« Πρόβλημα σου »

 Της ΝΑΥΣΗ ΙΕΣΣΑΙ-ΚΑΣΙΜΑΤΗ

Κάποτε το πρόβλημα, βρισκόταν μόνο στο τετράδιο του μαθητή. Λυμένο ή άλυτο. Κάποτε το πρόβλημα, ήταν κουβέντα, μόνο στα μαθητικά χείλη. Έλυσες το πρόβλημα; Όχι; Ούτε και γώ… πάμε στον τάδε  μήπως το’ χει λύσει; ή Έλα να σου δείξω, να το λύσεις… Και η λύση του προβλήματος, κυκλοφορούσε απ’ τον ένα στον άλλο. Ο ένας, αντέγραψε τη σωστή λύση. Α άλλος το διόρθωνε. Και κάποιος το συμπλήρωνε. Το πρόβλημα ήταν πρόβλημα όλης της τάξης.  Έτσι το’ ζησα στα μαθητικά μου χρόνια. Δεν ξέρω τις δικές σας εμπειρίες.

Ξαφνικά, το πρόβλημα μπήκε στο καθημερινό λεξιλόγιο. Ανεξέλεγκτα και άκριτα. Το χρειάστηκαν, φαίνεται, οι καινούργιες διαθέσεις μας, απέναντι στον συνάνθρωπο! Είσαι λίγο άκεφος; Ακούς ένα ξερό: Έχεις πρόβλημα; Αν εκφράσεις κάποια αντίρρηση, για ένα θέμα, ακούς πάλι: Εσύ τι θές; Έχεις πρόβλημα; Πας να συμβουλεύσεις, να βοηθήσεις και σου ρίχνουνε ένα: Αυτό είναι δικό μου πρόβλημα…Ο εστί μεθερμηνευομένον, μην ανακατεύεσαι στη ζωή μου…Πρόβλημα και προβληματικός. Προβληματισμός και προβληματισμένος, είναι λέξεις χαρακτηριστικές της νέας νοοτροπίας, των διαθέσεων και του χάους, που κυριαρχεί στις ανθρώπινες σχέσεις. Κι όσο επαναλαμβάνουμε, τις διασπαστικές αυτές εκφράσεις, τόσο καλλιεργούμε και παγιώνομε, διαθέσεις αποξένωσης από τον συνάνθρωπο.

Εκεί όμως, που είναι εντελώς απαράδεκτο αλλά και επικίνδυνο, να κυκλοφορούν οι σχετικές εκφράσεις, είναι ο χώρος της οικογένειας. Πως τις αφήσαμε να διαβούνε, το κατώφλι του σπιτιού μας; Ζητάει κάποιος, να συζητηθεί ένα γεγονός. Μια κατάσταση. Να βρεθεί λύση, σ’ ένα στενόχωρο θέμα, που είτε τον αφορά προσωπικά, είτε έχει σχέση με την όλη οικογένεια. Και παίρνει ξεκομμένη την απάντηση σαν μια πόρτα που βροντά και κλείνει κατάμουτρα: «Πρόβλημα σου»… ο εστί και πάλι μεθερμηνευόμενον, δεν με ενδιαφέρεις…κοίτα να βρεις τη λύση μόνος σου κι εμένα μη με σκοτίζεις…δεν με νοιάζουν τα δικά σου…Πρόβλημα σου, λοιπόν…Πόσο αντιανθρώπινη, αλαζονική και διαλυτική έκφραση!

Αλλά, αδελφέ μου, δεν ζούμε μαζί; Απ’ το ίδιο κακό δεν κινδυνεύουμε; Τις ίδιες χαρές δεν προσδοκάμε; Πως αφήσαμε να ξεχαστούν, χιλιάδων χρόνων σοφές ρήσεις, που ενώνουν τις καρδιές; Γιατί λησμονήσαμε, πως αδελφός βοηθούμενος από αδελφό, γίνονται κι οι δύο ισχυροί, σαν μια οχυρωμένη πόλη; Αδελφέ μου, στο πείσμα των καιρών, έλα με νύχια και με δόντια να παλέψουμε, για να πετάξουμε έξω από το σπίτι μας, το: πρόβλημα σου…Γιατί, αδελφέ μου, σε βεβαιώνω, το δικό σου πρόβλημα, είναι και δικό μου…

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Μάρτιο του 1992

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός