Όταν αντικρίζεις το γραφείο Δευτεριάτικα…

Βγαίνοντας το πρωί από το σπίτι, χέρια και πόδια δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν το τιμόνι και το γκάζι από το κρύο. Μου ερχόταν να βρίσω αυτόν που ανακάλυψε την Δευτέρα. Συγχωράμε Κύριε. Ο δρόμος σχεδόν άδειος. Πιο άλλο φάντασμα σαν εμένα θα κατέβαινε προς το λιμάνι του Πειραιά. Φτάνοντας στον Πύργο, όπως κάθε πρωί συνάντησα τον φίλο Παναγιώτη που μένει στον πρώτο όροφο στα δωμάτια των αστέγων και κάνει διάφορες μικρό δουλείες για να ζήσει. Του παίρνω καφέ και λέμε τα πρωινά μας νέα.  Μετά από λίγο ξεκινάω για την ανάβαση. Εξήντα έξι σκαλιά για να φτάσω στο γραφείο. Ασανσέρ δεν υπάρχει. Από πίσω μου ακούω τον Παναγιώτη να μου φωνάζει με συμπάθεια. Καλημέρα κύριε Κώστα. Αυτό το καλημέρα και το κύριε Κώστα ακούγετε στα αυτιά μου σαν που πας βρε ηλίθιε. Αφού ανεβαίνω και το τελευταίο σκαλί και είμαι λίγο πριν το έμφραγμα, έχοντας βρίσει για άλλη μια φορά τον κατασκευαστή του Πύργου, συνειδητοποιώ πως είμαι μόνος μου σε ένα κτίριο παγωμένο με 50 ορόφους. Ανοίγοντας την πόρτα και αντικρίζοντας το γραφείο μετά από ένα Σαββατοκύριακο μου έρχεται να το βάλω στα πόδια. Πριν αρχίσω την τρεχάλα ακούω την φωνή της συναδέλφου να μου φωνάζει: Κώστα είσαι εδώ; Και έρχομαι πάλι στην πραγματικότητα. Άλλη μια Δευτέρα είναι. Πέντε χρόνια συμπληρώνω στον Πύργο. Φάντασμα ή πριγκιπόπουλο; Τι λέω Θεέ μου Δευτεριάτικα. Αλλά πες μου ότι δεν σου έχει συμβεί Δευτέρα να θέλεις να το βάλεις στα πόδια από την δουλειά; Ποιος ανακάλυψε Θεέ μου την Δευτέρα;…

Κώστας Ζουρδός