Αναμνήσεις!....Τα πρώτα βήματα!…

Του Μακαριστού Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου 

Α! ΜΕΡΟΣ

Στην ηλικία τον ογδόντα ετών και ενώ εφησύχαζε στην Παιανία Αττικής, στις Κατασκηνωτικές εγκαταστάσεις της Μητροπόλεως Πειραιώς, ο Μακαριστός Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος άρχισε να καταγράφει τις μεγάλες στιγμές της ζωής του με τίτλο αναμνήσεις. Μέσα από τον γλαφυρό του λόγο γνωρίζουμε μια εποχή και μαθαίνουμε τους αγώνες και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε για να πραγματοποιήσει το σπουδαίο του έργο!

" Όταν διάβασα το βιβλίο «Μετάνοια» του π. Σεραφείμ Παπακώστα, είδα ότι η αρχή και η βάση της πνευματικής ζωής είναι η μετάνοια και η εξομολόγηση. Που όμως να πάω να εξομολογηθώ; Στην πατρίδα μου, το Βαρθολομιό, που με είχαν στείλει οι γονείς μου δύο φορές για εξομολόγηση, ο ιερέας είχε δίπλα του μια καρέκλα με ένα δίσκο και κάθε εξομολογούμενος έριχνε τον οβολό του. Αυτό είχε κάνει χείριστη εντύπωση στην παιδική μου ψυχή. Ήθελα να βρω κάποιον πνευματικό σεβαστικό και ευσεβή. Εν τω μεταξύ είχα προσηλυτίσει στον νέο δρόμο της ζωής και τον παιδικό μου φίλο Δημήτριο Κοντογιάννη, πατέρα του σημερινού βουλευτή Γεώργιου Κοντογιάννη. Του είπα εκεί που παίζαμε: « Δεν γινόμαστε και εμείς θρησκευτικοί άνθρωποι κοντά στην Εκκλησία;». αμέσως μου είπε «ναι»! Έτσι ό,τι βιβλίο διάβαζα εγώ, του το έδινα να διαβάσει και εκείνος. Και φωτίστηκε με την χάρη του Θεού αμέσως. Ζητούσαμε και οι δύο μαζί έναν ευσεβή εξομολόγο. Είχε φήμη τότε του καλού εξομολόγου ο ιερέας ενός χωριού κοντά στο Βαρθολομιό, που λέγεται Τρουμπέ. Αποφασίσαμε να πάμε εκεί. Πήγαμε ένα απόγευμα, μα ο νεωκόρος μας είπε ότι ο ιερέας ήταν στο χωράφι και θα ερχόταν αργότερα. Όταν έπειτα ήλθε και τέλεσε τον Εσπερινό, τον πλησιάσαμε δειλά-δειλά και του ζητήσαμε να εξομολογηθούμε. Μας έβαλε γονατιστούς να εξομολογηθούμε μπροστά στην εικόνα του Χριστού στο τέμπλο. Αυτό δεν μου έκανε καθόλου καλή εντύπωση. Δεν ξαναπήγαμε ποτέ. Βρήκαμε τελικά έναν ιερέα στο πλησίον χωριό Καβάσιλα και εκεί έκτοτε πηγαίναμε και οι δύο για εξομολόγηση στα παιδικά μας χρόνια. Εν τω μεταξύ στην μικρή φιλική παρέα μας προσετέθη και ένας άλλος παιδικός μας φίλος, ο Νίκος Μπράβος, κατά τι μεγαλύτερος μου. Και οι δύο αυτοί παιδικοί φίλοι, με τους οποίους ζήσαμε στιγμές πνευματικής έξαρσης τότε στο Βαρθολομιό, εφέτος προ ολίγων μηνών έφυγαν απ’ τη ζωή πλήρεις ημερών. Υπήρξαν δι’ όλης της ζωής τους ευσεβέστατοι, καλοί οικογενειάρχες με καλά παιδιά. Τήρησαν την πίστη και την ευσέβεια μέχρι τελευταίας τους αναπνοής. Ήταν άνθρωποι προσευχής και αρετής και κοιμήθηκαν οσίως εν Κυρίω. Στη μικρή ομάδα μας των τριών προσετέθησαν και άλλοι αργότερα, που όμως δεν εσταθεροποιήθησαν πολύ στο δρόμο της χριστιανικής ζωής. Της μικρής ομάδας των τριών ήμουν πάντα αρχηγός εγώ. Κάθε Κυριακή κάναμε συμμελέτη απ’ την Αγία Γραφή και άλλα πνευματικά βιβλία. Και εν συνεχεία κάναμε μακρά αυτοσχέδια προσευχή. Περνούσαμε όλο το απόγευμα της Κυριακής μελετώντας και προσευχόμενοι. Ολίγο αργότερα προσετέθη ως μαθητής μου ένας πολύ ευλαβής, λίγο μικρότερος από εμένα, ονόματι Ανδρέας Μπράτης, ο οποίος είχε και θαυμαστή εξέλιξη και ζει σε βαθιά γεράματα μέχρι σήμερα. Εσπούδασε αργότερα θεολογία, έγινε Καθηγητής Γυμνασίου και Γυμνασιάρχης, απέκτησε καλή οικογένεια και έζησε όλοι τη ζωή του με ευσέβεια και ευλάβεια".

Συνεχίζεται.....

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός