Συνέπεια στη ζωή...

 Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Ένα από τα λυπηρά χαρακτηριστικά της εποχής μας είναι η ασυνέπεια, την οποία πολλοί εμφανίζουν στη ζωή τους. Άνθρωποι με ορθές πεποιθήσεις υπάρχουν πολλοί, με ορθό όμως βίο ελάχιστοι. Λίγοι είναι  αυτοί που έχουν θεωρητικές υλιστικές περί ζωής αντιλήψεις, πάμπολλοι όμως υλιστικές στην πράξη. Το καλό αναγνωρίζεται απ’ όλους, εφαρμόζεται όμως από λίγους. Την τιμιότητα, την ηθική, την ειλικρίνεια, τη σωφροσύνη, την ευθύτητα, τις αρετές γενικά, τις εγκωμιάζουν πολλά χείλη, τις εφαρμόζουν όμως λίγες καρδιές. Και οι Χριστιανοί μας στα λόγια και τη θεωρητική πίστη είναι πολλοί. Οι πλείστοι, αν τους ρωτούσε κανείς, θα απαντούσαν με καύχηση: «Είμαι χριστιανός ορθόδοξος». Πόσων όμως η καθημερινή βιωτή αποτελεί και ενσάρκωση της πίστεως τους; Η απάντηση δεν είναι δυστυχώς κολακευτική. Και λοιπόν; Τι θα γίνει; Μια είναι η λύση του προβλήματος. Όλοι όσοι θέλουν να μην παίζουν με την ευτυχία του εαυτού τους, αλλά και με την ευτυχία του κοινωνικού συνόλου, πρέπει να αναλάβουν μια ιερή εκστρατεία εναντίον του ασυνεπούς εαυτού τους. Κυρίως πρέπει να καθίσουμε τον εαυτό μας στο «σκαμνί» και να λάβουμε την ηρωική απόφαση να παρουσιάσουμε εφεξής συνέπεια βίου και πεποιθήσεων.

Βέβαια, αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς θυσίες. Η συνεπής συμμόρφωση της ζωής μας προς τις ορθές χριστιανικές πεποιθήσεις θα απαιτήσει θυσία πολλών πραγμάτων. Θυσία συμφερόντων, τα οποία δύσκολα απαρνούμεθα, θυσία γούστων και προτιμήσεων, θυσία ευμάρειας και καλοζωίας, θυσία εγωισμού. Αλλά αυτή η θυσία, όσο δύσκολή και αν φαίνεται, έχει ως επακόλουθο μια εσωτερική ψυχική ευφροσύνη και χαρά, που είναι κατ’ ουσίαν καρπός της πραγματικής εναρέτου ζωής. Επίσης για να επιτευχθεί αυτή η συνέπεια, θα πρέπει ο πιστός χριστιανός να υποβληθεί σε συνεχή αγώνα. Αγώνα καθυποτάξεως του κακού του εαυτού του, αγώνα εμπεδώσεως των αληθειών της πίστεως του, αγώνα εκριζώσεως των ελαττωμάτων και των αμαρτωλών του συνηθειών. Ο αγώνας αυτός, ο απολύτως απαραίτητος για μια συνεπή χριστιανική ζωή, θα τον απαλλάξει από την αγωνία της ασυνέπειας. Γιατί είναι γεγονός ότι ο μη αγωνιζόμενος αγωνιά. Αλλά η ασυνέπεια αυτή θα γίνει πραγματικότητα όταν ο χριστιανός, μαζί με το πνεύμα της θυσίας και τη διάθεση του αγώνα, κάνει ειλικρινή προσπάθεια στενότερου συνδέσμου με τον Κύριο, χωρίς τον οποίο ο άνθρωπος «ου δύναται ποιείν ουδέν» όταν γίνει το κλήμα το συνδεδεμένο και προσκολλημένο στην άμπελο, τον Χριστό, τότε θα λαμβάνει χυμούς και θα καρποφορεί.

Συνέπεια λοιπόν στη ζωή μας, αν θέλουμε να είμαστε όχι μόνο κατ’ όνομα χριστιανοί ή και απλώς καλοί άνθρωποι. Συνέπεια πέρα ως πέρα σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας, από τις μεγαλύτερες ως τις πλέον λεπτομερειακές. Συνέπεια στο κατάστημα. Όταν με ψεύδη προσπαθείς να ελκύσεις πελατεία, να παρουσιάσεις το κακής ποιότητος ως αρίστης, για να εξαπατήσεις τον αφελή, τότε είσαι συνεπής; Όχι άλλο Ευαγγέλιο στην εκκλησία και άλλο στην επιχείρηση. Όχι έξω χριστιανός και στο κατάστημα εκμεταλλευτής. Έτσι εκθέτεις τον εαυτό σου και ενώπιων του Θεού και ενώπιων εκείνων που σε γνωρίζουν. Συνέπεια στο εργοστάσιο. Όταν το δικό σου βαλάντιο εξογκώνεται σε βάρος των εργατών σου, στους οποίους δεν παρέχεις το κανονικό πρέπον, είσαι ασυνεπής. Όταν παράγεις κακής ποιότητος προϊόντα, τα οποία διαφημίζεις ως εκλεκτά, είσαι ασυνεπής. Όταν μετέρχεσαι μέσα αθέμιτα για να εξαπατήσεις το Δημόσιο, να καταχρασθείς τον συνέταιρο, να κερδίσεις παράνομα, είσαι ασυνεπής.

Συνέπεια στην οικογενειακή ζωή. Ως σύζυγος, ως γονεύς, ως μέλος της οικογένειας, τις σχέσεις τους με τους άλλους πρέπει να διέπει ο νόμος του Ευαγγελίου και όχι οι δικές σου ιδιοτροπίες, οι αυθαιρεσίες σου, οι δικοί σου εγωισμοί και οι προτιμήσεις σου οι προσωπικές. Πρέπει να σεβασθείς και την προσωπικότητα και τα δικαιώματα των άλλων, για να είσαι συνεπής. Συνέπεια, με δύο λόγια, χρειάζεται σε όλες τις εκδηλώσεις της ατομικής, οικογενειακής και κοινωνικής μας ζωής.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Ιούνιο - Ιούλιο του 1994

 Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός