Ας προσέξουμε τον Πάπα Φραγκίσκο. Είναι ξεχωριστός!

Γράφει: Μαρία Παπουτσάκη

 

Nέα σελίδα, νέα πορεία: Το ελπιδοφόρο αυτό μήνυμα αναδεικνύεται στις σχέσεις Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, σε μια περίοδο που οι καλές ειδήσεις έχουν στερέψει. Πολύ περισσότερο οι θετικές κινήσεις.
Μετά τη γενναία απόφαση του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου να παραστεί στην ενθρόνιση του Πάπα Φραγκίσκου- μια κίνηση που ακόμη και σήμερα συζητείται θετικά- ήρθε η σειρά του ίδιου του νέου Ποντίφηκα, να απλώσει το δικό του χέρι στην πλευρά των Ορθοδόξων. Και το έκανε με χαρακτηριστικό, εντυπωσιακό τρόπο.
Αφορμή στάθηκε ο εορτασμός της θρονικής εορτής της Εκκλησίας της Ρώμης, το Σάββατο 29 Ιουνίου, ημέρα που τιμάται η μνήμη των κορυφαίων  Αποστόλων Πέτρου και Παύλου.  Όπως κάθε χρόνο στην καθιερωμένη λειτουργία στο ναό του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη,  παρευρισκόταν αντιπροσωπεία των Ορθοδόξων και  ως  εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριάρχη, ο μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης Ζηζούλας. Ο μεγαλύτερος , εν ζωή,  θεολόγος  του Χριστιανισμού,  που αναγνωρίζεται απερίφραστα ως τέτοιος και από τους Ρωμαιοκαθολικούς.
Προς έκπληξη όλων των παρισταμένων ο Πάπας κατευθύνθηκε στον μητροπολίτη, τον χαιρέτησε και του φίλησε το χέρι.

 Μάλιστα, για να επικυρώσει τη στάση του ο Ποντίφηκας, όταν τελείωσε η λειτουργία ζήτησε από τον εκπρόσωπο του Πατριάρχη να προηγηθεί της πομπής για την κρύπτη όπου βρίσκεται ο τάφος του Αποστόλου Πέτρου.
Και οι δύο αυτές κινήσεις –που δυστυχώς δεν έγιναν γνωστές στην Ελλάδα- σηματοδοτούν, ουσιαστικά, μια εποχή επαναπροσέγγισης των δύο Εκκλησιών, διατηρώντας τις διαφορές τους,  αλλά ενισχύοντας τους δεσμούς τους προς όφελος των λαών.
Ο Πάπας όμως, προχώρησε ένα βήμα παραπέρα : Από το μπαλκόνι του Αποστολικού Ανακτόρου μετά τη λειτουργία,  κάλεσε τις δεκάδες χιλιάδες πιστών να  στείλουν όλοι μαζί  τις εγκάρδιες ευχές τους  και να προσευχηθούν στην Θεοτόκο για τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Συγχρόνως,  τους κάλεσε  να ψάλλουν μαζί το  Ave Maria,  για τη στήριξη του Oικουμενικού Πατριάρχη.
Άλλωστε, στην ομιλία του μέσα στον Άγιο Πέτρο ο Πάπας έδωσε ξεκάθαρα  το «στίγμα» του, λέγοντας ότι «η Εκκλησία δεν πρέπει να υπόκειται στη λογική της εξουσίας, γιατί αυτό αποτελεί τροχοπέδη. Κι επιπλέον, ο πλούτος της Εκκλησίας είναι η πολυμορφία της. Ένα μωσαϊκό που κάθε πετραδάκι του,  συνεισφέρει στο σχέδιο του Θεού».
Είναι χαρακτηριστικό ότι όλες αυτές τις μέρες των εκδηλώσεων για τους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο, σε όλες τις συνομιλίες που έγιναν στο Βατικανό μεταξύ Ορθοδόξων και Καθολικών, ο Πάπας δεν σταμάτησε να αναφέρεται στην έννοια της Συνοδικότητας ( μια προσφιλής έννοια για τους Ορθοδόξους η οποία σημαίνει το πνεύμα «δημοκρατίας», που επικρατεί στην Ορθοδοξία, όπου ο Πατριάρχης, ο αρχιεπίσκοπος , ο μητροπολίτης,  είναι απλώς ο πρώτος μεταξύ ίσων). Την ίδια θεμελιώδη έννοια προέβαλε , κατά την ορθόδοξη αντίληψη της  Μίας Ενιαίας Εκκλησίας των πρώτων  Χριστιανικών χρόνων και ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης.
Ο ίδιος ο Πάπας Φραγκίσκος είναι κομιστής της νέας αυτής συμπεριφοράς , αφού από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τα καθήκοντά του διακήρυξε ότι είναι επίσκοπος Ρώμης και απλώς προεδρεύει με αγάπη. Δείχνει , με δυο λόγια,  πως δεν θέλει να υπερτονίσει το πρωτείο του.
Όλα αυτά μπορεί να φαίνονται σε ορισμένους , μη έχοντες σχέση με τα εκκλησιαστικά πράγματα, δευτερεύουσας, αν όχι μηδαμινής σημασίας. Όμως είναι τεράστια η σημασία που έχουν για τον Χριστιανισμό, τις Εκκλησίες αλλά και τους ίδιους τους πιστούς. Οι εκπρόσωποι Ορθοδόξων-Καθολικών δηλαδή, μπορούν να «συνομιλούν» διατηρώντας τις διαφορές και τις ιδιαιτερότητές τους, χωρίς όμως  να οχυρώνονται πίσω απ´αυτές.
Έτσι, μόνο μπορούν  να δράσουν από κοινού, απαλύνοντας τις πληγές του ανθρώπου στην εποχή της δεινής κρίσης, της φτώχειας και της οδύνης.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος δικαιώνεται τώρα,  καθώς επέλεξε να τείνει πρώτος  το χέρι στο Βατικανό, παριστάμενος στην ενθρόνιση του Πάπα Φραγκίσκου.
Φυσικά , υπάρχουν εκείνοι που θα τα επικρίνουν όλα αυτά, καθώς  πιστεύουν ότι η όποια προσέγγιση των δύο Εκκλησιών, ακόμη και χωρίς δογματικές υποχωρήσεις, είναι έργο του διαβόλου. Γιατί είναι  πολλοί, μέσα στην Εκκλησία που ζουν ακόμη στον Μεσαίωνα των Αναθεμάτων και της απόστασης, σ´ένα κόσμο που επιτάσσει πλέον, ως αδήριτη ανάγκη, τον διάλογο και την Ένωση των δυνάμεων , ειδικά των Εκκλησιών,  για την καταπολέμηση άλλων, πραγματικών «δαιμόνων» που έφερε η οικονομική  κρίση, σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ό,τι και αν γίνει, όμως, οι καιροί δεν περιμένουν. Ακόμη κι αν υπάρξουν καθυστερήσεις, δολιχοδρομίες, εμπόδια και προβλήματα, η εξέλιξη προς ουσιαστικότερες οδούς και  προς όφελος των λαών είναι αναπόφευκτη. Φτάνει να  εξακολουθήσουν να υπάρχουν φωτισμένες προσωπικότητες, χωρίς αγκυλώσεις και ιδιοτέλειες.

http://www.aixmi.gr