοποθετήθηκε διευθυντής τύπου και περιοδικών του Πατριαρχείου, ως γενικός Πατριαρχικός Οικονομικός Επόπτης, ως καθηγητής σε Γυμνάσια και αρθρογράφος σ’ εφημερίδες της παροικίας.
Επανήλθε στην Ελλάδα το 1956 ως Ιεροκήρυκας Ι.Μ. Άρτης και Καθηγητής Γυμνασίου. Ύστερα τοποθετήθηκε Διευθυντής της Εκκλησιαστικής Σχολής Κορίνθου. Τον Σεπτέμβριο του 1958 εξελέγει Μητροπολίτης Καστορίας. Εκεί ανέπτυξε σημαντική εκκλησιαστική, φιλανθρωπική και εθνική δράση. Το 1974 μετατέθηκε στην Ι. Μητρόπολη Αττικής. Ανέπτυξε και εδώ με τον ίδιο ζήλο πολυσχιδή δραστηριότητα. Τιμήθηκε με αρκετά βραβεία και παράσημα για το έργο του.
Ήταν φιλάνθρωπος, πονούσε με το πρόβλημα του άλλου. Ήξερε να ζητά με τον τρόπο του συγνώμη και πιο πολύ να την παρέχει. Είχε ευθύτητα στον λόγο του, ότι σκέφτονταν το έλεγε ανυπόκριτα, έως και παρεξηγήσιμα. Ήταν ο ανυπόκριτος Δεσπότης.
Ήρθε η 2α Ιουλίου 1993 και συνέβη το θλιβερό, χωρίς να αρρωστήσει, να ταλαιπωρήσει ή να ταλαιπωρηθεί, πορεύτηκε για τον ουρανό αθόρυβα και απρόσμενα. Πολύδακρυς από τους ιερείς που έχασαν τον πνευματικό τους πατέρα, πολυθρήνητος από τις μοναστικές αδελφότητες που έφυγε ο γέροντας, πολύκλαυστος από τα παιδιά του «Λυρείου» που κοιμήθηκε για πάντα ο «παππούς». Κοντά τους μάλιστα αναπαύεται από τότε.
Κάποιοι ασέλγησαν στην μνήμη του. Δεν άφησαν την Εκκλησία να πενθήσει όπως έπρεπε τον επί δυο σχεδόν δεκαετίες Ποιμενάρχη της Αττικής. Ο νόμος και το «δίκιο» ήταν υπεράνω των νεκρικών εθίμων μας, που σεβάστηκαν άλλοι σ’ αυτούς, τι υποκρισία και τι αναλγησία;
Άλλοι ξέχασαν την μνήμη του. Ως ευεργετηθέντες έσπευσαν να επιβεβαιώσουν το ρητό και είναι πάρα πολλοί. Είχαν χαμελεόντιο συμπεριφορά και νόμιζαν ότι έπειθαν. Η ιστορία, όσο και να την θέλουμε να ξεχνά, έρχεται κάποια στιγμή και εκδικείται και κυρίως αποκαλύπτει. Η ανυπαρξία δε ενός δρόμου ή πλατείας στο όνομά του είναι ένα κενό που η τοπική αυτοδιοίκηση θα έπρεπε να το είχε καλύψει.
Έγινε σύντομη καταγραφή των παραπάνω ως εικοσαετές μνημόσυνο, όχι γιατί δεν έλαβε απλά ο μακαριστός Δωρόθεος από τους ανθρώπους αυτά που του άξιζαν, αλλά γιατί έλαβα από τα χέρια του την αγία Ιερωσύνη. Ευτυχώς, στους καιρούς μας υπάρχει η τεχνολογία να μας θυμίζει ότι υπήρξαν τέτοιοι άνθρωποι. Αν τους ψάξουμε αλλού και άλλοτε θα απογοητευτούμε. Οι μετριότητες έγιναν παράγοντες και οι «μικροί» απέκτησαν ανάστημα και είναι τόσο πολλοί….
για το ΑΜΕΝ.GR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου