Η «μουτζουρωμένη» εικόνα του Χριστού!

Του Κώστα Ζουρδού, θεολόγου

Ένα πρωί ένας κληρικός ξεκίνησε από το σπίτι του για την Εκκλησία. Ένα μουντό πρωινό σαν όλα τα άλλα. Αφού έκανε λίγα μέτρα εμφανίστηκε μπροστά του ένας «βιαστικός Χριστός»! Ένας νέος σωστό ερείπιο τσακισμένος από τις βελόνες και τις εξαρτήσεις της εφήμερης ευχαρίστησης. Του ζήτησε χρήματα χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ο κληρικός από επαγγελματική ευσυνειδησία, από συνήθεια, από ποτισμένο ιερατικό γονίδιο σκέφτηκε να αρχίσει το κήρυγμα αλλά κάτι μέσα του τον σταμάτησε. Έβγαλε από την τσέπη του ένα χαρτονόμισμα και προτού το ακουμπήσει στο προτεταμένο χέρι του νεαρού έσκυψε και του το φίλησε. Ο νεαρός τινάχτηκε σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα! «Μα σε εμένα βρήκατε να φιλήσετε το χέρι. Γιατί το κάνατε αυτό πάτερ;». «Δεν το έκανα για εσένα αλλά για την μουτζουρωμένη εικόνα του Χριστού που έχεις μέσα σου. Προσπάθησε να την καθαρίσεις». Του αποκρίθηκε ο Ιερέας και οι δρόμοι τους χώρισαν. Δύο μήνες μετά ο Ιερέας με την βοήθεια των συνεργατών του στόλιζαν το Ναό για την περίοδο των Χριστουγέννων που ξεκινούσε. Ξαφνικά μια μαυροφορεμένη ηλικιωμένη γυναίκα κρατώντας σφιχτά με τα δύο της χέρια στο στήθος μια φωτογραφία μπήκε στο Ναό. Αφού ασπάστηκε τις περισσότερες εικόνες με ευλάβεια και δάκρυα στα μάτια κατευθύνθηκε προς τον Ιερέα. «Πατέρα θέλω να κάνετε μια προσευχή για το παιδί μου που πριν λίγες μέρες αναχώρησε για τους ουρανούς»! Του είπε και τα μάτια της πλημμύρισαν από δάκρια ενώ ταυτόχρονα του έδειξε τη φωτογραφία που κρατούσε στο στήθος της και εικόνιζε το παιδί της. Ο Ιερέας μόλις και μετά βίας στάθηκε στα πόδια του αντικρίζοντας το νέο που πριν λίγους μήνες είχε συναντήσει. «Πως έφυγε το παιδί σας κυρία μου;» Με πολύ κόπο κατάφερε να της αποκριθεί. «Όπως το περιμέναμε. Στα σκαλιά του ερειπωμένου παλιού αρχοντικού κουλουριασμένος σαν  μωρό με μια σύριγγα για προσκέφαλο».

Κουλουριασμένος σαν το Χριστό στη φάτνη. Με την εικόνα του ξεμουτζουρωμένη και καθαρή. Γιατί ο Χριστός δεν λογαριάζει  τις αρνήσεις αλλά τις επιστροφές. Δεν του αρέσει η τελειότητα αλλά η αδυναμία που ξεπερνιέται. Δεν παίρνει πίσω την αγάπη του όσο κι αν ο άνθρωπος την αποστρέφεται. Πλησίαζαν Χριστούγεννα! Με έναν θάνατο που σαν γέννα μοιάζει. Με μια γέννα που νικάει το θάνατο. Με έναν  ανθρώπινο «μουτζουρωμένο» Χριστό και με έναν αληθινό Χριστό που νικά! Και που στα δύο πρόσωπα ο ίδιος πάντα Χριστός είναι!....