Ανάγκη αφυπνίσεως

                    Του Σεβασμιωτάτου    Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλίνικου

Το μέγα πρόβλημα το οποίον τίθεται επιτακτικά ενώπιον μας στη σύγχρονη εποχή, είναι ποια η στάσις και η θέσις του ορθόδοξου πιστού χριστιανού στον σημερινό συνεχώς εναλλασσόμενο κόσμο και στη σημερινή χαοτική κοινωνία. Η πίστις η ορθόδοξη είναι τρόπος ζωής. Ο Ορθόδοξος πιστός, εμπνεόμενος από την κρυστάλλινη αληθινή περί Τριαδικού Θεού και ενανθρωπίσαντος Χριστού πίστιν του, διαμορφώνει και τον τρόπο ζωής του. Η ορθόδοξη χριστιανική πίστις του δημιουργεί βιώματα, του εμπνέει ιδανικά, του χαράσσει πορείαν πλεύσεως, του διαμορφώνει την σκέψη και τον κατευθύνει στο σωστό τρόπο ζωής, στην καταξίωση της επί γης παρουσίας του, στην επιτυχία του αληθινού προορισμού του, στον σκοπό για τον οποίο τον δημιούργησε ο Δημιουργός Θεός. Στην πορεία όμως ο ορθόδοξος πιστός αντιμετωπίζει τα ποικίλα ιδεολογικά και κοινωνικά ρεύματα της εποχής του. Ιδιαίτερα στην σημερινή εποχή οι διαμορφούμενες συνθήκες της ζωής και οι διάφορες κοσμογονικές αλλαγές και μεταλλαγές, θέτουν τον ορθόδοξο πιστό ενώπιον προβλημάτων που, αν δε έχει την δυνατότητα να τα υπερβεί και να τα αντιμετωπίσει σύμφωνα με την ορθόδοξη πίστη του, μπορεί να προδώσει την ορθόδοξη χριστιανική ταυτότητα του, να «συσχηματίσει τω αιώνι τούτω» και να παρουσιάσει ιλιγγιώδη απόσταση μεταξύ της πίστεως του και του τρόπου ζωής του.

Η υλόφρων και υλιστική εποχή μας πόρρω πλέον απέχει από του να δύναται να καλύψει ψυχικά τον σύγχρονο άνθρωπο, τον χειραφετημένο μέχρι τώρα από αιωνόβιες ελληνορθόδοξες παραδόσεις και από θεσμούς σφυρηλατημένους στην ελληνική πορεία του Γένους μας, ριζωμένους βαθιά στην ψυχή του λαού μας. Αξίες αυτονόητες περιθωριοποιούνται. Θεσμοί αιωνόβιοι εγκαταλείπονται. Μια αποχαλίνωσις των ηθών αναπτύσσεται και καλλιεργείται. Ένας τύπος ανθρώπου ασύδοτου, με γνώμονα μόνο τον εγωκεντρισμό του, προβάλλεται. Η άμβλυνσις των ηθικών αισθητηρίων είναι μια πραγματικότης στη σημερινή κοινωνία. Οι πολλοί θέλουν την πίστη την Ορθόδοξη και την Εκκλησία απλώς διακοσμητικό στοιχείο. Η πολιτεία έβαλε σαν σκοπό την τον πλήρη ελληνορθόδοξο αποχρωματισμό της ελλαδικής κοινωνίας. Η απώλεια της ιδιοπροσωπείας μας, που μας διατήρησε αλώβητους και ακέραιους μέσα από τόσες περιπέτειες, σκλαβιές, και δοκιμασίες, υπάρχει κίνδυνος να γίνει πραγματικότης. Εμείς είμεθα η καρδιά της Ευρώπης, ο κατεξοχήν ευρωπαϊκός λαός και εκείνοι που διασώσαμε τα φώτα στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο. Σήμερα όμως οι λαοί της Ευρώπης στην μεγάλη τους πλειονότητα, αποξενωμένοι από το ζείδωρο πνεύμα της Ορθοδόξου Χριστιανικής πίστεως, κυριαρχούμενοι από τον αποστεωμένο χριστιανικά Προτεσταντισμό και τον εκκοσμικευμένο Καθολικισμό, έχουν χάσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τον χριστιανικό χρωματισμό τους και εν ονόματι ενός ασύδοτου φιλελευθερισμού έχουν αποδεσμευθεί από κάθε ηθική τάξη και δέσμευση και έχουν θεοποιήσει την αποχαλίνωση και την κυριαρχία των ζωωδών ανθρωπίνων ενστίκτων.

 

Εάν υποχωρήσουμε από τις ελληνορθόδοξες χριστιανικές παραδόσεις μας, εάν χάσουμε την ιδιοπροσωπεία μας ως Ελλήνων και ορθοδόξων χριστιανών, εάν δεν χειραφετηθούμε βιωματικά από την ορθόδοξη χριστιανική Εκκλησία μας, τότε διατρέχουμε τον κίνδυνο να απορροφηθούμε από το χαοτικό πνεύμα της εποχής, να χάσουμε την οντότητα μας και να υποστούμε την ειδεχθέστερη μορφή πνευματικής δουλείας, πολύ χειρότερη από εκείνη που υπέστημεν 400 χρόνια από τον Τούρκο κατακτητή. Οι καιροί είναι επικίνδυνοι. Οι σειρήνες ηχούν όχι αφυπνιστικά αλλά υπνωτικά. Διανοούμενοι χωρίς πίστη στο Χριστό, με τελείως ορθολογική τη σκέψη, και δημοσιογράφοι, καλοπληρωμένοι, ή υποταγμένοι σε συστήματα αθεϊστικά, χτυπούν συνεχώς ανελέητα το οχύρωμα της πνευματικής θωρακίσεως του λαού μας, που είναι οι ελληνορθόδοξες χριστιανικές παραδόσεις μας. Εάν δεν αφυπνισθούμε εγκαίρως και αφεθούμε ανεμπόδιστα στο βαυκαλισμό των παθών μας και του υλιστικού τρόπου ζωής, θα απορροφηθούμε στη χοάνη των άχρωμων πλέον χριστιανικών λαών και θα θρηνήσουμε, τα πνευματικά ερείπια του θανατηφόρου πνευματικού ληθάργου.

 

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία τον Οκτώβριο του 2000

 

Επιμέλεια: Κώστας Ζουρδός