"Απόδοτε τω την τιμήν την τιμήν"

Του Αθανάσιου Β. Αβραμίδη Επικ. Καθηγητή Ιατρικής – Καρδιολόγου – Παθολόγου

 Μήπως όμως φταίμε και εμείς, Δεσπότη μου;

Γιατί λέω…"Δεσπότη μου"; Μα ακριβώς επειδή δεσπόζει εδώ και είκοσι χρόνια στην περιοχή, την οποία ποιμαίνει με την προσωπικότητα του και το πολύπλευρο έργο του. όχι δε μόνον στην περιοχή Πειραιώς και Φαλήρου αλλά και πέραν αυτής, ως φάρος Τηλαυγής ανά το Πανελλήνιων. Είκοσι είναι και τα χρόνια, που με κάλεσε κοντά του και νομίζω ότι δικαιούμαι, τουλάχιστον για το θέμα του παρόντος, να έχω γνώμη.

Η γνωριμία μας

Ήταν η πρώτη μάλλον Πρωτοχρονιά του ως Μητροπολίτου Πειραιώς και Φαλήρου, και είχε κληθεί για το «κόψιμο της πίττας» και να ευλογήσει «τον νέον ενιαυτόν της χρηστότητας Του» στο Τζάνειο Νοσοκομείο Πειραιώς. Του συνέστησαν τους διάφορους διευθυντές του νοσοκομείου και ανάμεσα στους άλλους εγνώρισαν και εμένα στον Σεβασμιώτατο. Δεν γνωριζόμασταν πριν, αν και κάπου είχαν συναντηθεί τα βήματα μας σε μια κοινή πορεία, στα φοιτητικά μας χρόνια.

Η ευαισθησία του στο «θέμα»

Σε λίγες εβδομάδες με κάλεσε στο γραφείο της Μητροπόλεως μαζί με τον καλό φίλο και από τότε συνεργάτη του, τον Κ. Λαλαούνη. Από τότε ο Σεβασμιώτατος «είχε πιάσει» το θέμα των ναρκωτικών. Το έβλεπε να έρχεται απειλητικό και στον τόπο μας. Άκουγε και το βουητό της καλπάζουσας επελεύσεως του. Και κινήθηκε. Μου ζήτησε να του ετοιμάσω μια σειρά ομιλιών για τα ναρκωτικά. Και τις ήθελε…τώρα!...Hic et nunc, «εδώ και τώρα»…διότι έπρεπε να προλάβουμε πριν το κακό μπει στα Σχολεία. Ομιλίες για τους μαθητές των Σχολείων. Και…πριν από το Πάσχα, ενώ ήδη είχε μπει η Μεγάλη Σαρακοστή. Ζήτησα πίστωση χρόνου, για να δω αν θα μπορούσα να ανταποκριθώ. Και όταν μετά 15 μέρες ξανασυναντηθήκαμε, του είπα ότι «δεν γίνεται». Διότι στο μεταξύ είχα ψάξει για βιβλιογραφία, ώστε να του προσφέρω ντοκουμενταρισμένα στοιχεία. Σκέτη απελπισία όμως παντού. Κάποιες σελίδες μόνο στο παλαιό βιβλίο Φαρμακολογίας του Καθηγητή Γ. Ιωακείμογλου. Και…μία αράδα μόνον για το χασισέλαιο στη φαρμακολογία του καθηγητή Δ. Βαρώνου, που έλεγε ότι το «χασισέλαιο υπάγεται στα ψευδαισθησιογόνα». Είχε δε αστερίσκο στη λέξη «χασισέλαιο» και στην υποσημείωση έγραφε: «Δεν γίνεται λόγος περί αυτού, διότι δεν έχει καμία φαρμακολογική εφαρμογή στην ιατρική». Αυτά βρήκα μόνον.

Ο Σεβασμιώτατος όμως επέμενε. Και με το «δίκιο του». Αλλιώς…πως θα ήταν και «Δεσπότης». Έτρεξα λοιπόν «δεξιά – αριστερά», όπου μου υπέδειξαν ότι μπορώ να βρω «στοιχεία». Στην βιβλιοθήκη του Βρετανικού Συμβουλίου, που είχε «ειδικό τμήμα», όπως μου είπαν, δεν υπήρχε πλέον τίποτα ύστερα από την πυρπόληση της κατά τα γεγονότα του εξανδραποδισμού του Ελληνισμού της Κωνσταντινουπόλεως, μερικά χρόνια πριν. Στην αμερικάνικη βιβλιοθήκη βρήκα κάτι λίγα σχετικά με τη μαριχουάνα από τις ακροάσεις της Επιτροπής του Κογκρέσου, ύστερα από μια διεθνή έρευνα. Άρχισαν όμως να καταφθάνουν και άρθρα από τις βιβλιοθήκες των νοσοκομείων, από τα οποία πέρασα κατά την πενταετή παραμονή μου στις Η.Π.Α. Έτσι προέκυψε το πρώτο φυλλάδιο για την «Μαριχουάνα», το οποίο η Μητρόπολη Πειραιώς τύπωσε σε 10.000 αντίτυπα και διένειμε στους μαθητές των Σχολείων της περιοχής της.

 Το υπόλοιπο από το υλικό, που συγκεντρώθηκε, τακτοποιήθηκε σε κατηγορίες θεματολογίας για άλλα έξι φυλλάδια. Όμως δεν υπήρξε συνέχεια και τότε ακολουθήθηκε η υπόδειξη του Κ. Λαλαούνη, φίλου και συνεργάτου του Σεβασμιωτάτου, για έκδοση βιβλίου. Έτσι προέκυψε «η Αλήθεια για τα Ναρκωτικά», εκδόθηκε «δι’ ιδίων» και μοιράσθηκε αφειδώς, ώστε να προκύψει η ανάγκη μέσα σε τρεις μήνες για μια δεύτερη έκδοση, σε αρκετές χιλιάδες αντίτυπα και πάλι. Ακολούθησε και 3^η και 4^η έκδοση. Δημοσίευση άρθρων, ομιλίες ανά το Πανελλήνιο και στην Κύπρο, που συνολικά ξεπέρασαν τις 15 εκατοντάδες, ραδιοφωνικές ομιλίες και συνεντεύξεις, τηλεοπτικές παρουσιάσεις. Και έκδοση νέων βιβλίων. Και ενός που χαρακτηρίσθηκε ως «εγκυκλοπαίδεια» για τα ναρκωτικά. Ήταν η 3^η του έκδοση του: «Η απομυθοποίηση των ναρκωτικών…και με ελπίδα»....


Απόσπασμα από το άρθρο με τίτλο "Απόδοτε τω την τιμήν την τιμήν", που δημοσιεύθηκε στο Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Ιούλιο - Αύγουστο του 1998.

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός