Ο αϊτός και τα σπουργίτια….

Κάποτε ήταν ένα αετόπουλο που μεγάλωνε κάτω από τα βλέμματα και την προστασία μικρών σπουργιτών. Ονειρευόταν συνέχεια να πετά ελεύθερο πολύ ψηλά μα τα σπουργίτια φοβόντουσαν τα ύψη κι έτσι όποτε μιλούσε για τα όνειρα του, λέγανε συνέχεια πως αυτό δεν πρέπει να γίνει ποτέ, νομίζοντας πως έτσι θα τον προστατέψουν. Δεν άντεξε όμως πολύ και έφυγε και σαν άρχισε να νοιώθει τα φτερά του δυνατά, άρχισε να πετά μόνος του ψηλά, ελεύθερος, περήφανα εκεί που η φύση τον είχε ταγμένο να είναι. Μα το μυαλό του βασάνιζε η σκέψη πως αντί όλοι πίσω του να χαίρονται ,ήταν μελαγχολικοί ,στεναχωρημένοι ,γιατί ο φόβος που είχαν για τα ύψη δε τους άφηνε να δουν πια ήταν η δικιά του ευτυχία και μαζί να χαρούν και αυτοί.

Άλλος φανέλα…και άλλος καπέλο…

Ενώ κάποιοι από τον Άγιο Βασίλειο δηλώνουν Παναθηναϊκοί και φορούν φανέλες του Ολυμπιακού, ενώ άλλοι δηλώνουν Ολυμπιακοί και φορούν φανέλες του Παναθηναϊκού, υπάρχουν και κάποιοι που φορούν…καπέλα. Το καπελάκι είναι της ομάδας που υποστηρίζουμε; Ποιος μας το φόρεσε; Αυτά είναι προβλήματα. Θα τα ξεκαθαρίσουμε. Εξάλλου το ποδόσφαιρο είναι από τα ομορφότερα δεύτερα πράγματα στη ζωή και εμείς προσπαθούμε να τα ζήσουμε όλα και τα σημαντικά και τα ευχάριστα. Α! και τώρα που φιλοσόφησα μην νομίζετε πως το ξέχασα. Το καπελάκι;

Κώστας Ζουρδός

Τα παιδιά του Ιερού ή τα παπαδάκια και ο «πρύτανης» της διακονίας Σαράντος.

Μια από τις αρχαιότερες παραδόσεις της Εκκλησίας μας είναι η διακονία των μικρών αγοριών κατά την διάρκεια της Θείας Ευχαριστίας αλλά και των άλλων ακολουθιών, ντυμένα με τα ειδικά παιδικά άμφια, παιδία που κατά την ορολογία της εκκλησίας τα ονομάζουμε Ιεροπαίδες αλλά έχει επικρατήσει να τα λέμε παπαδάκια.

Μια κάρτα που έγραφε: « Δάσκαλε σ’ αγαπώ»…

Βυθομετρούσες αμέριμνος τη σκέψη σου στο πηγάδι του χρόνου. Σήμερα ήταν η τελευταία μέρα μιας υπηρεσίας σαράντα χρόνων. Όλα αυτά τα χρόνια τα πέρασες μέσα στις παιδικές φωνές και απορίες. Παιδιά πολλά γύρω σου μα κανένα δικό σου. Δεν προλάβαινες. Εξάλλου είχες τόσα.

Ο νεαρός με την πράσινη φανέλα;

 

Την δεκαετία του 1970-1980 η φανέλα του Παναθηναϊκού ήταν πράσινη απλή με ρίγες στα μανίκια και άσπρο ψιλό γιακά. Όπως και στην παραπάνω φωτογραφία. Ποιος είναι ο νεαρός με τα πράσινα; Μήπως αυτός είναι ο κρυφό-παναθηναϊκός της παρέας; Για να μιλήσει ο διπλανός του ο Ηλίας. Η φωτογραφία δεν είναι σαν να παίζουν οι ομάδες των ακαδημιών του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού; Ποιος είναι νεαρός με την πράσινη φανέλα; Γιατί τον κρύβετε; Το ονοματάκι του; Και μεταξύ μας από το πρόσωπο φαίνεται για παναθηναϊκός. Έτσι, να τα λέμε και αυτά…

Κώστας Ζουρδός

Αγόρι χωρίς χέρια δίνει πιπίλα στον αδελφό του

Ο μικρός Κάμντεν γεννήθηκε με Φωκομέλεια, μία σπάνια διαταραχή που αφορά την δυσπλασία των άκρων. Αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να βοηθά όπως μπορεί τον μικρό του αδελφό. Χρησιμοποιώντας το μικρό του χέρι και το στόμα του, καταφέρνει να βάλει την πιπίλα στο στόμα του νεογέννητου αδελφού του, κάνοντάς τον να σταματήσει το κλάμα. Το τρυφερό στιγμιότυπο που συγκίνησε χιλιάδες κόσμου κατέγραψε η εικοσιδυάχρονη μητέρα τους και το ανέβασε στο Instagram. «Αυτό είναι ένα καθημερινό πράγμα για εμάς, αλλά σκέφτηκα ότι οι φίλοι και η οικογένεια μας θα ήθελαν να το δουν», είπε η ίδι.

Φεβρωνία…Η Βασίλισσα της κουζίνας.

Για πολλές δεκαετίες η αείμνηστη Φεβρωνία διακόνησε στην κουζίνα των Κατασκηνώσεων της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς με απαράμιλλο ζήλο και αφοσίωση. Αγαπήθηκε πολύ από τους κατασκηνωτές και τις κατασκηνώτριες και ήταν μόνιμο θέμα θεατρικών «πειραγμάτων» στις βραδιές ψυχαγωγίας. Με αυτό το απαράμιλλο στυλ και το καλόκαρδο ύφος ήταν απόλαυση όταν αστειευόσουν μαζί της και έβαζε το ένα χέρι στη μέση και με το άλλο κουνώντας το ρυθμικά μέσα στο χαμόγελο προσπαθούσε να σε μαλώσει.

Η αγάπη στους δρόμους…

Παράξενος καιρός, ανήσυχα βλέμματα, μάτια χαμένα σε μια άδεια εκφραστικότητα. Αγωνία ζωγραφισμένη και χαμόγελο αμηχανίας που προσπαθεί να κρύψει την μελαγχολία. Είναι αλήθεια είμαστε φοβισμένοι και απογοητευμένοι. Προσπαθούμε να σταθούμε στα πόδια μας, ξεχνώντας αυτά που μας πήραν και ζώντας με αυτά που μα άφησαν. Κοιτάζουμε στους δρόμους, στο λεωφορείο, στη δουλειά το σκυφτό πρόσωπο του άλλου και ματώνει η καρδιά μας. Ο καθένας από εμάς ψάχνει κάτι να ακούσει κάτι να δει για να κρατηθεί. Κάποιοι δεν αντέχουν. Μας πονάει.

Ποιος είναι ο κρυφό- Παναθηναϊκός…

Μια φωτογραφία με την φανέλα του Ολυμπιακού ανάρτησα και αμέσως η ταμπέλα. Κρυφό-Ολυμπιακός. Ποιος από εσάς έγραψε στην πλατεία του Αγίου Βασιλείου σύνθημα για τον Παναθηναϊκό; Μα στην πλατεία του Αγίου Βασιλείου; Στην καρδιά του Πειραιά; Είναι σαν να παίρνεις διπλό στο Καραϊσκάκη. Και χειρότερα. Ποιος είναι ο κρυφό- Παναθηναϊκός; Εσύ Γιώργο, εσύ Διονύση, εσύ Σίμο; Ποιος; Ώρα είναι να δούμε κανέναν σας με την πράσινη φανέλα. Για δείτε τα αρχεία σας….

Κώστας Ζουρδός

Το κλειδί του Αγίου…

                        Στον αείμνηστο Πρωτοπρεσβύτερο π. Πέτρο Παπαϊωάννου.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 ένας επίτροπος του Ιερού Ναού του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς σε έναν χώρο του ναού βρίσκει κάτι «άχρηστά παλιά πράγματα» και αποφασίζει να τα παραχωρήσει σε έναν παλιατζή για να γλιτώσουν από αυτή τη «σαβούρα». Μέσα στα πράγματα αυτό που δόθηκαν για παλιοσίδερα ήταν και το κλειδί του πρώτου Ναού του Αγίου Βασιλείου που θεμελίωσαν στις 10 Ιανουαρίου του 1874 ο Βασίλειος και η Αικατερίνη Γεωργακάκου.

Όταν σε έντυναν όπως ήθελαν…

 

Στη ζωή μας περνάμε από διάφορες ηλικιακές στιγμές , παιδικές, εφηβικές τις ωριμότητας, πολλές από τις οποίες και δεν ορίζουμε τα πράγματα που μας συμβαίνουν γύρω μας απλά τα δεχόμαστε όπως μας παρουσιάζονται. Και βέβαια αναγκαζόμαστε να παίζουμε πολλούς ρόλους και να φοράμε πολλές αμφιέσεις. Φορέσαμε την ποδιά του σχολείου, την στολή του στρατιώτη, το κουστούμι του γαμπρού, και πολλές φορές το ένδυμα του καθωσπρεπισμού. Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις πως το μοναδικό ένδυμα που έχει αξία είναι το ένδυμα της αγάπης, είναι η διάθεση της αυτοπροσφοράς, είναι να είσαι πάντα ο εαυτός σου  να αγαπάς και να αγαπιέσαι για αυτό που πραγματικά είσαι. Να αρνήσε το κουστούμι που σου ετοιμάζουν, να πετάς τις ετικέτες που θέλουν να σε καθορίζουν να μην παίζεις το παιχνίδι τους και να μην σου είναι αναγκαίοι. Να είσαι ελεύθερος στην αγάπη και στις επιλογές σου.

Άγιος Άνθιμος Κουρουκλής: ''Ο αόμματος φλογερός Ιεραπόστολος''

Του Λάμπρου Κ. Σκόντζου στην Romfea.gr
Θεολόγου - Καθηγητού

---

Βασικό στοιχείο της εκκλησιαστικής μας ζωής είναι η ιεραποστολή. Η διδαχή των αρχών της σώζουσας πίστεώς μας, σε ανθρώπους που είτε δε γνώρισαν την διδασκαλία του Χριστού, είτε την γνώρισαν πλημμελώς.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας ενέταξαν στην ποιμαντική τους διακονία και την ιεραποστολή. Ένας μεγάλος ιεραπόστολος υπήρξε και ο όσιος Άνθιμος Κουρούκλης ο τυφλός, από την Κεφαλονιά.
Γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς στα 1717 από την ευσεβή οικογένεια του ναυτικού Ιωάννη και της Αντζουλέττας Κουρούκλη – Ψωμά. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Αθανάσιος.
Όντας παιδί ακόμη χτύπησε θλίψη της ζωή του, προσβλήθηκε από τη φοβερή, για την εποχή εκείνη, ασθένεια της ευλογιάς, η οποία τον τύφλωσε.
Η ευσεβής μητέρα του εναπόθεσε τις ελπίδες της στο Θεό, η οποία προσευχόταν με θέρμη και κάνοντας σαρανταλείτουργα για την ίαση του παιδιού της.
Ο Θεός άκουσε τις προσευχές της, κάποια μέρα σε λειτουργία στο ναό των Αγίων Αποστόλων στη Μονή Κορωνάτου, έγινε το θαύμα, ο μικρός Αθανάσιος ξαναβρήκε το φως του, την ώρα που ο ιερέας είπε: «Μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε»!
Αυτό το θαύμα τον συγκλόνισε και αποφάσισε να αφιερωθεί στο Θεό, να Τον υπηρετήσει για τη μεγάλη ευεργεσία που έλαβε από Αυτόν!

Πολιτική υποθήκη ποιητικής ενάργειας

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Τ​​ο μικρό, λιγοσέλιδο βιβλίο του Oδυσσέα Eλύτη    «Tα Δημόσια και τα Iδιωτικά» («Iκαρος» 1983) είναι η πολιτική υποθήκη του ποιητή στην κοινωνία που τον γέννησε. Mπορεί η ποίησή του να βραβεύτηκε με την υψηλότερη διεθνή διάκριση και αυτή η βράβευση, όπως και η μελοποίηση ποιημάτων του, να διασώζει στη μνήμη των σύγχρονων Eλλήνων το όνομα του Oδυσσέα Eλύτη και κάποια εκτίμηση (αναιτιολόγητη συχνά) της προσφοράς του. Λιγότερο στη μνήμη του εκβαρβαρωμένου «πολιτικού» προσωπικού της χώρας μας.

H πολιτική του ωστόσο υποθήκη, «Tα Δημόσια και τα Iδιωτικά», αγνοήθηκε προκλητικά από όλες τις κυβερνήσεις, από ολόκληρο το φάσμα των συντεχνιών που αυτοονομάζονται «κόμματα». Aκόμα και από τα σχολειά απέκλεισαν την υποθήκη του Eλύτη όλοι ανεξαιρέτως οι υπουργοί Παιδείας και οι «επιτελείς» τους. Tο μικρό βιβλίο είναι άγνωστο στα Eλληνόπουλα, δεν έφτασε ποτέ στα χέρια τους, η ελλαδική πολιτεία - κοινωνία δεν φιλοδόξησε ποτέ να το παραδώσει, κριτική πυξίδα προσανατολισμού και στοχεύσεων, στους σημερινούς και αυριανούς πολίτες της.
Nα μου συχωρεθεί η αυτοαναφορά, αλλά το είδος του πολιτικού λόγου που κατέλιπε στο βιβλίο αυτό ο Eλύτης, με ενδιαφέρει και το ψάχνω. Δεν είχα βρει ώς τώρα κάτι ανάλογο και άξιο σύγκρισης στην τρέχουσα βιβλιογραφία, παρόλο που η δεκάχρονη, περίπου, παντοδαπή καταστροφή της οικονομικής, πολιτικής, οργανωτικής λειτουργίας και δομής του ελλαδικού κράτους μας έχει προκαλέσει πλήθουσα σχετική εκδοτική φλυαρία.

Πως εκλήθης αδελφέ;….

Μαζευτήκαμε στην Παπανικολή 1, ήρθε η ώρα των αποφάσεων, των ανακοινώσεων. Ο χρόνος έγινε ώριμος. Η ριζική μεταστροφή είχε συντελεστεί. Τώρα το πρόσωπο είναι σίγουρο για το πρόσωπο που αγάπησε. Μαζευτήκαμε οι φίλοι και πιάσαμε τα παλιά. Άρχισε το μοίρασμα των κοσμικών ρούχων. Μπλούζες, δίσκοι, βιβλία, κάποιες φωτογραφίες και αναμνήσεις. Πάνε χρόνια πίσω πολλές δεκαετίας, ήταν το 1980, όταν ο αδερφός μου ο Γιάννης, από τους πρώτους σου μαθητές με έφερε στο κατηχητικό. Εκεί καθισμένος πίσω από το μικρό γραφείο με το πλατύ χαμόγελο και με το επιβλητικό ευθυτενή παρουσιαστικό. Ήμουν επτά χρονών. Μου φάνηκες  γίγαντας.

Έχουμε επιθεώρησηηηη…..

Επειδή το καλοκαίρι τελειώνει και οι νοσταλγικές μας αναμνήσεις γυρίζουν στο παρελθόν πως μπορεί κανείς να ξεχάσει την κατασκήνωση. Μέσα στο πρόγραμμα της υπήρχαν και οι μεγάλες επιθεωρήσεις καθαριότητας των θαλάμων και των κοινόχρηστων χώρων ευθύνης της κάθε ομάδας. Οι δύο μεγάλες επιθεωρήσεις καθαριότητας από τα στελέχη του αρχηγείου γινόντουσαν πριν τα επισκεπτήρια των γονέων. Στην κατασκήνωση επικρατούσε πανικός εργασίας. Καθαρίζαμε και τα ποιο απίθανα μέρη των θαλάμων, των τουαλετών και των χώρων ευθύνης,έτσι ώστε να βγούμε «καθαροί» στην επιθεώρηση.

Έπαρχος Μόδεστος: «Μεγαλειότατε Νικηθήκαμε» ο Βασίλειος είναι Μέγας.

Ο π. Ιγνάτιος Παπασπηλίοπουλος είχε γράψει ένα σπουδαίο έργο για την ζωή του Μεγάλου Βασιλείου και την συνάντηση του με τον  Έπαρχο Μόδεστο και τον συγκλονιστικό τους διάλογο. Το έργο παίχτηκε πολλές χρονιές στο θεατρικό σανίδι της ενορίας μας από την θεατρική μας ομάδα και πολλοί φίλοι ενσάρκωσαν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Έμεινε καταγεγραμμένη στην συλλογική μας μνήμη η ερμηνεία το ύφος και το υποκριτικό πλασάρισμα του Μάρκου Φουντωτού ως έπαρχος Μόδεστος.

«Τηλεοπτικού πάνελ» συνέχεια…και ένα αποτυχημένο πραξικόπημα…

Σε προηγούμενο άρθρο είχαμε αναφερθεί σε μία «τηλεοπτική εκπομπή» που είχαμε δημιουργήσει σατιρίζοντας την επικαιρότητα της τότε εποχής στην κατασκήνωση της Ιεράς Μητροπόλεως Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης στην περιοχή Τούρλος Βαγίας στην Αίγινα. Όπως σε όλες τις «πολιτισμένες» συζητήσεις έτσι και σε αυτήν υπήρξε ένταση , νευρά και ο καθένας μίλαγε όποτε ήθελε χωρίς να ενδιαφέρεται να ακούσει την γνώμη του άλλου. Το αποτέλεσμα ήταν το σκετσάκι να κλείσει με χειροδικίες ( ψεύτικες-και μερικές αληθινές) τις περισσότερες έφαγε εκείνος που τελικά άντεχε περισσότερο, δηλαδή ο Αρσένιος.

Η μελαγχολία του Σεπτέμβρη…

Έφυγε το καλοκαίρι, μας αποχαιρετά σιγά-σιγά και μας αφήνει τα απόνερα του που τώρα θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε. Τέρμα οι παραλίες, τέλος η ανεμελιά, τέλος ο καυτός ήλιος. Αλήθεια αυτό ήταν το καλοκαίρι που πέρασε; Μια φτηνή αμερικάνικη σαπουνόπερα με ανέμελους καλογυμνασμένους που λοξοκοίταζαν καλλίγραμμα κοριτσόπουλα σε αμμώδεις παραλίες; Ήταν η ανάπαυλα των προβλημάτων και το ξέγνοιαστο αραλίκι στην υγρή από την αλμύρα ξαπλώστρα; Ήταν ωραίο αυτό το καλοκαίρι;