Μες το στόμα μου κρατάω δηλητήριο
και της γλώσσας το λουκέτο ξεκλειδώνω
βγάζει πίσσα της ψυχής το καθαρτήριο
τα πλευρά σου με μια λόγχη εγώ καρφώνω
Είμαι τόσο αμαρτωλός που μοιάζω μ άγιο
μα θυσία στο βωμό σου δε θα γίνω
δεν υπάρχει θησαυρός μες το ναυάγιο
κι η ζωή δεν παίρνει μπρος με ένα κρίνο

Άρχοντα, θεέ σε κλιμακτήριο
απ το θρόνο σου η αλήθεια πόσο απέχει
Ποιος βαράει νυσταγμένα σιωπητήριο
ποιος καβάλησε το άρμα σου και τρέχει