Το στερήθηκες φέτος το πανηγύρι. Σου άναψα κερί, αλλά τι τα θες; Δεν το ευχαριστήθηκα. Αν δεν είμαστε μαζί , να σε τραβολογάω στο ιερό για να βάλεις τη στολή σου και να σε κοροϊδεύω που δεν ξέρεις να ξεχωρίζεις τους ήχους στο ψαλτήρι. Αν δεν μπορώ να χωρατεύω στο ιερό και να δέχομαι τις γλυκές παρατηρήσεις για ησυχία. Αν δεν μπορώ να δώ την λαχτάρα για την απόλυση που θα σημάνει το ατέλειωτο παιχνίδι στην πλατεία όταν οι ηλικιωμένες γυναίκες με την σύνοψη στο ένα χέρι και το σκαμνάκι στο άλλο θα απομακρύνονται από τον ναό. Παιχνίδια, φασαρίες, αστεία, πειράγματα. Ποια εκκλησία μου περιγράφεις; Αυτήν που μάθαμε το ξέχασες; Αυτή που δίδασκέ τα μόνα πρωτογενή της υλικά: την αγάπη και την ελευθερία. Την αγάπη που δεν γνωρίζει όρια. Την εκκλησία που δεν έχει όρια. Δεν χρειάζεται να επικαιροποιήσουμε τη μνήμη για να θυμηθούμε όσα ζήσαμε. Είναι μέσα μας και βγαίνουν διαρκώς στο φως. Θέλεις δεν θέλεις. Δεν το ευχαριστήθηκα το πανηγύρι. Δεν το έζησα. Δεν το ζήσαμε. Φταίει που νοικοκυρευτήκαμε. Εμείς που ζήσαμε την ελευθερία και την αγάπη εκεί στις παρυφές του λόφου στον Άγιο Βασίλη. Σε μια «Ανοικοκύρευτη εκκλησία», της χαράς και του παιχνιδιού, πραγματικό καταφύγιο παραδείσου στα γήινα...
Κώστας Ζουρδός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου