Δύο λόγια αγάπης ήθελα να γράψω αλλά δεν φτάνουν! Μια στιγμή έστω να μοιραστώ αλλά τι να πρωτοθυμηθώ; Ήσουν σε όλες εκεί. Και στις μικρές και στις μεγάλες. Και στις χαρούμενες και στις ευχάριστες. Και στα σφάλματα και στις λίγες ανατάσεις. Πάντα πρόθυμα διαθέσιμος και ποτέ επικριτής. Ανοίγοντας το κουτί των αναμνήσεων και διατρέχοντας μόνο τα ελάχιστα σε θυμάμαι εγώ 7χρονός και μικροκαμωμένος και εσύ θεόρατος πίσω από το γραφείο του πνευματικού κέντρου να με υποδέχεσαι στο κατηχητικό. Σε θυμάμαι στο ίδιο γραφείο να μου παραδίδεις την σκυτάλη για να "ανοίξεις δρόμους" στην Κάρπαθο. Σε θυμάμαι να ευλογείς το Γάμο μου, τον γιό μου, τις σπουδές μου, τις επαγγελματικές μου ανησυχίες. Να με τραβάς από τον προσωπικό βούρκο και να με περιμένεις πάντα με πλατιά αγκαλιά και χαμόγελο είτε μέσα από τις τηλεφωνικές γραμμές είτε στην Παπανικολή 1, στο σπίτι σου. Θυμάμαι, αλήθεια πως θα μπορούσα να ξεχάσω, όταν ο γιατρός μου έλεγε πως ο πατέρας μου από στιγμή σε στιγμή θα φύγει από τη ζωή και εγώ αγωνιούσα για τις αντιδράσεις μου και τους φόβους μου και εσύ να με καθησυχάζεις: "Θα με πάρεις τηλέφωνο όταν φύγει για να προσευχηθώ! Ότι ώρα και να είναι"! Και ήσουν εκεί και έφυγε γαληνεμένος. Θυμάμαι με τον ίδιο τρόπο που κέρδισες εμένα για τον Χριστό, να κερδίζεις το γιό μου. Και πόσα ακόμα έχω να θυμάμαι και εύχομαι ο Θεός να δώσει και άλλα πολλά, αμέτρητα.
Γιορτάζεις αύριο. Με τον τρόπο που οι μοναχοί ξέρουν να γιορτάζουν, τον μοναδικό τρόπο. Λειτουργικά! Πολύχρονος Γέροντα. Αυτά είναι ίσως τα μόνα αληθινά λίγα λόγια αγάπης που ταιριάζουν στην περίπτωση και το έκανες σε όλους μας: Εκεί που οι άλλοι μας φώναζαν «βάλε φρένα» εσύ ζωγράφιζες στις πλάτες μας φτερά!!!.....Χρόνια Πολλά....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου