O Vito πέθανε. Εδώ είναι η πρώτη φορά που το γράφω με τις ακριβείς λέξεις. Γιατί τα ως τώρα μηνύματα έλεγαν «κάναμε ευθανασία», «τον ξεκουράσαμε». Ο Vito πέθανε. Αυτό είναι το ακριβές μήνυμα, αυτό είναι το ακριβές αποτέλεσμα της ξεκούρασης που του δώσαμε. Ο οργανισμός του δεν κατάφερε να αντιδράσει στα φάρμακα. Το σκυλί χειροτέρευε, δεν υπάρχει λόγος να σας μεταφέρω την εικόνα του.
Ο Vito ήταν ο σκύλος μου και η απόφαση της ευθανασίας έπρεπε να είναι δική μου. Οι άνθρωποί μου όταν τους κοίταζα με αγωνία στα μάτια μου έλεγαν «Εσύ Στέλλα…». Χθες το πρωί τον έβγαλα μια βόλτα στον κήπο δίχως να έχω αποφασίσει πως είναι η τελευταία. Περπάτησε αργά όλον τον κήπο απ’ άκρη σ’ άκρη και ύστερα στάθηκε μπροστά μου με τα πόδια να τρέμουν και σκυφτό το κεφάλι. Εκείνη ήταν και η στιγμή που πήρα την απόφαση. Δεν είχε κουράγιο να ξαναμπούμε στο σπίτι μας. Τον μετέφερα μέσα και τηλεφώνησα στον γιατρό ζητώντας του η διαδικασία να γίνει στο σπίτι μας. Ξαπλωμένος στην απαλή του κουβέρτα δέχτηκε τη λύτρωση. Η μουσούδα του στα δυο μου χέρια και τα χείλη μου στο αυτί του. Σε δευτερόλεπτα το σκυλί μου είχε περάσει απέναντι κι εγώ του έκλεινα τα μάτια. Αν η τρέλα είναι ο λάθος βηματισμός στο λεπτό σκοινί της ακροβασίας μεταξύ λογικής, εγώ χθες κινδύνευσα να τσακιστώ και το ήξερα. «Δεν μπορώ να είμαι δίπλα του όταν θα πεθαίνει», «Μπορώ να είμαι δίπλα του όταν θα πεθαίνει»… ως την τελευταία στιγμή ακροβατούσα και ένιωθα ότι χάνω το μυαλό μου. Ήξερα πολύ καλά τι σημαίνει αγαπώ το σκυλί μου απ’ όλα τα ωραία που ζήσαμε. Αντέχοντας όμως να το κρατώ στο θάνατό του συνειδητοποίησα τι θα πει χρέος, ευθύνη, ενηλικίωση και τελικά φιλία.
Η πολιτεία δεν έχει μεριμνήσει για ένα δημοτικό νεκροταφείο σκύλων. Κάποιος που θα βρεθεί στη θέση μου πρέπει μέσα σε όλο αυτό το δύσκολο να ασχοληθεί και με τα διαδικαστικά «Τι θα κάνω το σκυλί μου μετά». Επιλέξαμε ένα νεκροταφείο σκύλων στο Κορωπί. Τα νεκροταφεία μικρών ζώων στην Αττική είναι λίγα, το ίδιο και τα αποτεφρωτήρια. Αρκετοί αναγκάζονται να θάβουν τα σκυλιά τους σε βουνά κινδυνεύοντας να τους πιάσουν. Άλλοι τα αφήνουν στους κάδους. Δεν καταλαβαίνω γιατί η πολιτεία δεν αφιερώνει στα μικρά ζώα μια έκταση απ’ τις τόσες που ανήκουν στο δημόσιο. Έναν τόπο όπου θα είναι αυτονόητα η τελευταία κατοικία τους. Είναι πολύ σκληρό το σκυλί σου ακόμα να ανασαίνει πλάι σου κι εσύ να ψάχνεις λύσεις στο ίντερνετ για το μετά. Αν διαβάζει κανείς στα αρμόδια υπουργεία, έλεος δεν είναι δα και τόσο δύσκολο.
ΥΓ.: Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για τα σχόλια και για τα προσωπικά μηνύματα στο email μου. Χθες ο Vito κι εγώ περάσαμε απέναντι αλλά σε χώρια προορισμούς. Είναι για μενα το τέλος μιας εποχής. Τέλος που ήρθε βίαια βρίσκοντας το δέρμα μου εκτεθειμένο και απροετοίμαστο. Αν η ζωή είναι και αυτό, τότε πια ξέρω πως η ζωή δεν είναι μόνο ωραία και δεν με πειράζει που αυτή είναι η πρώτη σκέψη με την οποία εγκαινιάζω αυτή τη νέα όχθη. Γιατί έτσι είναι…
ΠΗΓΗ:protagon.gr
Ο Vito ήταν ο σκύλος μου και η απόφαση της ευθανασίας έπρεπε να είναι δική μου. Οι άνθρωποί μου όταν τους κοίταζα με αγωνία στα μάτια μου έλεγαν «Εσύ Στέλλα…». Χθες το πρωί τον έβγαλα μια βόλτα στον κήπο δίχως να έχω αποφασίσει πως είναι η τελευταία. Περπάτησε αργά όλον τον κήπο απ’ άκρη σ’ άκρη και ύστερα στάθηκε μπροστά μου με τα πόδια να τρέμουν και σκυφτό το κεφάλι. Εκείνη ήταν και η στιγμή που πήρα την απόφαση. Δεν είχε κουράγιο να ξαναμπούμε στο σπίτι μας. Τον μετέφερα μέσα και τηλεφώνησα στον γιατρό ζητώντας του η διαδικασία να γίνει στο σπίτι μας. Ξαπλωμένος στην απαλή του κουβέρτα δέχτηκε τη λύτρωση. Η μουσούδα του στα δυο μου χέρια και τα χείλη μου στο αυτί του. Σε δευτερόλεπτα το σκυλί μου είχε περάσει απέναντι κι εγώ του έκλεινα τα μάτια. Αν η τρέλα είναι ο λάθος βηματισμός στο λεπτό σκοινί της ακροβασίας μεταξύ λογικής, εγώ χθες κινδύνευσα να τσακιστώ και το ήξερα. «Δεν μπορώ να είμαι δίπλα του όταν θα πεθαίνει», «Μπορώ να είμαι δίπλα του όταν θα πεθαίνει»… ως την τελευταία στιγμή ακροβατούσα και ένιωθα ότι χάνω το μυαλό μου. Ήξερα πολύ καλά τι σημαίνει αγαπώ το σκυλί μου απ’ όλα τα ωραία που ζήσαμε. Αντέχοντας όμως να το κρατώ στο θάνατό του συνειδητοποίησα τι θα πει χρέος, ευθύνη, ενηλικίωση και τελικά φιλία.
Η πολιτεία δεν έχει μεριμνήσει για ένα δημοτικό νεκροταφείο σκύλων. Κάποιος που θα βρεθεί στη θέση μου πρέπει μέσα σε όλο αυτό το δύσκολο να ασχοληθεί και με τα διαδικαστικά «Τι θα κάνω το σκυλί μου μετά». Επιλέξαμε ένα νεκροταφείο σκύλων στο Κορωπί. Τα νεκροταφεία μικρών ζώων στην Αττική είναι λίγα, το ίδιο και τα αποτεφρωτήρια. Αρκετοί αναγκάζονται να θάβουν τα σκυλιά τους σε βουνά κινδυνεύοντας να τους πιάσουν. Άλλοι τα αφήνουν στους κάδους. Δεν καταλαβαίνω γιατί η πολιτεία δεν αφιερώνει στα μικρά ζώα μια έκταση απ’ τις τόσες που ανήκουν στο δημόσιο. Έναν τόπο όπου θα είναι αυτονόητα η τελευταία κατοικία τους. Είναι πολύ σκληρό το σκυλί σου ακόμα να ανασαίνει πλάι σου κι εσύ να ψάχνεις λύσεις στο ίντερνετ για το μετά. Αν διαβάζει κανείς στα αρμόδια υπουργεία, έλεος δεν είναι δα και τόσο δύσκολο.
ΥΓ.: Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για τα σχόλια και για τα προσωπικά μηνύματα στο email μου. Χθες ο Vito κι εγώ περάσαμε απέναντι αλλά σε χώρια προορισμούς. Είναι για μενα το τέλος μιας εποχής. Τέλος που ήρθε βίαια βρίσκοντας το δέρμα μου εκτεθειμένο και απροετοίμαστο. Αν η ζωή είναι και αυτό, τότε πια ξέρω πως η ζωή δεν είναι μόνο ωραία και δεν με πειράζει που αυτή είναι η πρώτη σκέψη με την οποία εγκαινιάζω αυτή τη νέα όχθη. Γιατί έτσι είναι…
ΠΗΓΗ:protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου