Αντίσταση στο Παρίσι…

Μπήκαμε για τα καλά στον μήνα Νοέμβριο και σίγουρα από εδώ και πέρα, τα δημοσιεύματα, τα κείμενα και οι διχογνωμίες θα στραφούν γύρω από την χούντα των Συνταγματαρχών και στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Νομίζω πως έχουν ειπωθεί πολλά από ανθρώπους που έζησαν τα γεγονότα και γράφανε την ιστορία. Μακριά από κόμματα, ιδεολογίες και στερεότυπα θέλω να τονίσω με το κείμενο μου την περίεργη ιδιοσυγκρασία που έχουμε εμείς οι έλληνες. Και τον περίεργο τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Θα αναφέρω το πρόγραμμα της καθημερινότητας δύο αντιστασιακών έτσι όπως το περιγράφουν οι ίδιοι. Δεν έχει σημασία ποιοι είναι μπορεί και να τους καταλάβετε. Αλλά και αν δεν συμβεί αυτό δεν επηρεάζει τα γραφόμενα.

Όταν ξεκίνησε η Χούντα των Συνταγματαρχών μπήκαν στο σπίτι γνωστού πολίτικου αλλά δεν τον βρήκαν εκεί και δεν τον συνέλαβαν. Εκείνος δραπέτευσε στο Παρίσι και μετά από λίγο καιρό έφτασε εκεί η μεγάλη του οικογένεια. Το καθημερινό του πρόγραμμα στο Παρίσι ήταν: ξύπναγε το πρωί στις 9:00 και διάβαζε τον πρωινό τύπο, αγγλιστί. Μετά το πρωινό,  του πήγαινε  σε πολυτελές καφέ του Παρισιού και μαζί με άλλους αντιστασιακούς από την Ελλάδα, πολιτικούς, καλλιτέχνες, διανοούμενους συζητούσαν για την κατάσταση στην πατρίδα. Το μεσημέρι μετά το φαγητό υπήρξε η σιέστα ξεκούρασης και αναπλήρωσης των δυνάμεων. Το απόγευμα καφές και συνάντηση στα σπίτια πάντα με αντιστασιακούς για χαρτάκι και συζήτηση. Όταν τελείωσε η δικτατορία, ο εν λόγο πολιτικός μετά από λίγα χρόνια, έγινε Πρωθυπουργός και τα μέλη της οικογένειας του τα  ψηφίζουμε χρόνια τώρα για διάφορα αξιώματα. Για να τιμήσουμε την αντιστασιακή του δράση είναι πολύ πιθανό να εκλέξουμε Πρωθυπουργό και τον γιό του.

Ο νεαρός φοιτητής κατέβηκε για να σπουδάσει από το ορεινό χωρίο του και να ξεφύγει από την δύσκολη αγροτική ζωή. Μπήκε σε παρέες με έντονες ανησυχίες χωρίς να ενταχθεί σε κάποιο κόμμα. Σε κάθε πορεία ειρήνης και αγώνα ήταν μέσα. Την νύχτα που ξεκίνησε η χούντα των Συνταγματαρχών κοιμόταν ατάραχος στο υπόγειο δωματιάκι του. Οι ασφαλίτες έσπασαν την πόρτα και τον οδήγησαν στα κρατητήρια της ΕΑΤ-ΕΣΑ. Κάποιος συμφοιτητής του τον είχε καταγγείλει ως επικίνδυνο για την ασφάλεια και την ευημερία της πατρίδας. Το καθημερινό του πρόγραμμα στο κολαστήριο ήταν: Κάθε πρωί αχάραγα οι ασφαλίτες έμπαιναν μέσα στο κελί και τον σάπιζαν στο ξύλο για κάνα δίωρο μέχρι να εξαντληθούν. Μέχρι να ανακτήσει έστω και λίγο τις δυνάμεις του ο φοιτητής έφτανε μεσημέρι. Το μεσημέρι του πετούσαν ένα ψωμί που για να φας τα φρύγανα του έπρεπε να το τρυπήσεις με κομπρεσέρ και μια απαίσια σούπα που την πετούσαν στο πάτωμα, που έπρεπε να την φας χωρίς κουτάλι και που το πολύ της αλάτι σου έκαιγε τα σωθικά. Και όλα αυτά χωρίς μια σταγόνα νερό. Μετά το εξαίσιο δείπνο ο φοιτητής προσπαθούσε να κοιμηθεί αλλά κάθε δέκα λεπτά οι δεσμοφύλακες άνοιγαν το παραθυράκι της πόρτας και κοίταζαν αν είναι μέσα φωνάζοντας δυνατά το όνομα του διατάζοντας τον να σηκωθεί όρθιος. Το απόγευμα ξεκινούσε η ατελείωτη ανάκριση που διαρκούσε μέχρι το βράδυ. Απανωτές ερωτήσεις και πολλές γροθιές και κλοτσιές. Το βράδυ για φαγητό του πετούσαν το γνωστό μπετόν ψωμί και ένα ποτήρι νερό που αν το έπινες ήταν σαν να έπινες μέρος από τον υδάτινο πλούτο της θάλασσας του Σαρωνικού. Την νύχτα ένας σκοπός κάθε λίγο και λιγάκι χτυπούσε τον υποκόπανο του όπλου στην πόρτα του κελιού με δύναμη για να χαλάσει τον αβάστακτο ύπνο. Όταν τελείωσε η δικτατορία, ο φοιτητής  σχεδόν μισότρελος επέστεψε στο σπίτι των ηλικιωμένων γονιών του στο ορεινό χωρίο και κάθε μέρα ροβολούσε με τα πρόβατα σαν ξωτικό στα βουνά και στα λαγκάδια. Κάποιο πρωί τον βρήκαν κρεμασμένο σε μια ελιά από τα χαλινάρια του αλόγου. 

Μην ψάχνετε να βρείτε τα ονόματα των δύο αυτών πρωταγωνιστών όπως σας είπα στην αρχή. Τις ιστορίες της έβγαλα από το μυαλό μου. Στην Ελλάδα δεν γίνονται αυτά, δεν ζούμε με τους μύθους. Δεν καταπίνουμε ότι μας πλασάρουν οι άλλοι. Δεν υποκύπτουμε στα κατασκευασμένα είδωλα. Υπάρχει αξιοκρατία και μπορείς να φτάσεις ψηλά. Γι αυτό ας βουλιάξουμε στον καναπέ περιμένοντας τον Πορφυρογέννητο. Η μάλλον ξέχασα μπορούμε να γίνουμε εμείς Πορφυρογέννητοι, αλλά δεν το θέλουμε.Έτσι δεν είναι; Που να μπλέκεις τώρα…

Κώστας Ζουρδός