…Σαν το μικρό Χριστό

                                             Του Φιλόλογου Κωνσταντίνου Γανωτή

Παιδιά της πόλης, παιδιά του κόσμου, παιδιά που μοιάζετε με τις μανάδες και με τους πατεράδες σας, παιδιά που μοιάζετε όμως και με το Χριστό… Το μικρό Χριστό, που τον προανήγγειλαν οι Προφήτες, τον ελαχτάρησεν η ανθρωπότητα, τον δοξολόγησαν οι άγγελοι, τον θαύμασαν οι ποιμένες, τον επροσκύνησαν οι Μάγοι… Το μικρό Χριστό, που πάγωσε η χιονισμένη νύχτα, τον ταλαιπώρησε η φτώχια, τον κατεδίωξε ο Ηρώδης, τον βασάνισε η ξενιτιά και ο φόβος…Παιδιά της σημερινής κοινωνίας μας, παιδιά των άδειων σπιτιών, παιδιά ραγισμένων οικογενειών, παιδιά, που μεγαλώνετε ανάμεσα σε ένοχα μάτια, παιδιά θεατές της παγκόσμιας αισχρότητας, της παγκόσμιας αθλιότητας, της παγκόσμιας αγριότητας, παιδιά που μοιάζετε με τους γονείς σας, αλλά μοιάζετε τόσο πολύ και με το μικρό Χριστό…

…Το μικρό Χριστό, που νωρίς στερήθηκε τον πατέρα, κι όταν μεγάλος κρεμόταν στον Σταυρό, η μητέρα του κοίταζε ανήμπορη να τον βοηθήσει, που οι φίλοι του τον πρόδωσαν, τον αρνήθηκαν, τον άφησαν στην επιθανάτια αγωνία του και έφυγαν…

Παιδιά της εποχής μας, πόσο μα πόσο μοιάζετε με το μικρό Χριστό και πόσο σας στολίζει αυτή σας η ομοιότητα! Κι έτσι όπως του μοιάζετε, σας αξίζει θαρρώ, να σας μιλήσω γι αυτόν. Λοιπόν, ακούστε με. Ένα βρέφος αδύνατο γεννήθηκε στη Βηθλεέμ μέσα σε απερίγραπτη φτώχεια, ένα βρέφος που είχε πατέρα τον Θεό και μητέρα μια κόρη παρθένο, την Μαρία. Και πότε γεννήθηκε;…Γεννήθηκε κι ο κόσμος κατάλαβε πως αυτό το βρέφος είναι ο Υιός του Θεού και σταμάτησε να μετράει το χρόνο, άρχισε τότε ένα καινούργιο μέτρημα.

Και τι άλλαξε στη ζωή του κόσμου τόσο πολύ; Ως τότε η φτώχεια ήταν κατάρα. Τώρα η φτώχεια είναι αρετή απαραίτητη, δόξα και τιμή γι αυτόν που μοιάζει με το φτωχό βρέφος της Βηθλεέμ. Ως τότε η αμαρτία ήταν αναπόφευκτή και η τιμωρία σε όλους αμετάκλητη. Τώρα η αμαρτία εξευτελίστηκε και η συγνώμη εκάλυψε και έκρυψε κάθε ενοχή. Με τη γέννηση του θείου βρέφους όλα ξαναγεννιούνται μέσα από την καινούργια κτίση, που είναι το νερό του βαπτίσματος. Και το νερό του αγιασμού καθαρίζει και αγιάζει όλη τη φύση. Όσοι γεννιούνται από την μάνα τους, γέρνουν κάποτε στη γή και γίνονται χώμα. Όσοι όμως γεννιούνται από την Εκκλησία με το βάπτισμα, γέρνουν κάποτε στην αγκαλιά της Εκκλησίας, που είναι η νύμφη του Χριστού αθάνατη και αγέραστη και το νανούρισμα της κρατάει αιώνια. Με το θείο βρέφος δηλαδή καταργήθηκε ο θάνατος και η σάρκα μας περιμένει Ανάσταση. Το ίδιο και ο κάθε πόνος περιμένει τη χαρά, ή κάθε αδικία δικαιοσύνη, ή κάθε λύπη παρηγοριά.

Και ποιοι μπορούν να το πιστέψουν όλα αυτά; Μπορούν τα παιδιά, όταν μένουν παιδιά. Μπορούν οι φτωχοί όταν ευχαριστούν για την φτώχια τους, μπορούν οι ταπεινοί, όταν διψούν για ταπείνωση, μπορούν οι μετανοημένοι που κλαίνε για τις αμαρτίες τους, μπορούν οι τολμηροί που κοινωνούν Σώμα και Αίμα Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον. Γι αυτό δοξολόγησαν οι άγιοι άγγελοι: « Δόξα εν υψίστοις  Θεό και επί γης Ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία». Γι αυτό εθαύμασαν οι ταπεινοί ποιμένες. Γι αυτό επροσκύνησαν οι τολμηροί Μάγοι εξ Ανατολών που είδαν το αστέρι του στον ουρανό και ξεκίνησαν να το εύρουν. Γι αυτό εχάρηκε η ταπεινή Μαρία. Γι αυτό απόρησε ο δίκαιος Ιωσήφ.

Γι αυτό και εσείς παιδιά μου, αν πετάξετε από επάνω σας ό,τι σας κάνει να μην είστε παιδιά, αν πάψετε να ονειρεύεστε πλούτη και δόξες, αν πείτε στον γέροντα όλες τις αμαρτίες σας, αν έχετε πάντα στα μάτια σας την Παρθένο Μαρία, τότε θα πιστέψετε στο υπέροχο αυτό  μυστικό, ότι γεννήθηκε ο Θεός πάνω στη γη και κάθε δάκρυ και κάθε πόνος χρυσά θα πληρωθούνε με τη χαρά του Παραδείσου.

Χριστός γεννάται, λοιπόν δοξάσατε.

Χριστός εξ ουρανό απαντήσατε.

Χριστός επί γης υψώθητε.

Άσατε το Κυρίο πάσα η γη

και εν ευφροσύνη ανυμνήσατε λαοί,

 ότι δεδόξασται.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Δεκέμβριο του 1992.

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός