7 Φεβρουαρίου 1988 χειροτονία σε πρεσβύτερο του π. Πολύκαρπου Μπόγρη…

Την Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 1988, επέτειος της ενθρονίσεως του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καλλίνικου, συμπληρώνοντας 10 χρόνια στον Πειραιά, κατά την διάρκεια της πανηγυρικής Θείας Λειτουργίας που τελέσθηκε στον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Τριάδος, χειροτονήθηκε ο αρχιδιάκονος της Μητροπόλεως μας π. Πολύκαρπος Μπόγρη σε πρεσβύτερο, ο οποίος στην συνέχεια έλαβε και το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτου. Στην Θεία Λειτουργία, συλλειτούργησαν μαζί με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο, οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Δημητριάδος Χριστόδουλος και Καλαβρύτων Αμβρόσιος πλαισιωμένοι από πλήθος ιερέων και διακόνων. Την χειροτονία παρακολούθησαν με ευλάβεια και κατάνυξη πολλοί πιστοί και νέοι. Ο π. Πολύκαρπος είναι υπεύθυνος της εκδόσεως του νεανικού περιοδικού της Μητροπόλεως «ΠΕΙΡΑΙΚΑ ΝΕΙΑΤΑ».

 Όλα τα παραπάνω είναι από δημοσίευμα του περιοδικού «ΠΕΙΡΑΙΚΑ ΝΕΙΑΤΑ» που εκδόθηκε τον Φεβρουάριο του 1988. εγκαινιάζουμε σήμερα ένα ιστορικό χρονολόγιο γεγονότων της ιστορίας της Πειραϊκής Εκκλησίας και το ξεκινάμε με έναν σπουδαίο και αξιόλογο κληρικό, ιστορικό στέλεχος της Μητροπόλεως Πειραιώς, τον π. Πολύκαρπό Μπόγρη. 

Στην ομιλία του προς την χειροτονία ο π. Πολύκαρπός είπε: « Σεβασμιώτατε Γέροντα, τούτη η ώρα στέκεται σήμερα σημαντικός σταθμός στην επίγειο ζωή μου, αφού σε λίγο καλούμαι να γίνω μέτοχος και κοινωνός του μυστηρίου της Ιεροσύνης που η θεία χάρις δια μέσου των χειρών σας, πρόκειται να με καταστήσει λειτουργό του αγίου θυσιαστηρίου του Κυρίου μου. Αυτή η στιγμή μαζί με την ημέρα της χειροτονίας μου σε διάκονο και την ημέρα της ολοκληρωτικής αφιερώσεως μου στον Θεό και στην υπηρεσία της αδελφότητος μας, της Παναγίας της Χρυσοπηγής, αποτελούν τα οριακά σημεία της ζωής μου και την πραγμάτωση ενός ονείρου το οποίο εκπληρώνεται. Αγωνία με συνέχει μήπως οι προσωπικές μου ατέλειες σταθούν εμπόδιο στην ολοκλήρωση της αποστολής μου. Αγωνία με συνέχει μήπως οι προσωπικές μου ατέλειες σταθούν αιτία μη φανερώσεως του Ευαγγελίου του Θεού στο Λαό του Θεού. Πιστεύω στην χάρη του Θεού που θεραπεύει την ασθένεια και συμπληρώνει τις ελλείψεις των ανθρωπίνων δυνάμεων. Η Ιεροσύνη είναι σταυρός και ο ιερεύς καλείται να τον σηκώσει ώστε να γίνει θυσία μαζί με τον Χριστό και για τον Χριστό. Ο ιερεύς είναι όν θυσιαστικό, επειδή βρίσκει την ζωή του στην αγάπη και η αγάπη είναι θυσιαστική. Τοποθετεί την «αξία», το ίδιο το νόημα της ζωής στον άλλον, και στο δόσιμο αυτό, στη θυσία αυτή βρίσκει το νόημα και την χαρά της ζωής. Ικετεύω τον Θεό να μου δώσει την αγάπη, την υπακοή και την ταπείνωση, τα μόνα σταθερά θεμέλια της ζωής, το μοναδικό περιεχόμενο της κατά Χριστόν ζωής, ώστε να μπορώ να βαδίζω σταθερά και χαριτωμένα. Η Ιεροσύνη είναι μια πάρα πολύ μεγάλη δωρεά του Θεού στο γένος μας. Και οι μεγάλες δωρεές απαιτούν και κεκαθαρμένους αποδέκτες που γνωρίζουν το πώς θα τις χρησιμοποιούν για την σωτηρία όλων μας. Χαίρομε διότι με την Ιεροσύνη πλέον μπορώ να επιτελώ την μεγαλύτερη προσφορά προς τον λαό του Θεού. Δια των ιερών  μυστηρίων να κάνω παρούσα την Βασιλεία του Θεού, την κοινωνία του Παραδείσου, τον ίδιο τον Χριστό παρόντα και τον λαό τον Θεού πολίτες της Βασιλείας του Θεού και χριστοφόρους. Να κάνω παρόντα τον Χριστό σε μια κοινωνία που οδεύει στην αυτονόμηση και στην αποστασία από τον Θεό. Και ο ιερέας καλείται να προσφέρει αυτόν τον κόσμο στην Εκκλησία, να τον εισάγει στην «χαρά του Κυρίου Του ». Να τον βγάλει από τα πλαίσια της ατομικής διεκδίκησης της ζωής για να προσφέρει την ζωή του αναφορά στον Θεό και κοινωνία μαζί του. Να οδηγήσει τον άνθρωπο από την κοινωνία της αυθυπαρξίας και ατομικής επιβίωσης στην αλληλοπεριχώρηση της ζωής της αγάπης, να τον κάνει κοινωνό με τους αδερφούς του γνωρίζοντας του, ότι υπάρχουμε μόνο αγαπώντας και αγαπόμενοι. Να τον κάνει συμμέτοχο, και να γίνει ίδιος, συμμέτοχος του Τριαδικού τρόπου ζωής που αυτοφανερώνεται μέσα στην εκκλησιαστική ευχαριστία. Τότε αναπλάσσεται η ζωή και ανακαινίζονται οι δυνατότητες της ζωής μας, «εν τη σαρκί και τω αίματι του Χριστού». Σεβασμιώτατε Γέροντα. Αισθάνομαι μεγάλη υποχρέωση και φοβάμαι αναλογιζόμενος τον λόγο που θα κληθώ κάποτε να δώσω για όλα αυτά. Όμως πιστεύω και ελπίζω στην αγάπη και την βοήθεια του Κυρίου μας. Στις πρεσβείες της υπερευλογημένης ενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, της Παναγίας μας, ή οποία στέκει φιλόστοργη μητέρα και βοηθός στον αγώνα μου και την αγωνία μου. Στις πρεσβείες του αγίου ιερομάρτυρος Πολυκάρπου. Πιστεύω και ελπίζω Σεβασμιώτατε Γέροντα, στη δική σας ευλογία, προσευχή, συμπαράσταση και καθοδήγηση όπως μέχρι τώρα κάνετε, νοιώθοντας έντονα το παιδί σας την πατρική φροντίδα και αγάπη σας. Αλλά και την βοήθεια όλων των πατέρων της αδελφότητας μας που πάντα στοργικά προσφέρουν την αγάπη τους. Στις ευχές ολόκληρου του λαού του Θεού που προσεύχεται μαζί μας σήμερα. Στις ευχές και προσευχές των αδερφών μου, των νέων του Πειραιά αλλά και αυτών που βρίσκονται τοπικά έξω από τα γεωγραφικά όρια του Πειραιά. Έζησα και ζω μαζί τους όμορφες εμπειρίες είτε μέσα από τις συναντήσεις στο Κατηχητικό, είτε μέσα από την Κατασκήνωση, είτε μέσα από τόσες άλλες ευκαιρίες που παρουσιάσθηκαν αυτά τα χρόνια της διακονίας μου. Τους ευχαριστώ και τους ζητώ να συνεχίσουν να προσεύχονται για μένα για να αποβώ άξιος της εμπιστοσύνης τους και της αγάπης τους. Δεηθείτε παρακαλώ αυτό που αποτελεί την τωρινή  μέριμνα μου να γίνει καθημερινή βιωματική εμπειρία προς δόξα Θεού και διακονία Λαού». 

Σπουδαία λόγια που έχουν γίνει πράξη σε μια καρποφόρα και πολύκαρπη ιερατική διακονία. Πάντα άξιος και ευλογημένος…

Κώστας Ζουρδός